به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، پرتغال سرزمینی است که تاریخ در میان خیابانها و آثارش نفس میکشد. در نقاط مختلف این کشور، بناهایی وجود دارد که چنان سالم و زیبا حفظ شدهاند که گویی بازدیدکننده را به سفری در زمان میبرند. در ادامه با هفت مکان تاریخی از شمال تا جنوب پرتغال آشنا میشویم که نشان از شکوه، تمدن و هنر مردمان گذشته دارند.
نگارههای صخرهای پیشاتاریخ در دره فوز کوآ (Prehistoric Rock Art in the Côa Valley)
در شمال پرتغال و در امتداد رودخانه کوآ، یکی از کهنترین مجموعههای سنگنگاره جهان قرار دارد که قدمت آن به دوره پارینهسنگی پسین، حدود ۲۲ هزار تا ۱۰ هزار سال پیش، بازمیگردد. بیش از ۱۲۰۰ لوح سنگی در زمینی به وسعت ۲۰ هزار هکتار از نقشهایی از اسبها، بزها و گاوهای وحشی منقرضشده پوشیده شدهاند. این اثر مشترک در فهرست میراث جهانی یونسکو، میان پرتغال و اسپانیا ثبت شده است.
کشف نگارهها در دهه ۱۹۹۰ میلادی، پروژه ساخت سد در این منطقه را متوقف کرد و از نابودی این آثار گرانبها جلوگیری شد. امروز «پارک باستانشناسی دره کوآ» مسئول حفاظت از آن است و بازدیدکنندگان میتوانند در قالب تورهای ویژه یا حتی در مسیرهای قایقسواری و شبگردی، این شگفتیهای دوران باستان را از نزدیک ببینند.
مجموعه سنگی کروملک دوش آلمندرش (Cromeleques dos Almendres)
در ۱۲ کیلومتری غرب شهر اوورا (Évora)، در منطقه آلنتجو (Alentejo)، یکی از مهمترین بناهای مگالیتیک شبهجزیره ایبری قرار دارد که به «استونهنج پرتغالی» شهرت پیدا کرده است. این دایره سنگی عظیم با ۹۵ تختهسنگ از هزاره پنجم تا سوم پیش از میلاد ساخته شده و دارای سنگنگارههایی به شکل عصای چوپانی است که نشانهای از ارتباط با کشاورزی و دامداری محسوب میشود. در نزدیکی آن، منیر آلمندرش (Almendres Menhir) با ارتفاع ۳.۵ متر قرار دارد که درست در راستای طلوع خورشید در انقلاب تابستانی بنا شده و به احتمال زیاد کاربرد آئینی داشته است. هر دو اثر تحت مالکیت شهرداری اوورا هستند و بازدید از آنها برای عموم آزاد است.
شهر باستانی سیتانیا دو بریتیروش (Citânia de Briteiros)
این دژ باستانی در شمال پرتغال، از دوران آهن برجای مانده است و ۲۴ هکتار وسعت دارد. شهر با حصارهای سنگی و شبکه معابر منظم ساخته شده و بقایای خانهها، حمامها و ساختمانهای عمومی آن هنوز قابل مشاهده است. موقعیتش بر فراز تپهای استراتژیک با دید ۳۶۰ درجه انتخاب شده و از قرن دوم تا اول پیش از میلاد دوران شکوه خود را تجربه کرده است. پس از تسلط رومیها، این شهر رو به افول گذاشت و در سده دوم میلادی رها شد. امروزه آثار بهجامانده و اشیای کشفشده از آن در «موزه فرهنگ کاستریا Museu de Cultura Castreja» به نمایش درآمده است.
قلعه سیلوش (Silves Castle)
قلعه باشکوه سیلوش در جنوب پرتغال، نمادی از دوران اسلامی شبهجزیره ایبری است که در قرن هشتم میلادی بنا شد. این قلعه با مصالح بومی از خاک، ریگ و سنگ قرمز محلی ساخته شده و از بزرگترین و سالمترین دژهای اسلامی باقیمانده بهشمار میرود. درون قلعه، بخش «آلکاچووا alcáçova» شامل کاخ بالکونها و آبانبار تاریخی است که تا قرن بیستم آب شهر را تأمین میکرد. خیابانهای مارپیچی اطراف نیز بقایای شهر اسلامی قدیم سیلوش هستند. این قلعه که چندینبار بر اثر زمینلرزه و جنگ بازسازی شد، امروز یکی از دیدنیترین نقاط جنوب پرتغال است.
صومعه آلکوباسا (Alcobaça Monastery)
صومعه عظیم آلکوباسا در سده ۱۲ میلادی به فرمان پادشاه آلفونسو هنریکس (Afonso Henriques) بنیانگذاری شد و در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارد. این بنای شکوهمند نخستین نمونه معماری گوتیک در پرتغال و شاهکاری از هنر سیسترسی (Cistercian) است. درون صومعه، آرامگاههای پادشاه پدرو اول (King Pedro I )و اینس د کاسترو (Inês de Castro) قرار گرفته که داستان عشق اندوهبارشان در تاریخ پرتغال شهرتی افسانهای دارد. ساختمان با ترکیبی از سبکهای گوتیک، مانوئلین و باروک، نماد شکوه و ایمان سدههای میانه است.
صومعه کارمو (Convento do Carmo)
صومعه کارمو در قلب لیسبون در سال ۱۳۸۹ میلادی به دست شوالیه نامآور، نونو آلوارش پرونرا (Nuno Álvares Pereira)، در برابر قلعه سائو خورخه ( São Jorge Castle) ساخته شد. در زلزله و آتشسوزی سال ۱۷۵۵ بخش عظیمی از آن ویران شد و تنها طاقها و ستونهای سنگی باقی ماند که امروزه به نماد مقاومت و زیبایی در ویرانی بدل شده است. در نیمه قرن نوزدهم تصمیم گرفته شد خرابهها دوباره بازسازی نشوند تا جذابیت رمانتیک آن حفظ شود. اکنون بخشی از صومعه به موزه باستانشناسی لیسبون تبدیل شده که مجموعهای ارزشمند از آثار روم، ویزیگوت و قرونوسطی را در خود جای داده است.
کاخ باشکوه بوساکو (Buçaco Palace)
ریشههای کاخ بوساکو به قرن هفدهم بازمیگردد، زمانی که راهبان کارملی در جنگل انبوه بوساکو گوشهنشینی برگزیدند و با دست خود باغی از گونههای گیاهی سراسر جهان کاشتند. روی بقایای صومعه آنان، در اواخر قرن نوزدهم، کاخی رؤیایی به فرمان شاه کارلوس اول (King Carlos I) ساخته شد؛ یادمانی به معماری نئومانوئلین و رمانتیسم قلعهای که یادآور روزگار اکتشافات دریایی پرتغال است. سالنهای کاخ با کاشیهای آبی و سفید، مبلمان چینی و پرتغالی و فرشهای فاخر تزئین شدهاند. امروز این بنای شگفتانگیز به هتلی مجلل تبدیل شده که اقامت در آن، تجربهای همچون زیستن در تاریخ را رقم میزند.
نظر شما