به گزارش خبرگزاری ایمنا، چهارمین قسمت از ویژه‌برنامه‌های غیرعلنی میزبان ابوالفضل قربانی است، او پیش‌تر و در دوره چهارم نیز عضو شورای اسلامی شهر اصفهان بوده است.
از مسئولیت بسیج دانشجویی استان اصفهان تا تدریس و فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی کارنامه‌ای پربار و تجربه برای ابوالفضل قربانی رقم زده است؛ او اوایل ۶ دهمین زندگی با کوله‌بار تجربه خادم مردم نصف جهان در شورای اسلامی شهر است.
مهندس قربانی ۲ فرزند دارد و از سال‌های تدریس در دانشگاه با شیرینی یاد می‌کند و وقتی از او سوال می‌کنم به عملکرد خودتان چه نمره‌ای می‌دهید، می‌گوید: «من در دانشگاه سخت‌گیر بودم و خیلی نمره بالا نمی‌دادم و الان هم نمره ۱۴، ۱۵ به خودم می‌دهم.»
او هم اکنون رئیس کمیسیون هوشمندسازی و حمل‌ونقل شورای اسلامی شهر اصفهان است؛ آنچه در ادامه می‌خوانید مشروح گفت‌وگوی من با ابوالفضل قربانی است.
ایمنا: چند سال دارید و صاحب چند فرزند هستید؟
قربانی: ۶۳ سال دارم و متولد شهر قم هستم، اما اصالت خانواده‌ام به اصفهان بازمی‌گردد و نسل‌های گذشته خانواده ما اهل اصفهان بوده‌اند. دو فرزند و چهار نوه دارم؛ پسرم در بانک سپه مشغول به‌کار است، دخترم نیز با وجود اینکه از نخبگان تحصیلی است و مدارک علمی بسیار خوبی دارد، در حال حاضر خانه‌دار است، زیرا تمام وقت خود را صرف تربیت فرزند خود می‌کند.
ایمنا: آیا تاکنون با پسرتان درباره فعالیت در شورا یا شهرداری صحبت کرده‌اید؟
قربانی: تاکنون چنین موضوعی مطرح نشده است؛ مسیر کاری من و خانواده‌ام به‌گونه‌ای نبوده است که بخواهم از بستگان، دوستان یا آشنایان کسی را وارد شورا یا شهرداری کنم؛ هم‌اکنون نیز هیچ‌یک از نزدیکانم در مدیریت شهری حضور ندارد؛ پسرم فردی بسیار منطقی و مستقل است و حتی اگر چنین موقعیتی برایش فراهم شود، ترجیح می‌دهد وارد اینگونه فضاها نشود.
ایمنا: ساکن کدام محله هستید؟
قربانی: در خیابان بزرگمهر سکونت داریم.
ایمنا: چقدر از وسایل حمل‌ونقل عمومی استفاده می‌کنید؟
قربانی: همیشه از مشتریان ثابت اتوبوس بوده‌ام و همچنان نیز هستم؛ اعضای خانواده‌ام همین رویه را دارند؛ ما بیشتر به‌جای استفاده از تاکسی یا خودروی شخصی از اتوبوس استفاده می‌کنیم، البته هم‌اکنون که عضو شورای اسلامی شهر اصفهان هستم، برای بعضی رفت‌وآمدهایم از امکاناتی که شورا در اختیارم قرار داده است، استفاده می‌کنم، اما پیش از عضویت در شورا تمام ترددهای خود را با اتوبوس شهری انجام می‌دادم.
در حال حاضر نیز گاهی از اتوبوس استفاده می‌کنم، البته همسرم همچنان به‌طور دائم از حمل‌ونقل عمومی استفاده و بسیاری از مسائل مربوط به آن را به من منتقل می‌کند.
ایمنا: خودروی شخصی ابوالفضل قربانی چیست؟ آیا قصد برقی‌کردن آن را دارید؟
قربانی: خودروی من پژو پارس است، اما اکنون امکان برقی‌کردن آن را ندارم. ایستگاه‌های شارژ خودروهای برقی در حال رایج‌شدن است و به‌عنوان مثال نزدیک‌ترین ایستگاه به منزل ما در نزدیکی پل بزرگمهر قرار دارد و سایر ایستگاه‌ها نیز به‌واسطه دسترسی به بزرگراه‌ها برای ما قابل استفاده است، بنابراین انگیزه خرید خودروی برقی را دارم، البته هنوز از نظر اقتصادی برای این موضوع به نتیجه قطعی نرسیده‌ام.
