به گزارش خبرگزاری ایمنا؛ محمد قطبی جوشقانی، کارشناس فرهنگی در یادداشتی نوشت:
«اصفهان شهری است که خیابانهایش نباید تنها محل عبور باشند، بلکه باید «روایت» کنند. در این میان، خیابان حافظ (حدفاصل چهارراه شکرشکن تا میدان امام)، وضعیتی پارادوکسیکال و غمانگیز دارد. این گذر کوتاه اما استراتژیک، از یک سو حامل نام بلندآوازهترین شاعر ایران است و در همسایگی خیابانهای «هاتف» و «نشاط»، یک مثلث ادبی بینظیر را شکل میدهد.
از سوی دیگر، این محور سندِ زندۀ حماسههای معاصر است؛ گذرگاه راهپیماییهای انقلاب و مسیر تشییع باشکوه ۳۷۰ شهید در روز حماسی ۲۵ آبان. این یعنی هر سنگفرش این خیابان، آغشته به تاریخ، ادبیات و حماسه است.
اما امروز چه میبینیم؟ این «کریدور شرقی» و دروازه ورود به عالیقاپوی تمدن صفوی، گرفتار آشفتگی بصری و معنایی شده است. بهجای آنکه قدمزدن در آن، زائرِ میدان نقشجهان را آرامآرام برای ورود به ساحتِ قدسی میدان آماده کند، او را با هجوم موتورسیکلتهای پارکشده، خودروهای سرگردان و نماهای تجاریِ بیهویت و نازیبا مواجه میکند. این اغتشاش بصری، شایسته معبری نیست که باید نقش «رهباب» (آستانه ورود) به قلب تپنده اصفهان را ایفا کند.
خیابان حافظ پتانسیل آن را دارد که به یک «گذرِ فرهیختگی و تمدن» تبدیل شود. تصور کنید این محور با الهام از مدلهای پیوستنگاری فرهنگی، آرامسازی شده و اولویت به پیاده داده شود. جدارههایش بهجای تابلوهای ناهنجار، با ابیاتی از حافظ، هاتف و نشاط و تصاویری از حماسه ۲۵ آبان آراسته گردد و مبلمان شهریاش، دعوتکننده به مکث و تفکر باشد.
این خیابان باید به مثابه یک «پیشدرآمد» موسیقی عمل کند؛ جایی که ذهن و روح عابر را از شلوغیِ روزمره شهر جدا کرده و پلهپله به «اوج» یعنی میدان نقشجهان نزدیک کند.
نجات خیابان حافظ از وضعیت پارکینگگونه فعلی و تبدیل آن به یک گالری شهریِ روایی، نه یک پروژه عمرانی، بلکه یک ضرورت فرهنگی برای بازگرداندن احترام به ورودی شرقی میدان امام است. بیایید حافظ را از غبارِ غفلت بتکانیم.»
نظر شما