به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، چین، یکی از بلندپروازترین کشورهای جهان در حوزه انرژیهای تجدیدپذیر، با چالشی جدی روبهرو شده است. دستاوردی که قرار بود نماد پیشرفت سبز این کشور باشد، به بحرانی در زیرساختهای انرژی تبدیل شده است. هدفگذاری ۱۲۰۰ گیگاواتی برای ظرفیت انرژی خورشیدی و بادی که در سال ۲۰۲۰ توسط شیء جینپینگ در اجلاس بلندپروازیهای اقلیمی سازمان ملل اعلام شد، اکنون به نقطهای رسیده که مدیریت آن از توان شبکه برق ملی خارج شده است.
در زمان اعلام این هدف، مجموع ظرفیت انرژی خورشیدی و بادی چین تنها ۴۴۶ گیگاوات و بهطور مساوی ۲۲۳ گیگاوات برای هرکدام بود. با گذشت کمتر از پنج سال، چین موفق شد به هدف ۱۲۰۰ گیگاواتی خود دست پیدا کند، اما این موفقیت زودهنگام با پیامدهایی غیرمنتظره همراه شد. زیرساختهای شبکه برق چین توانایی مدیریت تولید ناپایدار و حجیم انرژیهای تجدیدپذیر را ندارد. کارشناسان هشدار دادهاند که نوسانات تولید انرژی از منابعی همچون باد و خورشید، تعادل میان عرضه و تقاضا را مختل کرده و پایداری شبکه را به خطر انداخته است.
بحران ذخیرهسازی انرژی؛ نیاز به راهحل جهانی
در سال ۲۰۲۰، چین در موقعیتی نبود که بتواند پیشبینیهای بلندمدت اقتصادی دقیقی انجام دهد. همهگیری کووید -۱۹ موجب رکود اقتصادی در نیمه نخست آن سال شد و توقف برنامه تعرفه تغذیهای (FiT) که طی یک دهه محرک اصلی رشد انرژیهای تجدیدپذیر بود، سودآوری سرمایهگذاران را بهشدت کاهش داد. بسیاری از شرکتهای خصوصی برای خروج از وضعیت نامطلوب، داراییهای خود را واگذار کردند و پرداخت یارانههای سالهای گذشته نیز با تأخیر روبهرو شد. در چنین فضایی، برنامهریزان چینی با تکیه بر دادههای سال ۲۰۱۹ و نیمه اول ۲۰۲۰، فقط ۳۰ گیگاوات ظرفیت خورشیدی و ۲۶ گیگاوات ظرفیت بادی به شبکه اضافه کردند که کمتر از میانگین سالهای قبل بود.
مسئولان و تصمیمگیران چینی با وجود فضای نامطمئن اقتصادی، بهجای عقبنشینی از اهداف بلندپروازانه، مسیر توسعه انرژیهای تجدیدپذیر را با سرعت بیشتری ادامه دادند. این شتاب در توسعه، اگرچه در ظاهر نشانهای از تعهد به گذار سبز بود، اما در عمل بدون زیرساختهای مکمل همچون شبکه هوشمند و ظرفیت ذخیرهسازی کافی، به ناهماهنگیهای گسترده در عرضه و تقاضای انرژی منجر شد.
در حال حاضر مسئله اصلی «ذخیرهسازی انرژی» است. منابع تجدیدپذیر در بازههای زمانی کوتاه، انرژی بیش از نیاز تولید میکنند و در صورت نبود فناوریهای ذخیرهسازی مؤثر، بخش قابلتوجهی از انرژی تولیدشده بدون استفاده باقی میماند یا بهصورت ناپایدار وارد چرخه مصرف میشود و در نهایت انرژی هدر میرود. این وضعیت، نهتنها بهرهوری اقتصادی پروژههای تجدیدپذیر را کاهش داده، بلکه اعتماد سرمایهگذاران و برنامهریزان را نیز با چالش روبهرو کرده است.
چین در سالهای اخیر سرمایهگذاریهایی در حوزه باتریهای جریان و لیتیوم-یون انجام داده است، اما این فناوریها بهتنهایی پاسخگوی مقیاس عظیم تولید نیستند. کارشناسان تأکید دارند که بدون ظرفیت کافی برای ذخیرهسازی، سیستمهای انرژی تجدیدپذیر نمیتوانند عملکرد پایداری داشته باشند و موفقیت زودهنگام چین ممکن است به فرصتی از دسترفته تبدیل شود.
از همین رو، چین از جامعه جهانی درخواست همکاری کرده است تا راهحلهایی همچون شبکههای باتری در مقیاس بزرگ، فناوریهای نوین شبکه برق و ذخیرهسازی هیدروژنی را بررسی و توسعه دهند. این همکاری بینالمللی میتواند نهتنها به چین، بلکه به سایر کشورها در مدیریت بهتر انرژیهای تجدیدپذیر کمک کند و از بروز بحرانهای مشابه جلوگیری نماید.
در نگاه به گذشته، هدفگذاری ۲۰۳۰ چین در سال ۲۰۲۰ بیش از حد محافظهکارانه به نظر میرسید، اما در آن زمان بازتابی از امیدواری در شرایط مبهم بود. اکنون نهتنها ظرفیت هدفگذاریشده محقق شده، بلکه تولید واقعی انرژی از منابع تجدیدپذیر به سطحی رسیده است که میتواند افزایش مصرف برق در اقتصاد چین را پوشش دهد.
دستاورد ۱۲۰۰ گیگاواتی چین در حوزه انرژیهای تجدیدپذیر، علاوهبر نماد جاهطلبی این کشور، نشاندهنده پیچیدگیهای تحول بزرگ در ساختار انرژی است. اگرچه موفقیتهای زیستمحیطی چین بینظیر هستند، اما چالشهای مرتبط با ذخیرهسازی، مدیریت شبکه و نیاز به همکاری جهانی، ضرورت تلاشهای هماهنگ بینالمللی را بیش از پیش آشکار میسازد.
نظر شما