جدا از مسائل مالی اولیه، از نظر صرفه‌جویی و توجیه اقتصادی هنوز برای استفاده شخصی به جمع‌بندی نرسیده‌ام، اما اگر این موضوع در جامعه جا بیفتد، ما نیز همچون سایر مردم به این سمت حرکت خواهیم کرد.
ایمنا: شما از سپاه بازنشسته شدید یا از دانشگاه؟
قربانی: من از سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بازنشسته شدم؛ طی دوران خدمتم در سپاه به‌صورت حق‌التدریس در دانشگاه نیز فعالیت می‌کردم، پس از بازنشستگی به عضویت هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خمینی‌شهر درآمدم و به مدت ۱۱ سال آنجا تدریس کردم.
در حال حاضر ارتباط رسمی من با آن دانشگاه قطع شده است، اما گاهی کلاس‌هایی برگزار می‌کنم تا ارتباطم با فضای دانشگاهی حفظ شود.
ایمنا: در حال حاضر دوست داشتید در سپاه اشتغال داشتید یا شهرداری؟
قربانی: هر دوره‌ای اقتضائات ویژه خود را دارد؛ سال ۱۳۵۷ تنها یک ماه پس از پیروزی انقلاب اسلامی و در ۱۷ سالگی به عضویت کمیته دفاع شهری درآمدم.
آن زمان بسیار جوان و حتی هنوز محاسن نداشتم؛ اردیبهشت ۱۳۵۸، کمیته دفاع شهری به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی تبدیل شد و ما نیز که در آن فعالیت می‌کردیم، به‌صورت خودکار به عضویت سپاه درآمدیم.
آن دوران بسیاری از مردم به‌دنبال خدمت به انقلاب بودند و سپاه را بهترین بستر برای این منظور می‌دانستند؛ آن زمان افراد بزرگی در سپاه فعالیت می‌کردند؛ به‌عنوان مثال سرلشکر رحیم صفوی که هم‌اکنون مشاور نظامی رهبر انقلاب و از فرماندهان سپاه است، آن زمان مسئول واحد عملیات سپاه بود، همچنین شهید خلیفه‌سلطانی مسئول آموزش و شهید سردار حجازی (رحمه‌الله‌علیه) مربی عقیدتی بودند.
بسیاری از شخصیت‌های برجسته دیگر نیز آن دوران در سپاه خدمت می‌کردند و فضا به‌گونه‌ای بود که حضور در سپاه مسیر اصلی خدمت‌گزاری به انقلاب محسوب می‌شد.
در آخرین دوره خدمتم در سپاه، مسئول بسیج اساتید استان اصفهان بودم و به‌واسطه این مسئولیت ارتباط تنگاتنگی با دانشگاه‌ها داشتم و از نزدیک با نیازهای شهر در زمینه علمی و فرهنگی آشنا شدم؛ به توصیه همکارانم در فضای دانشگاهی، تصمیم گرفتم در دوره سوم شورای اسلامی شهر ثبت‌نام کنم، طی این سال‌ها با وجود فعالیت در حوزه مدیریت شهری، همواره ارتباط خود با نهادهای انقلابی را حفظ کرده‌ام.
در حال حاضر نیز افرادی را می‌شناسم که با تمام وجود و به‌صورت شبانه‌روزی در نهادهای انقلابی مشغول خدمت هستند و همچنان ظرفیت‌های بزرگی برای پیشبرد اهداف نظام و کشور در آن نهادها محسوب می‌شوند، از سوی دیگر فعالیت‌های تخصصی در آن مجموعه‌ها نیز روزبه‌روز در حال گسترش است و این تخصص‌ها می‌تواند به‌خوبی در خدمت مدیریت شهری قرار گیرد.
ایمنا: سابقه سیاسی شما چقدر در کارتان در شورا مؤثر بوده است؟
قربانی: شورای اسلامی شهر در آغاز شکل‌گیری خود با رویکردی سیاسی کامل پایه‌گذاری شد؛ نخستین دوره شوراها در دوره اصلاحات تشکیل شد و در آن دوره شوراها به‌صورت کامل از دل یک جریان سیاسی و با حمایت تشکل‌ها شکل گرفت، البته به مرور زمان این جنبه تا حدودی کم‌رنگ‌تر شد، با این حال از آنجا که شوراها از مسیر انتخابات وارد عمل می‌شوند، نمی‌توان نقش سیاست را در روند شکل‌گیری آن‌ها انکار کرد.
