به گزارش خبرنگار ایمنا از شهرستان نطنز، شب یلدا حال و هوای خاصی دارد از بزرگترین شهرهای ایران گرفته تا دورترین و کوچک ترین روستاهای آن سعی می کنند این شب را به دورهمی و با آداب و رسوم خود برگزار کنند، هرکس در حد وسع خود چیزی در سفره این شب می چیند تا نخستین شب زمستانی خود را به فال نیک گرفته و با شادی و به دور از غم و اندوه آغاز کند.
سفرهٔ مردم بادرود مثل سفرهٔ نوروز رنگین است، در این شب همه فامیل در خانه بزرگ‌ترها جمع می شوند به گونه ای است که پس از صرف شام تمام بستگان دسته دسته به خانه پیرترین مرد یا زن فامیل می روند و در حالی که پدر یا مادربزرگ بر بالاترین جای کرسی تکیه زده و به ترتیب سن، بقیه افراد دور تادور کرسی حلقه می زنند.
بادرودی ها به سرخ گونه رنگ انار و هندوانه اعتقاد عجیبی دارند و بر این رسم پایبندند که رنگ سرخ، گرمی کانون خانواده را در پی دارد. به همین خاطر در شب چله بزرگ، وجود هندوانه و انار بر سر سفره شب یلدا از ضروریات است و انار محصول شاخص بادرود به عنوان سرآمد میوه های شب یلدا بر مرکز کرسی قرار می گیرد.
ایرانیان باستان با این باور هستند که فردای شب یلدا با دمیدن خورشید، روزها بلندتر می‌شود و تابش نور ایزدی افزونی می‌یابد، آخر پاییز و اول زمستان را شب زایش مهر یا زایش خورشید می‌خواندند و برای آن جشن بزرگی برپا می‌کردند و از این رو به دهمین ماه سال، دی می‌گفتند که ماه تولد خورشید بود.
یلدا و جشن‌هایی که در این شب برگزار می‌شود، یک سنت باستانی است. مردم روزگاران دور و گذشته که کشاورزی، بنیان زندگی آنها را تشکیل می‌داد و در طول سال با سپری شدن فصل‌ها و تضادهای طبیعی خوی داشتند، بر اثر تجربه و گذشت زمان توانستند کارها و فعالیت‌های خود را با گردش خورشید و تغییر فصول و بلندی و کوتاهی روز و شب و جهت و حرکت و قرارگرفتن ستارگان تنظیم کنند. آنان ملاحظه می‌کردند که در بعضی ایام و فصول، روزها بسیار بلند می‌شود و در نتیجه در آن روزها، از روشنی و نور خورشید بیشتر می‌توانستند استفاده کنند.
پخت و تناول هفت میوه که در زیر خاک به عمل آمده باشد مثل شلغم، چغندر، ترب سیاه، پیاز، هویج، سیب زمینی معمولأ در خانواده ها معمول است و عقیده براین دارند که همان گونه که این میوه ها و محصولات در زیر خاک سرد مقاومند پس خوردن آنها استحکام بین فامیل و بستگان را بیشتر می کند.
خانم خانه در تنور محل پخت نان، در نزدیک ترین خانه محله به پخت آش های مخصوص و محلی در دیزی های گلی می پردازد که این غذای مخصوص در صبح روز اول دی در مجمع مسی قرار گرفته و بر روی کرسی ریخته شده و افراد خانواده به خوردن آن مشغول می شوند.
معمولأ در شب یلدا بیشتر پخت نوعی آش ارزن، جو و یا نوعی آش با ماش و کدوی محلی مرسوم است همچنین خوردن انجیر خشک، برگ زرد آلو، پسته و بادام و گردو، انواع تخمه نیز جزء تنقلات شب یلدا است.
در این شب همکاری اعضای خانواده برای پخت غذای مخصوص این دیار به نام "قلییه"(قورمه) که با گوشت بره تهیه و در ظروف مخصوص سفالی نگهداری می شود، از رسوم بسیار زیبا است. در برخی از خانواده ها مردان خانه به خواندن دوبیتی های محلی همراه با نوای دل انگیز نی و یا ساز محلی نیز می پردازند.
نظر شما