به گزارش خبرگزاری ایمنا، «رها» نخستین اثر حسام فرهمند، داستان توحید، مرد ۵۵ ساله، همسرش و فرزندانشان را تصویر میکند؛ زندگی بهنسبت آرام و متوسط. اما یک رخداد ساده، همهچیز را به هم میریزد و تعادل خانواده را به چالش میکشد. روایت اثر، بیهیاهو و کنترلشده است؛ بیآنکه دست به فریاد بزند، چونان زمین لرزیدهای زیر سطح، بحران را منتقل میکند.
زبان تصویری و میزانسن
فرهمند در نخستین تجربه بلند سینمایی خود، با قاببندیهای منتخب و نورپردازی طبیعی، نوعی سکون آشفته خلق کرده است. سرعت متوسط تدوین و تدوینگری مهدی سعدی، به همراه فیلمبرداری روزبه رایگا، فضایی صمیمانه و نزدیک به واقعیت ساخته است. مشخص است طبیعیترین نماها هم در خدمت انتقال احساسات خام و بیتکلف خانواده هستند.
بررسی بازیگری
شهاب حسینی در نقش توحید، چنان با طمأنینه و خیز آرام، شخصیت را بنا میکند که گویی هر نگاه و گفتار او میتواند فصل تازهای رقم بزند.
غزل شاکری بهعنوان همسر، حضور نرم و قدرتمندی دارد. ترکیب این دو، یک همذاتپنداری واقعی با نوعی تعلیق عاطفی را ممکن میسازد.
سایر بازیگران همچون ضحا اسماعیلی و آرمان میرزایی، حضورشان کمتر نمایان میشود، اما اثرگذار است، گویی بخشی از رمزآمیزی و پیچیدگی فیلمنامهاند.
درونمایه و تمهای آن
«رها» سرشار از تمهایی همچون بحران هویتی، اثر تصمیمهای کوچک زندگی و فروپاشی کدهای آرامشِ ظاهری است. از منظر اجتماعی، میتوان اثر را محصول ملودرامی دانست که دوست دارد تصویر خانوادههای معاصر ایرانی را بدون اغراق روایت کند.
موسیقی، تدوین و فضا
موسیقی فردین خلعتبری کمتر شناخته شده است، اما همراه لحظههای نفسگیر داستان عمل میکند. تدوین مهدی سعدی و لقمان خالدی فضاساز هستند و کنترل روایت را در دستان تماشاچی نگه میدارند. تدوین خلاقانه، با ریتمی متوسط، امکان ورود به زندگی شخصیتها را بدون حضور افراطی دوربین فراهم کرده است.
بازخوردها و جایگاه در جشنواره
در چهلوسومین جشنواره فیلم فجر، «رها» بهعنوان نخستین اثر حسام فرهمند موفق به کسب سیمرغ بلورین بهترین فیلم اولی شد، همچنین نامزد بهترین بازیگر مرد، نقش مکمل زن، بهترین تدوین و طراحی صحنه حضور داشت.
منتقدان درباره فیلم گفتهاند: «رها چند نماد را درهم آمیخت: فقر، نابسامانی، بحران جوانان و کمعدالتی دستگاههای اجرایی.»
«رها» اثری است که با پرهیز از شعارزدگی و کلیشههای رایج، تصویری صادقانه و ملموس از فروپاشی تدریجی آرامش در یک خانواده ایرانی ارائه میدهد، این فیلم با بهرهگیری از بازیهای درونی و پرکشش، میزانسنهای ساده اما معنادار و فضایی خاکستری، تماشاگر را به تأمل درباره نقش انتخابهای کوچک و تأثیرگذار در زندگی روزمره وا میدارد.
فرهمند در نخستین تجربه سینمایی بلند خود، نشان داده که میتواند بهدور از هیاهوی ظاهری، قصهای انسانی و عمیق روایت کند؛ قصهای که نهتنها از خانوادهای خاص که از جامعهای بزرگتر سخن میگوید، جامعهای که در کشاکش بحرانهای خاموش، به سوی بازنگری در ارزشها و پیوندهای انسانی حرکت میکند.
نظر شما