به گزارش خبرنگار ایمنا، تابلویی کوچک که در مرکز آن کلمه ای نوشته شده "هیچ" و آثارشان را تا ١٠٠ نسخه شماره‌گذاری کرده اند و در کنار این تابلو یکی از آن دانشجو ها تا آخر نوازندگی می‌کند و معتقد است صدای ساز دموکراتیک ترین آوای جهان است زیرا فیلتری بر انسانها نمی‌گذارد و نجوا در تمام اتمسفر جهان می‌پیچد و با این معانی فرم کاریشان را پرفورمنس می‌دانند زیرا در بعضی از اجراها دخالت بیننده نیز در روند کار لحاظ شده است. تابلویی که از نظر آنها قیمت تعریف شده و مشخصی ندارد.
این اتفاق قرار است در بیشتر شهرهای ایران به نمایش گذاشته شود و تا به حال تجربه برگزاری در شیراز، اصفهان، شاهین شهر و در آبان ماه تهران را دارد؛ اما در اصفهان نیز در هفته گذشته برنامه های ٦-٧-٨ هیچ برگزار شد؛ در شب آخر در گالری سایان که به گفته اعضا گروه تنها حامی "هیچ" بود.
به صورت نمادین، مردم اطراف نوازنده را به بند می‌کشیدند و او خود را در پایان با از بین بردن بندها از محل اجرا خارج کرد و مانیفست اثر روایت شد و این اجرا با همکاری نوازندگان تنبور و کاخن (سالار یزدانی) همراه بود. امیرحسین جعفری عضو این گروه و نوازنده تنبور میگ‌وید:اصفهان سخت ترین شهر برای ارائه چنین فرم کارهایی است و گلایه جدی ما بیشتر متوجه بوروکراسی کاذب گالری ها و اماکن فرهنگی است.
اما "هیچ" چنین می اندیشد: هیچ برآمده از تفکریست که سعی در آگاهی طبقه متوسط جامعه در مواجه و برخورد با امیال مادی و معنوی دارد ، برای درک چرخه‌ای باطل حول محور نیازهای کاذب ایجاد شده در روزمره هر شخص که سرمایه های فردی از جمله زمان را هدف گرفته است
"هیچ" صاحب و خالق انسانی ندارد زیرا فکر ، جریان آزاد کلمات و تصمیمات در زندگی افراد است که چگونه در این مفهوم فرسوده کننده فردیت نوین خود را میان این همهمه فریبنده بیابد. "هیچ" امروز از معنای نیستی و تهی بودن رد شده و با میل و زیبایی کاذب خود ، فرد را ناچار به خودش و دچار گم‌گشتگی در مسیر خود می‌کند. راه برون رفت از "هیچ" نگاه به آن است، نگاهی بدون چشم بندهای جهان سرمایه تا تمام قول‌ها را بشنود ، این اجرا کوچکترین نگاه به آن است. اجرایی با نقش مستقیم خود شما و صادقانه‌ترین روش نمایان کردن "هیچ"های رومزه است.
نظر شما