به گزارش خبرگزاری ایمنا، شب گذشته و بامداد امروز، خروش موشکها و پرواز پهپادهای ایرانی در دو موج سهمگین، سراسر اراضی اشغالی را به لرزه درآورد، این نه یک عملیات نظامی، بلکه تبلور قهر تاریخی ملتی بود که دههها صدای مظلومان منطقه را فریاد زده است.
شهرهای اشغالی یکی پس از دیگری در تیررس آتش عدالت قرار گرفتند؛ از حیفای شمالی تا تلآویوِ فروریخته، از بیتالمقدس غصبشده تا بندر عکای لرزان، از ایلات تا طبریه و کریوت شمونه و الجلیل و طمره… هیچ کجا برای صهیونیستها امن نبود؛ چرا که این بار تاریخ از نو نوشته میشد.
همزمان با رعد ایران، صاعقهای از جنوب نیز برخاست؛ نیروهای مسلح یمن، در همصدایی با محور مقاومت، موشکهایی را از فراز سرزمین انصارالله بر آسمان اشغالی فرود آوردند، در آن شب پرحادثه، تمام جبهه مقاومت، همچون یک مشت آهنین، بر صورت نحس صهیونیسم فرود آمد.
تلآویو؛ کابوس در قلب قلعه شیشهای صهیونیسم
در منطقه موسوم به «تلآویو بزرگ»، قلب تپنده ماشین جنگی و رسانهای رژیم اشغالگر، رعب و ویرانی در هم تنید. موشکها و پهپادهای ایرانی، با دقتی تحسینبرانگیز، حلقه محاصره را بر پایتخت جعلی تنگتر کردند.
از بت یام و رخووت در جنوب تا نتانیا و هرتزلیا در شمال، و حتی در نزدیکی فرودگاه راهبردی بنگوریون در جنوبشرق، آتش خشم ایران فرود آمد و نشان داد که هیچ نقطهای از خاک اشغالی، از دید رادارهای انتقام پنهان نخواهد ماند.
تلآویو، روزگاری مأمن توهم شکستناپذیری صهیونیستها، به مرکز هراس بدل شد. آژیرها بیوقفه نالیدند، پناهگاهها مملو شد و ساکنان رژیم غاصب در نیمهشب، در دل ترس، لرزیدند و این تنها بخشی از پاسخی بود که جمهوری اسلامی وعدهاش را داده بود؛ وعدهای صادق، دقیق و مرگبار.
پایان؟ نه، آغاز تقاص است..
آنچه شب گذشته بر فراز سرزمینهای اشغالی فرود آمد، نه تنها موشک و پهپاد بود، سقوط غرور پوشالی بود، آن هم با قبضِ رسید.
رژیمی که دههها از پشت آنتنها و اسکلهها به زبانِ باروت سخن میگفت، حالا در سکوت پناهگاههای زیرزمینی، طعم آیههای انتقام را میچشد، تلآویو دیگر تنها نقطهای روی نقشه نیست؛ نماد ترسی شده که دیگر با گنبد آهنین نمیشود پوشاند.
نظر شما