کارخانه قدیمی نساجی و ریسمان‌ریسی سمنان که بنای اداری آن بازسازی و از سال‌های نخستین دهه ۸۰ به عنوان ساختمان شورای اسلامی شهر سمنان استفاده می شود، پس از کارخانه ریسندگی وطن اصفهان به عنوان دومین کارخانه ریسندگی ایران آغاز به کار کرد.
این کارخانه در سال ۱۳۱۰ با سرمایه گذاری حاج علی نقی کاشانی و با در اختیار گذاشتن زمین از طرف مرحوم میرزا آقا فامیلی از بزرگان سمنان گشایش یافت و با توجه به کم جمعیت بودن شهر سمنان تأثیر عمیقی در آغاز زندگی نوین مردم این شهر داشت. این کارخانه تا اواخر دهه ۷۰ پابرجا بود و پس از آن سوله‌های آن تخریب و زمین‌های آن به منطقه مسکونی تبدیل شد. ساختمان اداری، برج کارخانه و بخشی از باغ باقی ماند و پس از بازسازی به محل شورای اسلامی شهر سمنان تبدیل گردید. هر چند بخشی از ویرانه سوله‌ها که خود یک ظرفیت برای برنامه‌ریزی اجرای طرح‌های فرهنگی است در گوشه‌ای از شهر به چشم می‌خورد که بهره برداری از آن نیاز به بازسازی دارد. بنای اداری کارخانه در آبان سال ۱۳۷۹ با عنوان ساختمان اداری نساجی پارس به شماره ۲۹۷۷ در فهرست آثار ملی به ثبت رسید. در بالای بنای برج کارخانه که هم اکنون در حدود ضلع غربی ساختمان اداری و شمال باغ شورای شهر قرار دارد، محل نصب سوت یا بوق هشدار بود که صدای آن برای مردم سمنان بسیار خاطره انگیز است؛ زیرا صدای آن در زمان‌های تغییر شیفت کارخانه به صدا در می‌آمد و به گونه‌ای بود که پژواک آوای آن تا پایین دست شهر که آن زمان خلوت و ساکت بود رفته و شهروندان ساعت و برنامه خود را بر آن اساس تنظیم می‌کردند. امروز این سوت در بالای موزه تاریخ معاصر شهر سمنان نصب است و در برخی مناسبت‌ها به صدا در می‌آید. تاریخچه پر فراز و نشیب این کارخانه و رویدادهای مهم فرهنگی، اجتماعی و سیاسی که در طول بیش از هفتاد سال پویایی این کارخانه رخ داده است در کتابی با عنوان «تاریخ معاصر استان سمنان؛ دفتر اول: کارخانه ریسندگی و بافندگی» نوشته محمد عزیزالدین به چاپ رسیده است.
نظر شما