به گزارش خبرگزاری ایمنا از تهران، امروز دلهای مادران ایرانی و مسلمانان سراسر جهان، همنوا با حضرت رباب (س)، در بزرگترین آئین سوگواری نوزادان عاشورایی تپید و با طنین مظلومیت کودکان شهید وطن، حالوهوایی دوچندان اندوهناک و الهی یافت.
صبح امروز مراسم معنوی شیرخوارگان حسینی با حضور پرشور مادران و نوزادان در سراسر ایران و ۴۵ کشور جهان برگزار شد، آئینی که امسال با توجه به شهادت مظلومانه چندین کودک ایرانی در حمله رژیم صهیونیستی به خاک کشورمان، حال و هوایی خاص به خود گرفت.
مادران بسیاری با چشمانی اشکبار و دلهایی مالامال از درد و امید، نوزادان خود را در آغوش گرفته بودند؛ کودکانی که در دل عزای حضرت علیاصغر (ع) نذر یاری حضرت صاحبالزمان (عج) شدند.
در این مراسم که در بیش از ۹۰۰۰ نقطه ایران و کشورهای مختلف اسلامی و غیراسلامی برگزار شد، صدای «لبیک یا حسین» و نوای «حسین، حسین» فضای اجتماع را از شور و شعور حسینی لبریز کرد.
مادران، همنوا با حضرت رباب (س)، سربازان کوچک ظهور را در آغوش کشیدند و بغضهای خود را در میان زمزمههای «السلام علیک یا علیاصغر» آزاد کردند؛ گویا اشک و دعا، زبان مشترک همه مادرانی بود که داغ شهادت کودکان مظلوم سرزمینشان را با داغ خیمهگاه کربلا گره زدند.
زنان با چادرهای مشکی و چشمانی پُر از اشک، نوزادانشان را در آغوش گرفته بودند، نه از سر رسم و عادت بلکه از داغی مشترک؛ اینجا دل مادرانی به جوش آمده بود که کودکانشان را به نذر علیاصغر (ع) به میدان آورده بودند.
مراسم امسال تهران حالوهوایی دیگر داشت، شهادت چندین کودک در حملات اخیر رژیم صهیونیستی، چنان غباری از اندوه بر دلها نشانده بود که اشکهای مادران تنها از داغ کربلا نبود؛ از درد امروز بود، از کودکی که نه در صحرای نینوا بلکه در حیاط خانهاش پرپر شد.
بغضها میان «السلام علیک یا علیاصغر» و زمزمههای بیکلامی آزاد شد که تنها مادران میفهمند.
در صفهای فشردهی جمعیت، پدری را دیدم که نوزادش را در سکوتی سنگین در آغوش گرفته بود. کنارش، مادری دست به دعا بالا برده و زمزمهاش این بود «یا صاحبالزمان، این سرباز کوچک را از من بپذیر.
در این روز دلهایی که هنوز سنگینی داغ حضرت رباب (س) را به دوش میکشند، عهدی بسته شد: سربازانی کوچک، صفکشیده در آغوش مادران تا ظهور بزرگ فرماندهشان.
محوطه مصلای تهران با تصاویر بزرگ شهدای مدافع وطن، مدافع حرم، شهدای مقاومت فلسطین و کودکانی که قربانی خشونت رژیم صهیونیستی شده بودند، آذین شده بود.
این تصاویر نه تنها یادآور مظلومیت شهدا بودند، بلکه به صحنهای از بیداری و هوشیاری ملت ایران بدل شده بودند که در هیاهوی رسانهای جهان، روایت حق را زنده نگاه داشتهاند. فضای مصلا با ترکیبی از معنویت، سوگ، بیداری سیاسی و حماسهسازی، رنگ و بویی عمیقتر از یک مراسم سنتی پیدا کرده بود.
کودکانی که هنوز زبان نگشودهاند، با سکوت معصومانهشان گویی صدایی از ازل را تکرار میکنند؛ صدایی که در آغوش مادرانشان نهفته است، سرشار از عهد، شجاعت و امید.
آنها نه تنها نوزادانی ناتوان، بلکه پرچمداران خاموش حقایق بزرگیاند که ریشه در خون پاک علیاصغر دارد و نگاهشان روشنایی سپیده روز ظهور را نوید میدهد.
نظر شما