نکته مهم اینجاست که هرچند ورود به شورا ماهیت سیاسی دارد، اما فعالیت‌های درون شورا نمی‌تواند سیاسی باشد؛ وظیفه ما در شورا رسیدگی به مسائل خدماتی و عمرانی شهر از جمله نظافت، حمل‌ونقل، فضای سبز و بسیاری دیگر از خدماتی است که باید به‌طور یکسان و بدون تبعیض به تمام شهروندان ارائه شود، بنابراین سیاست نمی‌تواند و نباید در تصمیم‌گیری‌های اجرایی و خدمت‌رسانی دخالت داشته باشد، البته این موضوع به آن معنا نیست که اعضای شورا بدون گرایش یا اندیشه سیاسی باشند، برعکس همه ما صاحب سلیقه و عقاید سیاسی هستیم و این موضوع طبیعی است؛ این نگرش‌ها ممکن است در انتخاب همکاران و مدیران تأثیر بگذارند، اما در روند کار و ارائه خدمات نباید بازتاب پیدا کند.
ایمنا: آیا همچنان با آقای زاکانی در ارتباط هستید؟
قربانی: بله با آقای زاکانی در ارتباط هستم، هرچند به‌دلیل مشغله‌های کاری که دارد این ارتباط نسبت به گذشته کمتر شده است؛ آشنایی ما به دوران فعالیت در بسیج دانشجویی بازمی‌گردد، زمانی که مسئول بسیج دانشجویی استان اصفهان بودم و زاکانی مسئول بسیج دانشجویی استان تهران بود؛ از همان دوران ارتباط ما شکل گرفت و در ادامه نیز تقویت شد.
زمانی که زاکانی جمعیت رهپویان انقلاب اسلامی را تأسیس کرد، من به‌عنوان دبیر این جمعیت در استان اصفهان از سوی او انتخاب شدم؛ این همکاری موجب شد ارتباط ما حفظ شود و استمرار داشته باشد.
ایمنا: اگر در حال حاضر در شورای اسلامی شهر مشغول نبودید، دوست داشتید کجا باشید؟
قربانی: در حال حاضر علاقه زیادی به نوشتن دارم؛ دوست دارم بنشینم و درباره موضوعات اجتماعی، فرهنگی و معرفتی بنویسم؛ هرچند رشته تحصیلی من کامپیوتر است، اما بیشتر به مسائل اجتماعی گرایش دارم، همچنین به شعر و ادبیات علاقه‌مندم و زمان زیادی را صرف مطالعه و گاهی نوشتن درباره این حوزه می‌کنم.
شاید بخشی از این تمایل به نوشتن ناشی از اقتضای سن نیز باشد، انسان هرچه جلوتر می‌رود، تمایل پیدا می‌کند از فعالیت‌های پرمشغله فاصله بگیرد و به کارهای درونی‌تر همچون مطالعه و نوشتن روی بیاورد، بنابراین در صورت فراهم‌شدن فرصت، تلاش می‌کنم بیشتر در این حوزه فعالیت کنم.
ایمنا: دوست دارید روز شورا را به چه کسی تبریک بگویید؟
قربانی: اگر آقای عباس حاج‌رسولی‌ها هم‌اکنون عضو شورا نبود، با او تماس می‌گرفتم؛ از دوره‌های پیشین با بسیاری از اعضای شورا ارتباط صمیمی داشتم و نکات زیادی از آن‌ها آموختم، اما اگر بخواهم با یکی از آن‌ها تماس بگیرم، دلم می‌خواهد این روز را به آقای شیران تبریک بگویم؛ با اینکه در دوره‌هایی که با هم عضو شورا بودیم اختلاف‌نظرهایی داشتیم، اما او فردی متخصص، با دانش و از آزادگان جنگ تحمیلی است که همواره برایش احترام قائل بوده‌ام و هستم؛ او هم‌اکنون در بستر بیماری است و احتمال می‌دهم به‌دلیل وضعیت جسمی نتواند پاسخ تماس من را بدهد، اما علاقه قلبی من این است که در این روز به او تبریک بگویم.
