به گزارش خبرگزاری ایمنا، روز تاسوعا، روز غربت علمدار است؛ روزی که در آن دستان بریده، آینه تمام‌نمای وفاداری و ایثار می‌شوند. عباس بن علی (ع) رفت تا از حرم دفاع کند، تا آب را به خیمه برساند، تا علم را نیندازد اما دیگر به خیمه‌ها بازنگشت.
در تاریخ معاصر ما نیز، تاسوعا تنها در کربلا خلاصه نشده است. نام‌هایی در خاطر ملت ایران نقش بسته‌اند که روایت‌شان، یادآور همان رفتن‌های بی‌برگشت است؛ فرماندهانی که فهمیدند جمهوری اسلامی ایران، حرم است و دفاع از حرم، همان ادامه راه عباس (ع) است.
یکی از این علمداران خاموش، حاج احمد متوسلیان است؛ سرداری که با درک عمیق از ماهیت نبرد حق و باطل، لباس پاسداری از ایران را پوشید و با همان نگاه عاشورایی، برای حمایت از ملت مظلوم لبنان وارد بیروت شد. اما در روز چهاردهم تیرماه ۱۳۶۱، در مسیر بازگشت، توسط مزدوران رژیم صهیونیستی ربوده شد و دیگر هیچ‌گاه به وطن بازنگشت. روایت او، روایت علمداری است که برای دفاع از مرزهای عقیده رفت و هنوز، جای خالی‌اش در خیمه وطن حس می‌شود.
شهید متوسلیان کسی بود که وقتی به بیروت رسید، صریح و بی‌واهمه اعلام کرد: «ما آمده‌ایم تا راه قدس را باز کنیم.»
او باور داشت که اگر در بیروت زمین‌گیر شویم، قدس هرگز آزاد نخواهد شد. او نه‌تنها برای دفاع از لبنان، بلکه برای ضربه به پیکر رژیم صهیونیستی آمده بود؛ رژیمی که امروز تمام آزادگان جهان معتقدند «غده‌ی سرطانی منطقه» است.
او باور داشت که اگر در بیروت زمین‌گیر شویم، قدس هرگز آزاد نخواهد شد. او نه‌تنها برای دفاع از لبنان، بلکه برای ضربه به پیکر رژیم صهیونیستی آمده بود؛ رژیمی که به گفته‌اش «غده‌ی سرطانی منطقه» است.
نام حاج احمد، در کنار نام‌هایی همچون حاج قاسم سلیمانی، ابومهدی المهندس، حاج حسین همدانی، حاج حمید تقوی‌فر و ده‌ها سردار بی‌ادعای دیگر، معنای تازه‌ای به کلمه «وفاداری» می‌دهد. آنان نیز با فهم اینکه «اگر حرم نباشد، وطن نمی‌ماند» و «اگر ایران آسیب ببیند، حرم‌های دیگر نیز سقوط می‌کنند»، قدم در میدان گذاشتند؛ علم به دست گرفتند، جان بر کف نهادند و رفتند اما بازنگشتند.
حاج قاسم سلیمانی، سردار بی‌مرز جبهه مقاومت، با همان روحیه متوسلیانی، صریح‌تر از همیشه خطاب به دشمن گفت: «ما ملت امام حسینیم، ما انتقام‌مان را می‌گیریم… اسرائیل باید از صفحه روزگار محو شود.»
و در جای دیگری نیز گفت: «فتح قدس بدون گذر از کربلا و شام ممکن نیست؛ راه قدس، از کربلا و از سوریه و لبنان می‌گذرد.»
این سخنان، نقشه راه بود؛ راهی که امروز و در پرتو همان نگاه، مسیر جهاد امت اسلامی شده است.
در تاسوعای حسین (ع)، ملت ایران با یاد عباس و عباس‌های زمان، دوباره علم برمی‌دارد. دفاع از ایران، دفاع از حرم است. مردمی که درس ایستادگی را از علمدار آموخته‌اند، در برابر دشمن، بی‌وقفه ایستاده‌اند و راه آن شهیدان را ادامه می‌دهند.
در نگاه مکتب عاشورا، علم روی زمین نمی‌ماند. و حتی اگر عباس نیاید، خیمه‌ی حق پابرجاست.
و امروز، در آستانه عاشورایی دیگر، هنگامی که دشمن بار دیگر در سوریه جولان می‌دهد، حزب‌الله لبنان هدف حملات قرار می‌گیرد و سایه تهدید رژیم صهیونیستی تا آسمان ایران کشیده شده، بهتر می‌توان به بزرگی راه و بصیرت آنانی پی برد که سال‌ها پیش، در روزهایی که هنوز تهدید چندان عیان نبود، برای دفاع از ایران، مدافع حرم شدند.
این روزها، وقتی منطقه یک‌بار دیگر در آتش فتنه می‌سوزد و غده سرطانی اسرائیل هر روز بخش‌های وسیع‌تری از منطقه را در آتش جنگ فرو می‌برد، ارزش و افق نگاه فرماندهانی همچون حاج احمد متوسلیان، حاج قاسم سلیمانی، حاج حمید تقوی‌فر، سردار همدانی و صدها مدافع حرم گمنام، بیش از همیشه آشکار می‌شود. آنان رفتند تا ما امروز در امنیت بنویسیم، بخوانیم، زندگی کنیم؛ آنان پیشانی دشمن را در شام و بیروت شکستند تا دشمن جرأت نزدیک شدن به مرزهای ایران را نداشته باشد.
امروز، ملت ایران با الهام از مکتب عاشورا و علمداری حضرت عباس و علمداران معاصر، دوباره علم برمی‌دارد. هرچند برخی شهیدان بازنگشتند، مردمی که برای دفاع از حرم ایران پا به میدان نهاده‌اند، حماسه را دوباره بازنویسی می‌کنند. ملت ایران علم دارد، ایمان دارد، و برای ادامه راه ایثار، تا آخرین قطره خون، آماده است.
جمهوری اسلامی ایران، حرم است، و این حرم، نیازمند مدافعانی است که هرچند بازنگردند، راه‌شان ادامه دارد؛ تا روزی که علم بر گنبد قدس افراشته شود.
نظر شما