به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، گرچه می‌توان گفت نابینایان مظلوم‌ترین قشر در هر جامعه‌ای هستند که به دلیل نوع ناتوانی خود علاوه بر محرومیت از بسیاری از نعمت‌ها، توان شرکت در برخی از مهمترین فعالیت‌های اجتماعی را نیز ندارند، ولی این افراد با تمرکز بر دیگر قوا و توانایی‌های خود بر این ضعف غلبه کرده‌اند. البته نقش دولت‌ها در پیشرفت این افراد نیز بسیار قابل توجه است چرا که عدم ارائه خدمات مناسب رفاهی و آموزشی ممکن است منجر به خانه نشینی و محرومیت از حق طبیعی زندگی برای آن‌ها شود. دولت‌ها باید با ارائه منسجم و متمرکز خدمات آموزشی، اجتماعی و رفاهی، شرایط پیشرفت و ورود این افراد به عرصه فعالیت‌های اجتماعی را فراهم کرده و با برطرف کردن نیازهای اساسی و کلیدی آن‌ها نظیر سهولت در رفت و آمد، جایگاه‌شان را در جامعه تثبیت کنند. برای مثال، از آنجایی که مشکلات بصری، امکان راندن وسیله نقلیه شخصی را از افراد کم بینا و نابینا سلب کرده است، مشارکت‌های اجتماعی و استقلال برای این افراد تنها با استفاده از حمل و نقل عمومی مناسب سازی شده محقق می‌شود.
اولین بار ایالات متحده در سال ۱۹۹۰ و با تصویب قانون حمایت از افراد دارای معلولیت در بهره‌مندی از سیستم حمل و نقل، گام‌های نخست را برای مناسب سازی شهرها در این زمینه برداشت. بر طبق این قانون مقرراتی برای حمل و نقل معلولان از جمله نابینایان ارائه شد که شامل طیف گسترده‌ای از طراحی‌ها و تهیه وسایل حمل و نقل مناسب ، آموزش کارکنان حمل و نقل و لزوم انطباق دوره‌های زمانی حمل و نقل با ساعات جابه جایی این افراد می‌شد.
این قوانین در ابتدا شامل ارائه علائم اطلاعاتی با وضوح بالا برای افراد کم بینا و قرار دادن اطلاعات به صورت بریل و لمسی در نزدیکی و داخل ورودی ایستگاه‌های حمل و نقل برای نابینایان، نصب سطوح هشداردهنده برجسته در کنار گذرهای عبور ، اعلام زمان توقف وسایل نقلیه در طول مسیر و ایستگاه‌ها، نصب دستگاه‌های فروش بلیط به خط بریل و نیز دستگاه‌های چاپ بلیط صوتی بود.
امروزه نیز با توجه به پیشرفت فناوری، دستگاه‌های چاپ بلیط به مانیتورهای ویدئویی مجهز شده‌اند که در واقع به صورت گفتاری عمل می‌کنند و موقعیت ایستگاه‌ها و مکان‌های مهم را اعلام می‌کنند. این دستگاه‌ها، فناوری دریافت صدا و تبدیل آن به نوشتار و نیز برعکس آن را دارند. همچنین نرم افزار تعاملی چند رسانه‌ای به کاربران اجازه می‌دهد درباره مسیرهای مدنظر خود از سیستم سوال پرسیده و پاسخ دریافت کنند و بدین ترتیب بتوانند وسیله نقلیه درست را انتخاب نمایند.
با استفاده از یک دستیار دیجیتال شخصی یا نصب نرم افزار اختصاصی بر روی تلفن همراه و به کمک سیستم موقعیت یابی جهانی (GPS) نیز نابینایان قادر خواهند بود در تمام طول مسیر از اطلاعیه‌های مربوط به ایستگاه‌ها که به صورت خودکار برای آن‌ها پخش می‌شود مطلع شوند و براحتی مسیر خود را پیدا کنند. استفاده از این فناوری در اتوبوس‌ها و اتصال آن به بلندگوهای خارجی اتوبوس نیز این امکان را فراهم می‌آورد که افراد منتظر در ایستگاه از مسیر حرکت اتوبوس مطلع شده و نیازی به پرسش از دیگران نداشته باشند.
علاوه بر سیستم حمل و نقل، مناسب سازی پیاده‌روها برای افراد نابینا این امکان را فراهم می‌کند که آن‌ها در انتخاب مسیر خود در کوچه و خیابان کمتر دچار خطا شوند. بدین صورت که پیاده روها به سه نوع سنگفرش مزین می‌شوند. سنگفرش نوع اول که به رنگ‌های قرمز و طوسی به صورت مربع های کوچک هم اندازه هستند مخصوص تردد افراد عادی است. در میان این سنگفرش‌ها، نوارهای باریک و موازی برجسته به رنگ زرد کار گذاشته می‌شود که به افراد نابینا کمک می‌کند از مسیر خود منحرف نشوند و نوع سوم سنگفرش‌ها که به رنگ قرمز و حالت برجسته مانند و دایره‌ای در سطح خود هستند نشان دهنده پایان مسیر و رسیدن به کوچه، خیابان و یا پله هستند.
براساس گزارش سالیانه آمریکا تحت‌عنوان «بهترین و بدترین شهرها برای افراد دارای معلولیت» بهترین شهرها بر اساس شاخص‌هایی نظیر فراهم کردن امکانات رفاهی، ایجاد شغل مناسب و حمایت‌های دولتی از افراد کم بینا و نابینا برای کسب درآمد و توان پرداخت هزینه‌های زندگی انتخاب شدند و شهرهای برکلی، کالامازو، نیویورک، لاکراس و لوئیزویل در آمریکا توانستند رتبه های برتر را به دست بیاورند. نابینایان در این شهرها از بهترین خدمات عمومی، آموزشی و رفاهی برخوردارند و مسئولان شهری بیشترین تلاش را برای ایجاد بستر مناسب حمل و نقل، رفت و آمد و نیز اشتغال و کاهش هزینه‌ها در جهت رفاه حال آن‌ها به کار بسته‌اند.
نظر شما