آواز خاموش هامون

به گزارش ایمنا، حافظه تاریخی ایران دچار فراموشی نشده است و هر از چند صباحی به بهانه‌ای، حقوق پایمال شده خود را یادآوری می‌کند.

تکه‌ای از جان ایران، سیستان؛ برای چندمین بار غبارآلود شده و خاطره ناکام حقابه ایران از هیرمند را زنده می‌کند، همان حقی که گرفته نشد و گویا از یادها هم رفته است، حقی که می‌خواست حقوق ایران از آب رودخانه هیرمند را زنده کند.

ایران به یاد می‌آورد رودخانه هیرمند را که روزگاری در افغانستان و ایران جاری بود تا اینکه به لطف معاهده پاریس در یکی از روزهای سال ۱۸۵۷ میلادی، شهر هرات از خاک ایران جدا شد! و اینجا بود که افغانستان دیگر نخواست، هیرمند به ایران بیاید. ایران به هیرمند وابسته بود پس تلاش کرد تا او را بازگرداند.

روزهای زیادی مذاکره کردند تا هیرمند به ایران بازگردد، در نهایت قراردادی در سال ۱۳۵۱ شمسی امضا شد تا در هر ثانیه ۲۶ مترمکعب آب هیرمند به دریاچه هامون بیاید. اما ای دریغ! که این عهدنامه ‌تنها بر روی کاغذ رسمیت داشت. بر روی هیرمند سد ساختند، در مسیر سفرش به ایران پمپ زدند و هیرمند به ایران نیامد.

هیرمند به ایران نیامد و روز مردم سیستان، شب شد. پرندگان دیگر به هامون نیامدند، گاو سیستانی از حافظه‌ها رخت بربست، هامون نفس‌های آخرش را می‌کشید و مردم هم به ناچار رفتند؛ تحمل رنج سیستان برایشان سخت بود. آواز هامون خاموش شده، آواز هامون را خاموش کرده‌اند. سکوت هامون معنادار است.

حالا چند روزی است که در فضای مجازی از طرف «کانون میراث پژوهان کوچک» پویشی موسوم به «نجات هامون» راه افتاده است تا آواز خاموش هامون را به گوش ایران برساند، تا او را نجات دهند.

هنوز امیدوارم، چشمانم را می‌بندم و برای سیستان روزهای خوشی را آروز می‌کنم و با صدایی بلند می‌گویم:

«نجابت زنان

غیرت مردان

و پاکی کودکان، تو را به یادم می‌آورد...

 دیار اسطوره‌های تاریخی

سرزمین حماسه‌های پهلوانی

مهد خلاقیت هنری

و آوردگاه تمدن بشری، تو را به یادم می‌آورد...

چشم‌هایی پاک

قلب‌هایی درخشان

انسان‌هایی قانع

و دست‌هایی بخشنده، تو را به یادم می‌آورد...

تا ابد جاودان و ماندگار

تا ابد سیستان باشی»

یادداشت از سمانه آقائی آبچوئیه، خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر ایمنا