مسعود رشیدی، کارگردان تلویزیون درگذشت

به گزارش خبرگزاری ایمنا، مسعود رشیدی کارگردان قدیمی تلویزیون با آثاری همچون سریال تلویزیونی «قلب یخی» صبح امروز _شنبه هفدهم آبان_ در سن ۶۸ سالگی به دلیل ایست قلبی دار فانی را وداع گفت.‌

زندگی و منش

مسعود رشیدی در خرداد ۱۳۳۶ در شهر کرمانشاه به دنیا آمد. وی در طول سال‌ها با تلاش و پشتکار، وارد عرصه تلویزیون و سینما شد و امضای شخصی خود را در آثارش داشت.
در سال‌های پایانی عمر، مدتی با بیماری دست‌وپنجه نرم کرده بود تا اینکه صبح امروز، چشم از جهان فروبست.
درگذشت او، یادآور اهمیت نقش‌هایی است که پشت دوربین در شکل‌دهی روایت‌های تلویزیونی دارند؛ کسانی که کمتر در جلوی دوربینند اما در خاطر عمومی می‌مانند.

کارنامه هنری؛ میراثی که می‌ماند

رشیدی گرچه شاید نامش در مقایسه با برخی چهره‌های جلوی دوربین، کمتر در افکار عمومی مطرح بود، اما بخش عمده‌ای از خاطره‌سازی تلویزیونی ایران، با آثار او گره خورده است.
از جمله مهم‌ترین آثار وی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• سریال‌هایی چون: «قلب یخی»، «روزگار وصل»، «شب شیشه‌ای»، «شاید برای شما هم اتفاق بیفتد» (اپیزودهایی چون: تغییر، توبه، افشای راز، دعوت، تقدیر)، «ماجراهای آقای دوستی» (به‌صورت مشترک با مسعود نوابی)، «جدال با سرنوشت»، «تنها در تاریکی»، «هفت گنج»، «مزه خوب کودکی»، «فرمان»، «باران بهاری»، «گلریزان» و «یلدا».
• آثاری در سینما و تلویزیون، از جمله فیلم‌ها و تله‌فیلم‌هایی چون: «نیش»، «مادرم باش»، «روز از نو»، «روز طولانی»، «اینجا کسی غریبه نیست»، «شوق جوانی»، «پشت درهای بسته».
• این مجموعه گسترده از آثار برای طیف گسترده‌ای از مخاطبان، از کودکان تا بزرگسالان، خاطره‌انگیز بوده است؛ خاطره‌هایی که با رفتن این هنرمند، رنگ دیگری می‌گیرند.

جایگاه و تأثیر

رفتن مسعود رشیدی مایه تأمل است برای چند نکته:

• او نماینده نسلی بود که زمینه‌ساز تولیدات تلویزیونی در دهه ۷۰ و ۸۰ بود؛ دورانی که کارهای تلویزیونی بیشتر دیده می‌شدند و خاطره‌سازی داشتند.
• آثار او اغلب در دل خانه‌ها نشستند و با مخاطب عام رابطه برقرار کردند؛ از قصه‌های خانوادگی تا سوالات اخلاقی و اجتماعی.
• با توجه به منش تولید و اغلب داشتن نویسندگی در کنار کارگردانی، بخشی از هویت اثر را خودش داشت؛ یعنی صرفاً اجراگر نبود، بلکه روایت‌گر بود.
• درگذشت او نه تنها برای جامعه هنری که برای مخاطبان عام هم حس فقدان دارد؛ چرا که تعداد افرادی که چنین اثرگذاری مستقیمی در تلویزیون داشتند، امروز کمتر شده‌اند.

مسعود رشیدی درگذشت اما آثارش زنده‌اند؛ روایت‌هایی که سال‌ها خانه به خانه رفت، قصه‌هایی که شنیده شدند، تصاویر که دیده شدند. در این زمانه که تلویزیون و سینما دائم در حال تبدیل است، بودن هنرمندانی که ریشه در خاطره عمومی دارند، اهمیت بیشتری دارد. اگرچه او رفته، اما قصه‌هایش همچنان در قاب تصویر هستند، همچنان در ذهن‌ها می‌مانند.