ایمنا: سختی‌های کار در شورا چیست؟
قربانی: واقعیت این است که وقتی کاری برای مردم انجام می‌شود، نباید آن را سخت تصور کرد؛ کار شورا سختی‌های خود را دارد، اما چون هدف اعضا خدمت به مردم است، این سختی‌ها در دل خود نوعی شیرینی به‌همراه دارد، با این حال برای ما که چندین دوره در شورا فعالیت کرده‌ایم، از جمله دوره سوم که به‌دلیل شرایط خاص دوسال‌ونیم بیشتر ادامه پیدا کرد و دوره ششم که اکنون با ۱۰ ماه تمدید روبه‌رو شده است، به‌خوبی درک می‌کنم که هرچه جلوتر آمده‌ایم، کار دشوارتر شده است.
یکی از دلایل اصلی این دشواری تداخل‌ها و مزاحمت‌هایی است که دستگاه‌ها برای یکدیگر ایجاد می‌کنند؛ بخشی از انرژی که باید صرف خدمت‌رسانی شود، صرف هماهنگ‌سازی و حل اختلافات بین نهادها می‌شود، بنابراین گاهی می‌گویم این‌قدر که انرژی صرف مقابله با همدیگر می‌شود، صرف کار و خدمت نمی‌شود؛ این مسئله یکی از چالش‌های کلان و ریشه‌دار در کشور ماست.
برخی دستگاه‌های نظارتی با ماهیت و سختی کارهای اجرایی به‌خوبی آشنا نیستند، آن‌ها کمتر در سمت‌های اجرایی فعالیت داشته‌اند و در نتیجه درک درستی از تبعات بعضی مداخلات یا تصمیمات ندارند، این موضوع گاهی آسیب‌های جدی به روند کارها وارد می‌کند.
از طرف دیگر ما در سال‌های اخیر از ظرفیت نیروهای متخصص و توانمند آن‌طور که باید استفاده نکرده‌ایم؛ دانشگاه‌ها در این زمینه مسئولیت تربیت نیرو دارند، اما کادرسازی نیز در نهادهای اجرایی کمتر مورد توجه بوده است.
در دهه‌های گذشته افراد توانمندتر و باتجربه‌تری در رأس مسئولیت‌ها قرار می‌گرفتند، امروز شاید چنین افرادی به‌دلایل متعدد از جمله فضای نامناسب اجرایی تمایلی به پذیرش مسئولیت ندارند یا کمتر مورد شناسایی و حمایت قرار می‌گیرند.
ایمنا: اگر به نخستین روز کاری خود در شورا برگردید، چه توصیه‌ای به خودتان می‌کنید؟
قربانی: توصیه‌ام این است که در آغاز کار تمرکز بیشتری روی اولویت‌بندی موضوعات صورت بگیرد؛ مدیریت شهری بیش از ۳۰۰ مأموریت متنوع دارد، اما نمی‌توان به همه آن‌ها به یک اندازه پرداخت، بنابراین باید روی دو یا سه موضوع اصلی تمرکز داشت و در آن‌ها عمق ایجاد کرد؛ در همین مسیر توصیه جدی این است که از نظرات کارشناسان و متخصصان به‌طور کامل استفاده شود.
کسانی که دانش و تجربه کافی دارند، باید وارد فرایند تصمیم‌گیری شوند، زیرا اتکا به دانش، تجربه و تخصص خطا را به حداقل می‌رساند.
از سوی دیگر اصفهان یک کلان‌شهر بین‌المللی است و جایگاهی در جهان دارد که قابل مقایسه با شهرهای کوچک‌تر نیست؛ برای اداره چنین شهری باید از تجارب کلان‌شهرهای موفق دنیا بهره گرفت. شورا باید نگاه جهانی داشته باشد و از راهکارهای موفق بین‌المللی بیشتر استفاده کند.
ایمنا: مهم‌ترین دغدغه شما درباره اصفهان چیست؟
قربانی: این روزها وقتی صحبت از مشکلات اصفهان می‌شود، نخستین موضوعاتی که به ذهن می‌رسد، کم‌آبی، فرونشست زمین و مسائل زیست‌محیطی است که البته همه این‌ها درست و واقعی است، اما من دغدغه‌ای عمیق‌تر از این‌ها دارم و آن آسیب‌دیدن تمدن و فرهنگ اصفهان است؛ آنچه زمانی از آن با عنوان «مکتب اصفهان» یاد می‌شد، مکتبی که شخصیت‌های بزرگ و اثرگذار در آن رشد کرده بودند، امروز در معرض تهدید جدی است.
