بستنی ممنوع!

به گزارش خبرگزاری ایمنا، در روزگاری که دکان‌داران اپوزیسیون، با فریادهای گوش‌خراش از آزادی و حقوق بشر، گوش جهان را پر کرده‌اند، واقعیت صحنه چیز دیگری‌ست، جماعتی که خود را منادی آزادی می‌دانند، بیش از هر قدرت سرکوبگری، به سانسور، تهدید، تحقیر و دیکتاتوری عادت کرده‌اند. این‌ها نه آزادی‌خواه، بلکه آزادی‌فروش‌اند؛ و نه دغدغه‌مند انسان که تشنه قدرت هستند.

نمونه‌های ریاکاری این جریان از حد گذشته است. از تحریم کودکانه یک بستنی ساده تا به گروگان گرفتن زندگی مغازه‌دار، دانشجو، راننده، کارگر و هر کسی که نخواست قربانی بازی مسمومشان شود. گویی اگر کسی نخواهد در صف فحاشی، آشوب و خودزنی ملی آن‌ها بایستد، باید حذف شود یا زیر هجمه سایبری آن‌ها له شود.

ماجرای اخیر تحریم بستنی انبه‌ای، مصداقی روشن از بلاهت عجیبی‌ست که این جماعت به آن گرفتار آمده‌اند، شرکتی خصوصی که باید تحریم شود! این یعنی اپوزیسیون نه به‌دنبال آزادی مردم که در پی تسلط بر ذهن و معیشت مردم است؛ آن هم با لحن فرماندهان قلدر.

بگذارید روراست بگوییم، چیزی که ضدایرانی‌ها دنبال می‌کنند نه دموکراسی‌ست، نه اصلاح، بلکه قدرت‌طلبی افسارگسیخته با ماسک آزادی است. سال‌هاست که با زورگویی دیجیتال، با فهرست‌سازی و تهدید کسب‌وکارها، با تمسخر و فحاشی، با وادارسازی به سکوت و همراهی، در حال بازتولید همان دیکتاتوری‌ای هستند که مدعی مبارزه با آن هستند.

این اپوزیسیون که دم از انسانیت می‌زند، خود به ابتدایی‌ترین اصول اخلاقی پشت کرده است. از فحاشی و ترور شخصیت تا اتحاد با دشمنان تاریخی ملت ایران، از تحریم اقتصاد مردم تا توجیه بمباران خاک کشور، تمام ابزارها برای رسیدن به قدرت مباح است. آزادی، برایشان تنها یک کلمه است؛ وسیله‌ای برای پنهان کردن خوی وحشیانه‌ای که در پی دریدن است، نه نجات دادن.

وطن، برای آن‌ها دیگر مفهومی ندارد. اگر داشت، هرگز از تحریم، فشار، جنگ و آوارگی مردم استقبال نمی‌کردند. حقیقت آن است که آنچه این‌ها می‌خواهند، نه ایران آزاد، بلکه ایرانی بی‌هویت، بی‌ریشه و در خدمت مطامع شخصی و اربابان خارجی‌شان است. آن‌ها نه دشمن استبداد، بلکه رقیب آن هستند و اگر روزی قدرتی بیابند، از آنچه که خود نقدش می‌کنند، بی‌رحم‌تر خواهند بود.

پس باید گفت، ملت ایران نه فریب شعار را می‌خورند، نه بازی زور و تزویر را باور می‌کنند. آنان که از بیرون مرزها نسخه می‌پیچند، سال‌هاست که از مردم عقب مانده‌اند، مردم فریب‌کار را از فریادگر واقعی تشخیص می‌دهند و این خود بزرگ‌ترین شکست اپوزیسیون است؛ شکست در گرفتن دل مردم.