دفترهایی که نیمه‌کاره ماند؛ به یاد دانش‌آموزان شهید

به گزارش خبرگزاری ایمنا، ۱۳ آبان ۱۳۵۷ صبحی بود که بچه‌های دبیرستانی تهران، دست از درس کشیدند و به خیابان آمدند تا در کنار مردم علیه رژیم پهلوی اعتراض کنند. بیش‌ترشان هنوز معنی دقیق سیاست را نمی‌دانستند، اما بوی بی‌عدالتی را خوب حس می‌کردند. آن روز، نیروهای نظامی به سوی جمعیت آتش گشودند و چندین دانش‌آموز جان باختند. خون آن نوجوانان، خیابان انقلاب را رنگین کرد و نامشان شد نشانه‌ای از صدای نسلی که در برابر ترس ایستاد. همین واقعه بود که بعدها به‌عنوان فلسفه روز دانش‌آموز در تقویم رسمی کشور ثبت شد.

اما داستان در همان سال تمام نشد. انقلاب پیروز شد، اما نسلی که هنوز دفتر مشقش باز بود، وارد دوره‌ای دیگر از آزمون شد، هزاران دانش‌آموز از کلاس‌های درس راهی جبهه‌ها شدند؛ بعضی امدادگر، بعضی هم رزمنده. نوجوانانی که در میدان مین، انتخاب‌هایی بزرگ‌تر از سنشان کردند.

در میان آن‌ها، نام‌هایی ماندگار شد. شهید حسین فهمیده، دانش‌آموز ۱۳ ساله‌ای از کرج بود که در عملیات‌های ابتدایی جنگ حضور یافت. وقتی تانک‌های دشمن به سمت رزمندگان ایرانی هجوم آوردند، حسین نارنجک به خود بست و زیر تانک رفت تا آن را متوقف کند. امام خمینی بعدها درباره او گفت: «رهبر ما آن طفل سیزده ساله‌ای است که با قلب کوچک خود، بزرگ‌ترین دشمن را شکست داد.» این جمله، حسین فهمیده را از یک نوجوان معمولی به نماد رشادت و ایمان نوجوانان ایران تبدیل کرد.

بهنام محمدی، نوجوان ۱۵ ساله خرمشهری، یکی دیگر از این چهره‌هاست. او پیش از آغاز رسمی جنگ در محاصره خرمشهر به نیروهای مردمی پیوست و در دفاع از شهر، نقش ارتباط‌دهنده و دیده‌بان را داشت. در حالی که بسیاری از رزمندگان، سن او را برای حضور در جبهه مناسب نمی‌دانستند، بهنام با شجاعت در میدان ماند و سرانجام در مهر ۱۳۵۹ به شهادت رسید. بهنام هم، مثل حسین، از پشت نیمکت‌های مدرسه تا سنگر جنگ فاصله‌ای کوتاه پیمود، اما رد حضورش تا امروز مانده است.

این دو چهره تنها نمادهایی از هزاران دانش‌آموزی هستند که نامشان در آمار رسمی ۳۶ هزار شهید دانش‌آموز کشور ثبت شده است؛ نوجوانانی که دفتر مشقشان نیمه‌کاره ماند، اما در دفتر تاریخ ایران، نامشان ماندگار شد.

اما روایت شهدای دانش‌آموز تنها به گذشته محدود نیست. در جنگ دوازده‌روزه اخیر میان ایران و رژیم صهیونیستی، بار دیگر خبرهایی از شهادت نوجوانانی شنیده شد که در حملات موشکی قربانی شدند، نسل جدیدی از دانش‌آموزان که نامشان امتداد همان خطی است که از ۱۳ آبان ۵۷ آغاز شد. تاریخ، انگار بار دیگر با صدای زنگ مدرسه آغاز می‌شود و با صدای انفجار خاموش.

روز دانش‌آموز یادآور نسلی است که شجاعانه همراه با آرمان‌ها می‌ایستد و در مقابل ترفندهای دشمن آگاهانه مبارزه می‌کند.