به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، گاهی اوقات ما به دلیل شادی، میخندیم. اما گاهی نیز برای اینکه با دیگران احساس راحتی کنیم، لبخند میزنیم. مطالعات میانفرهنگی نشان دادهاند که لبخند، روشی برای برقراری ارتباط احساسی در سراسر جهان است، گرچه تفاوت زیادی میان فرهنگهای مختلف وجود دارد.
یک نوع لبخند که افراد آن را به عنوان علامت واقعی شادی درک میکنند، لبخند دوشن است که در آن مجموعهای از عضلات صورت به طور هم زمان فعال میشوند. بنجامین آماند دوشن، عصبشناس فرانسوی در قرن نوزدهم دریافت که لبخند اصیل و واقعی با لبخند تصنعی تفاوت دارد، او لبخند اصیل و واقعی را به نام خودش، لبخند دوشن (Duchenne smile) نامید. در این نوع لبخند، فرد میتواند با دهان و یا چشمهای خود، لبخند را به نمایش گذارد.
محققان موسسه پزشکی برتون و ساسکس در انگلستان در مورد این موضوع که چه چیز موجب میشود تا ما بخندیم، بررسی جدیدی انجام دادهاند. آنها بررسیهای خود را بر روی ۴۴ فرد شرکت کننده که ۲۶ نفر از آن ها زنانی با میانگین سنی ۳۵ تا ۱۸ بودند، انجام داده و از افراد شرکت کننده خواستند به یک آزمون کامپیوتری نسبتا مشکل که حدود ۱۷۵ ثانیه طول میکشید، پاسخ دهند.
سطح دشواری و مدت زمان کوتاه آزمون، نشان میداد که شرکت کنندگان اغلب پاسخهای اشتباه میدهند؛ در طول زمان آزمون، علائم چهره افراد با استفاده از نرم افزار مخصوص تشخیص چهره، ثبت شد. دکتر هری ویچل، یکی از اعضای گروه تحقیق در این باره میگوید: "به گفته برخی محققان، لبخند واقعی، نشان دهنده وضعیت درونی، شادابی و سرگرمی افراد است."
وی خاطرنشان کرد: "نظریه بومشناختی و رفتاری نشان میدهد که همه لبخندها، ابزاری برای تعاملات اجتماعی هستند. طبق این نظریه عامل شادی برای لبخند زدن، ضروری نیست". اگرچه لبخند معمولا بیانگر شادی و تفریح و لذت درونی انسانها است، نتایج تحقیق نشان داد که شرکت کنندگان هنگام پاسخ دادن به سوالات، لبخند نمیزدند، بلکه پس از اتمام آزمون و زمانی که کامپیوتر درست یا غلط بودن پرسشها را تایید میکرد، لبخند میزدند.
بنابراین وضعیتی که بیشتر با خنده افراد ارتباط داشت، مشغولیت آنها بود. این موضوع نشان میدهد که گاهی اوقات لبخند به عنوان واکنش اجتماعی ناخودآگاه ظاهر میشود و همواره نشاندهنده شادی و لذت درونی افراد نیست.
نظر شما