به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، در آخرین روزهای اکتبر، بارشی غیرمنتظره و کمسابقه در عرض چند دقیقه بخشهای گستردهای از نیویورک را زیر آب برد. بنا بر گزارش دفتر شهردار، در پارک مرکزی نیویورک حدود ۱.۸۵ اینچ، در لاگواردیا بیش از ۲ اینچ و در نیوآرک نزدیک به ۲ اینچ باران در زمانی کمتر از ده دقیقه بارید؛ رقمی فراتر از ظرفیت طراحی سامانههای فاضلاب شهری. این بارش شدید موجب آبگرفتگی خیابانها، متوقف شدن تردد در مترو و بروز چند حادثه مرگبار در مناطق مسکونی، بهویژه در زیرزمینها شد.
کارشناسان میگویند ساختار شهری نیویورک، با تراکم بالا و سطح گستردهای از معابر و ساختمانهای غیرقابل نفوذ، یکی از دلایل اصلی آسیبپذیری این کلانشهر در برابر بارانهای ناگهانی است. حدود ۷۰ درصد از مساحت نیویورک با آسفالت، بتن و بامهای سخت پوشیده شده و زمین فرصت جذب آب باران را ندارد. به همین دلیل، هنگام بارش شدید، رواناب به سرعت به سوی شبکه فاضلاب هدایت میشود و سامانههای زهکشی قدیمی که برای بارشهای سبکتر طراحی شدهاند، در چند دقیقه از کار میافتند.
بخش بزرگی از زیرساختهای فاضلاب نیویورک دههها پیش ساخته شده است؛ در بسیاری از مناطق، ظرفیت طراحی آن تنها برای حدود ۱.۷۵ اینچ باران در ساعت پیشبینی شده، در حالی که شدت بارشهای اخیر از این مقدار بسیار فراتر رفته است. افزون بر این، سیستم ترکیبی فاضلاب و آب باران که در محلههای قدیمیتر استفاده میشود، هنگام بارانهای سنگین به سرعت پر شده و منجر به پسزدگی آب و طغیان در خیابانها و زیرزمینها میشود.
موقعیت جغرافیایی نیویورک نیز بر پیچیدگی بحران میافزاید. این شهر در منطقهای کمارتفاع در کنار اقیانوس اطلس واقع شده و در معرض سه نوع خطر همزمان است: سیلابهای ساحلی ناشی از طوفان و بالا آمدن آب دریا، طغیان رودخانهها و سیلابهای شهری که در اثر بارش شدید بر سطوح نفوذناپذیر رخ میدهد. وقتی این پدیدهها همزمان با مد دریا یا زمینهای از پیش اشباعشده اتفاق میافتند، شدت خسارت چند برابر میشود.
تغییرات اقلیمی نیز این چرخه را تشدید کرده است. هوای گرمتر رطوبت بیشتری در خود نگه میدارد و در نتیجه هنگام بارش، حجم و شدت نزولات افزایش مییابد. مطالعات نشان میدهد که در دهه اخیر، میزان بارشهای روزانه شدید در شمالشرق ایالات متحده، بهویژه در فصل پاییز، روندی افزایشی داشته است. در مقابل، استانداردهای طراحی زیرساختهای شهری هنوز متناسب با این واقعیت جدید بهروزرسانی نشدهاند.
در کنار این عوامل فنی و طبیعی، مسائل اجتماعی نیز به آسیبپذیری شهر افزوده است. بسیاری از ساکنان مناطق کمدرآمد در واحدهای زیرزمینی زندگی میکنند؛ فضاهایی که اغلب خارج از محدوده رسمی خطر سیلاب قرار دارند و مجهز به سیستم هشدار یا خروج اضطراری نیستند. در جریان سیلابهای ناشی از طوفان «آیدا» در سال ۲۰۲۱ نیز بیشترین تلفات انسانی در همین نوع سکونتگاهها رخ داد.
با وجود هشدارهای مکرر، سرمایهگذاری در نوسازی شبکه فاضلاب و زیرساختهای مقاوم هنوز کند است. اداره محیطزیست نیویورک هزینه مورد نیاز برای اجرای کامل طرحهای تابآوری شهری را بیش از ۳۰ میلیارد دلار برآورد کرده، اما تأمین بودجه و هماهنگی بیندستگاهی همچنان چالشبرانگیز است. برخی از کارشناسان تأکید میکنند که علاوه بر توسعه شبکه فاضلاب، باید از راهکارهای «زیرساخت سبز» مانند پیادهراههای نفوذپذیر، باغهای بارانی، بامهای سبز و کاشت گسترده درختان استفاده شود تا بخشی از بار مدیریت آب باران از دوش سامانههای سنتی برداشته شود.
نگهداری منظم نیز نقش کلیدی دارد. انسداد دهانههای آبروها، خرابی پمپها یا پاکسازی نامنظم کانالها میتواند ظرفیت تخلیه آب را به میزان چشمگیری کاهش دهد. علاوه بر آن، بسیاری از نقشههای خطر سیلاب هنوز فقط بر مناطق ساحلی تمرکز دارند و مناطق مرکزی شهر که در معرض «سیلابهای ناگهانی شهری» هستند، در برنامهریزی رسمی نادیده گرفته میشوند.
سیلاب اخیر نیویورک بار دیگر نشان داد که حتی در غیاب طوفانهای بزرگ اقیانوسی، یک بارش کوتاهمدت اما شدید میتواند زیرساختهای شهری را فلج کند. این رویداد یادآور این واقعیت است که بحران آبگرفتگی دیگر یک پدیده استثنایی نیست، بلکه به بخشی از واقعیت اقلیمی و شهری امروز تبدیل شده است. آیندهای امنتر برای نیویورک تنها زمانی رقم خواهد خورد که برنامهریزی شهری، طراحی مهندسی، بودجهگذاری و آگاهی عمومی همگی بر مبنای این حقیقت جدید بازتعریف شوند.
نظر شما