به گزارش خبرگزاری ایمنا، هفتصد سال طول کشید تا خاک بوسنی زیر پرچم صلح آرام گیرد، اما تنها چند روز کافی بود تا جهان دوباره دریابد که صلح برای مسلمانان واژهای بهطرز تلخی دستکاریشده است، امروز که در بوسنی قدم میزنی، هنوز سنگقبرهایی را میبینی که هیچ نامی بر آنها حک نشده؛ تنها عددی، تاریخی و سوالی بیپاسخ که سالهاست فریاد میزند: «چرا ما را کشتند؟»
سی سال پیش در سربرنیتسا، هزاران مرد و پسر مسلمان در چشم برهم زدنی از مادران و خواهران خود جدا شدند. آنها را به دل جنگل بردند، به گودالی پر از سکوت و تاریکی، به مکانی بینام و نشان. نه صدای سازمان ملل شنیده، نه بیانیهای از شورای امنیت منتشر شد و نه حتی قطعنامهای از مدعیان حقوق بشر. اکنون در سال ۲۰۲۵ همه چیز تکرار شده است؛ تنها مکان تغییر کرده است: بوسنی دیروز، غزه امروز.
در بوسنی، سازمان ملل با حضور ۴۰۰ صلحبان تنها تماشا کرد؛ امروز در غزه، سازمان ملل با هزاران بیانیه و حرفهای تکراری، همچنان تنها نظارهگر است. در سربرنیتسا، اجساد را با لودر از گورهای جمعی به گورهای تازه منتقل کردند تا حقیقت را دفن کنند، اما در غزه، حقیقت را زنده زنده زیر آوار ساختمانها دفن میکنند و جهان تنها به شمارش جنازهها اکتفا میکند.
در این دنیای وارونه، «حقوق بشر» تنها زمانی معنا دارد که قاتل، متحد و همپیمان غرب نباشد. صهیونیستها هر شب، مدرسهای را بمباران میکنند، مسجدی را هدف میگیرند و بیمارستانی را ویران میکنند و در عین حال، از همان تریبونهای سازمان ملل برای خود دفاع میکنند؛ در حالی که قربانی، کودکی است که با دفتر نقاشیاش زیر آوار مانده؛ نقاشیای ناقص، دقیقاً مانند آیندهاش.
امروز شاید در تلآویو جشن بگیرند، همانگونه که ژنرال ملادیچ در سربرنیتسا با لبخند وارد شهر شد، اما تاریخ هرگز لبخند جلادان را ثبت نمیکند، بلکه اشک و فریاد مادرانی را به یاد میسپارد که فرزندانشان را به خاک سپردند. «مارش میرا» در بوسنی، پیادهروی صلحی است برای زنده نگه داشتن زخمها و یادآوری ظلمها، اما در غزه، دیگر هیچ راهی برای صلح باقی نمانده است، چون هر مسیر و گذرگاهی زیر بمباران و ویرانی مدفون شده است.
کودکان غزه نهتنها حق راه رفتن بلکه حتی حق زندگی کردن را از دست دادهاند و مادرانشان در میان اشک و داغ، آرزو میکنند که کاش هرگز مادر نمیشدند تا شاهد دفن فرزندان خود نباشند. چرا جهان نمیپرسد چند بار قرار است تاریخ برای مسلمانان تکرار شود؟ چرا دروغ «منطقه امن» باید بار دیگر در خاک فلسطین معنا پیدا کند؟ آیا قرار است سربرنیتسای دیگری در غزه ساخته شود؟ و این بار، با دوربینهایی که همه چیز را میبینند، اما هیچ درکی ندارند؟
جهان از بوسنی درس نگرفت، تنها فراموش کرد.
نظر شما