به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، دریاچه لوکتاک، واقع در ایالت مانیپور شمال شرقی هند، با مساحتی حدود ۳۰۰ کیلومتر مربع بزرگترین دریاچه آب شیرین آسیا بهشمار میرود. این پهنه آبی منحصربهفرد که به «دریاچه اشکها» معروف است، نهتنها بهدلیل ویژگیهای اکولوژیکی شگفتانگیزش، بلکه ریشهای قوی در افسانههای عاطفی محلی مانیپوری دارد. طبق روایتهای قدیمی، مردم در جنگها و بلایای طبیعی که عزیزان خود را از دست میدادند، اشکهایشان را در این دریاچه میریختند؛ بنابراین لوکتاک نمادی از اشکهای مانیپوری، غم خاموش، عشق و استقامت است که نسلهای پیدرپی این باور را حفظ کردهاند. لوکتاک فراتر از یک منظره طبیعی، بخشی زنده از قلب فرهنگی مانیپور است.
آنچه لوکتاک را متمایز میکند، جزایر شناور طبیعی به نام فومدی «phumdis» است؛ تودههای عظیم زیستتوده ساختهشده از خاک، گیاهان و مواد آلی که با تغییر فصل و سطح آب جابهجا میشوند. هیچ دریاچه آب شیرین دیگری در جهان چنین ویژگیای ندارد و این اکوسیستم نادر، لوکتاک را به نقطه داغ زیستی تبدیل کرده است. در دل آن، پارک ملی کیبول لامجاو (Keibul Lamjao، تنها پارک ملی شناور جهان) قرار دارد. این پارک روی فومدیها بنا شده و سطح محکمش اجازه میدهد حیوانات روی آن راه بروند. کیبول لامجاو آخرین پناهگاه گوزن سانگای (گوزن رقصان) است که بهشدت در معرض انقراض قرار دارد. این پارک منظرهای بینظیر از تنوع زیستی آسیا را به نمایش میگذارد.
لوکتاک بهعنوان «شریان حیاتی مانیپور» عمل میکند و از معیشت هزاران خانواده از طریق ماهیگیری، کشاورزی، گردشگری و تأمین آب آشامیدنی حمایت میکند. این دریاچه برای تولید برق آبی، حملونقل و کنترل سیلاب مورد استفاده قرار دارد و آبوهوای منطقه را تنظیم میکند. روستاهای محلی بهطور کامل به آن وابستهاند و درآمد ساکنان را تضمین میکنند. با این حال تهدیدهایی همچون آلودگی و تغییرات اقلیمی، شکنندگی این اکوسیستم را برجسته میکند.
لوکتاک با ترکیب زیبایی نادر، اهمیت اقتصادی و باورهای عمیق فرهنگی، مقصدی ایدهآل برای گردشگران طبیعتدوست است و حفاظت از آن نهتنها برای مانیپور، بلکه برای میراث جهانی ضروری بهنظر میرسد؛ زیرا محلی است که در آن اشکها به استقامت تبدیل شدهاند و حیات ساکنان به وجودش وابسته است.
نظر شما