یادی از قلم...

به گزارش ایمنا، یادش بخیر زمانی که قلم‌هایمان عوض شد و به خودکارهای رنگی تغییر شکل داد احساس غرور می‌کردیم. بزرگ شدن را از همان جا یاد گرفتیم، همان جایی که غلط‌هایمان با هیچ پاک کنی پاک نمی‌شد و هر چقدر هم غلط گیر می‌زدیم بازهم جای قلم بر روی کاغذ ماندگار بود. از همان سال دلمان برای مدادها تنگ شد، همان سوسماری‌های سبز که جایشان را به اِتودهای زیبا و عروسکی دادند.

در همان سال‌ها بود که فهمیدیم با مدادهایمان یک دشمنیِ خاصی داریم و آن ها را بیشتر می‌جویدیم و بیشتر می‌تراشیدیم اما خودکار هایمان عزیز بودند و همیشه ارزش بهترین‌ها را دیرتر می‌فهمیم، البته قلم چه خودکار باشد، چه مداد و چه قلم‌مو یاچه قلم، در دست هنرمند خطاط قلم است آنچه به آن ارزش می‌دهد کاری است که می‌توان با آن انجام داد.

قلم، مقدس است نه تنها به این دلیل که پروردگار در قرآن به آن قسم خورده است، بلکه به این خاطر که می‌تواند فرهنگ را درون یک جامعه تزریق کند و هنر را از دستان یک هنرمند به مخاطبان ارایه کند و هنوز هم با همان قلم‌ها است که دستان کوچک فرزندان، کلمات را بر دل کاغذ جاری می‌کنند.

چه کسی می‌داند روزی که اولین بار قلم در دست می‌گیرد و آب را می‌نویسد، در آینده با همان دستان و قلمش چه سرنوشت‌هایی را می‌تواند رقم بزند... . قلم‌ها این روزها ارزش دارند، یکی با قلمش سرنوشت یک ملت را عوض می‌کند، یکی دیگر سرنوشت بیماری را و دیگری سرنوشت یک عده کارگر را و امان از روزی که یک عده مجبور شوند هر روز با قلمشان اخبار بد را مخابره کنند و افزایش قیمت، افزایش بیکاری، افزایش دلار، افزایش بی‌سوادی و افزایش و افزایش و افزایش را به گوش مخاطبان برسانند و البته کاهش را نیز... همچون کاهش آب و خشکسالی را...  و کاش این روزها قلم‌هایمان جان ببخشد.

۱۴ تیرماه روز قلم است، این روز بهانه‌ای است تا بگوییم قلمِ هر فرد دارای ارزش است، می‌تواند قلمش را در دل خاطراتش قاب کند و به دیوار دلش میخ کند و یا هر روز آن را بر روی کاغذ حرکت دهد تا مخاطبانش لذت ببرند. می‌تواند یک خودکار بیک ساده را در دست بگیرد و یا یک خودکار زرکوب گران قیمت را، اما هر کدام از ما در هر سمت و با هر قلم، هر جا که باشیم یادمان نخواهد رفت که اولین بار  قلمی که در دست گرفتیم یک مداد مشکی ساده بود و شاید بهتر باشد یک مدادی برداشته و به پاس از قلم جمله‌ای با آن بنویسم که "قلم عزیزم روزت مبارک"

یادداشت از: رویا سادات مویدی، خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر ایمنا