داستان مفاهمه جمعي را در پي دارد

به گزارش خبرنگار ایمنا، ابوتراب خسروي با بیان این مطلب، افزود: در اصفهان عینیت ایرانی را بهتر می توان احساس کرد و من بسیار خرسند هستم که در حال حاضر در اصفهان، حضور دارم.
او ادامه داد: در دهه ۴۰ یک جریان ادبی در اصفهان به وقوع پیوست که ماحصل آن تبدیل به "جُنگ اصفهان" شد و بزرگانی مانند "ابوالحسن نجفی"، "محمد حقوقی" و "هوشنگ گلشیری" از جمله بنیان گذاران این جریان بودند؛ جریانی که تاثیرات آن را بر ادبیات ایران به خوبی می توان احساس کرد و داستان نویسی را به نوعی دنباله آن دانست. خالق کتاب "اسفارکاتبان" در ادامه، افزود: اگر بخواهیم راجع به رمان و یا داستان صحبت کنیم باید مقدمه ای درباره بروز این خلاقیت ها در فرهنگ بشری بیان کنیم. وی در بخش دیگر از سخنانش با اشاره به اینکه انسان با ۲ جهان ذهن و عین روبه رو است، ادامه داد: ساختن و توسعه جهان عین به عهده دانشمندان است؛ همانطور که هنرمندان با آفریدن خلاقیت به گسترش جهان ذهن می پردازند.
نویسنده کتاب "ملکان عذاب" در ادامه با بیان اینکه داستان نوع ادبی است که در دنیا سابقه ای کمتر از ۲۰۰ سال دارد، خاطر نشان ساخت: داستان تحت تاثیر دوربین عکاسی و فیلمبرداری ایجاد شد و در جهت مُفاهمه جمعی به کار برده می شود.
خسروی افزود: در زمان انقلاب صنعتی، کارگران از هر نژادی زیر یک سقف به کار پرداختند که تا قبل از این دوره تنازع دیده می شد و صنعت زمینه ای را ایجاد کرد که انسان ها شانه به شانه و کنار همدیگر قرار گرفتند و تساهل و درک حضور دیگری به وجود آمد. به گفته وی، قبل از داستان انواع روایت وجود داشته است اما داستان از لحاظ زاویه دید، دستگاه مجازی شرایط دیگری را ایجاد کرد تا بتواند مفاهمه مورد نیاز جامعه را به پیش ببرد. در واقع در زمان ابداع داستان، اهمیت جزییات پدیدار شد و داستان موضوعی بود که وقایع زندگی انسان ها را با شرح جزییات، بیان می کرد تا مفاهمه جمعی را به وجود آورد و بتوانند جامعه را همسو کند.
خسروی تصریح کرد: داستان کوتاه و رمان به پشتوانه شکل گیری گروه ها، احزاب و در نتیجه دولت، مدرن شدند و اولین دولت مدرن در ایران دولت رضا شاهی بود که ابزار مدرن داشت اما پشتوانه دولت مدرن در ایران وجود نداشت و استبداد شرقی بود که پشتوانه دولت مدرن ایران محسوب می شد.
این نویسنده با بیان اینکه در زمان گذشته و بعضاً در حال حاضر رمان به عنوان تفنن شناخته می‌شود، به داستان و شعر مدرن اشاره کرد و ادامه داد: داستان یک مفاهمه جمعی است. داستان مدرن ما به دلیل نداشتن پشتوانه مورد نیاز بدل به یک جریان فراگیر نشد ولی این تکثر اجتماعی که جامعه ما فاقد آن بوده از دوره مشروطیت در ایران نمایان شد.
ما اکنون در شرایطی به سر می بریم که به یک جامعه متکثر تبدیل شدیم و بستر برای بدل شدن داستان به جریان فراهم است.
وی ادامه داد: نخستین داستان‌های کوتاه و رمان در ایران به وسیله بزرگ علوی، جمالزاده، چوبک و هدایت نوشته شد. در ایران برخلاف جوامع دیگر، همزمان نحله‌های مدرن و کمتر مدرن به وجود آمد، به عنوان نمونه مدرن‌ترین داستان بوف کور است که در شروع داستان‌نویسی ایران منتشر شد ولی ما روند غربی ها در مکاتب مختلف را در این زمینه طی نکردیم و همزمان جلوه های مدرن و کمتر مدرن در آثار ادبی ما دیده می شود.
خسروی با بیان اینکه بعد از ۱۰۰ سال تجربه داستان نویسی به مرحله ای رسیدیم که نوید آینده درخشانی را به ما می دهد، گفت: برخی از احزاب در دهه های گذشته سعی کردند، ایدئولوژی را به جای ادبیات وارد و غالب کنند و جریان ادبی ایران را به سمت خود جلب کنند و تا حدودی نیز موفق شدند.
خسروی در خاتمه بیان کرد: تخیل داستان‌نویس باید از واقعیت الهام بگیرد. ایجاد و انسجام تخیل در داستان‌نویسی حرف اول را می‌زند و داستان‌نویس در اثر خود، تخیل را با واقعیت گره می‌زند.