کافی است نگاهی به صنایع دستی اصفهان بیندازید؛ شهری که زمانی با خلاقیت مردمش شناخته می‌شد، در پنج دهه گذشته هیچ رشته جدیدی در صنایع دستی آن ظهور نکرده است؛ تمام آنچه داریم میراث گذشته است، از سوی دیگر تعداد چهره‌های نامداری که امروز از اصفهان می‌شناسیم، نسبت به چند دهه پیش به‌مراتب کمتر شده است؛ این‌ها نشانه‌هایی از تضعیف ریشه‌های فرهنگی ماست؛ چیزی که به‌سادگی با برنامه‌ریزی جبران نمی‌شود، زیرا ساختن انسان‌های اثرگذار همچون بازگشت آب به زاینده‌رود قابل انتقال نیست.
ایمنا: به نظر شما زاینده‌رود دوباره زنده‌رود می‌شود؟
قربانی: با تلاش می‌توان امیدوار بود که زاینده‌رود دوباره جاری شود، اما مشکل ما تنها مسئله آب نیست؛ دغدغه اصلی سبک زندگی ما و نحوه مصرف منابع است؛ امروز برای تهیه آب شرب در اصفهان زحمات زیادی کشیده می‌شود، سامانه دوم آب‌رسانی یا همان تونل گلاب، تلاش گسترده‌ای برای تأمین این آب کرده است، اما مصرف ما گاهی آن‌قدر بی‌برنامه است که این تلاش‌ها هدر می‌رود، به‌عنوان مثال می‌توان بخشی از منزل را با جارو تمیز کرد، اما از شیلنگ آب استفاده می‌شود که این نوع استفاده آسیب‌زاست.
از طرف دیگر بارگذاری زیادی روی حوضه زاینده‌رود صورت گرفته است، حتی اگر ترآبی داشته باشیم، باز هم این بارگذاری‌ها بیش از ظرفیت حوضه آبریز است.
ما از طرح‌های کلیدی و اساسی غافل مانده‌ایم، به‌عنوان مثال تونل بهشت‌آباد که می‌توانست زاینده‌رود را نجات دهد، به‌دلایلی نظیر جوسازی‌ها، اطلاعات ناقص یا منافع برخی افراد متوقف شد، در حالی که نه به خوزستان آسیبی می‌زد، نه به چهارمحال‌وبختیاری، بلکه کویر مرکزی ایران را هم نجات می‌داد.
طرح‌های دیگر همچون انتقال آب از دریا نیز مفید است، اما به‌هیچ‌وجه جایگزین پروژه بهشت‌آباد نمی‌شود، زیرا هزینه‌های بالایی دارد و حجم انتقالی آن‌ها محدود است، بنابراین ما راه اصلی را رها کرده‌ایم و به راه‌های فرعی دل بسته‌ایم که مسئله را به‌صورت ریشه‌ای حل نمی‌کند.
ایمنا: آیا از اینکه مدت فعالیت شورای ششم تمدید شد، خوشحال شدید؟ نظرتان در این‌باره چیست؟
قربانی: علاقه داشتم دوره ششم شورا در همان زمان تعیین‌شده به پایان برسد، چون با افق چهارساله وارد این مسئولیت شده بودم و بر همین مبنا هم برنامه‌ریزی کرده بودم، حتی اگر نمایندگان مجلس از ما مشورت می‌خواستند (که یکی دو نفر نیز خواستند) می‌گفتم به تمدید مدت زمان شورای ششم رأی ندهند، اما در عین حال تمدید شورا فرصت خوبی برای تکمیل پروژه‌های نیمه‌تمام و تسریع در خدمات شهری، در شهرها و روستاها فراهم کرد، بنابراین از این نظر افزایش زمان فعالیت شورا اتفاق مثبتی بود، ضمن اینکه به‌واسطه سانحه تلخی که برای رئیس‌جمهور شهید، آیت‌الله رئیسی پیش آمد، شرایط کشور برای برگزاری انتخابات مناسب نبود.
برگزاری انتخابات هزینه‌های زیادی داشت و مشارکت نیز پایین می‌آمد که اتفاق خوبی نبود، بنابراین از نظر سیاسی و اجتماعی تصمیم به تعویق، تصمیم درستی بود، هرچند برای من که برنامه‌ریزی شخصی خود را برای پایان دوره انجام داده بودم، این تمدید موجب شد بخشی از برنامه‌هایم به هم بخورد.
ایمنا: اینکه برخی معتقدند در این دوره مدیریت شهری پروژه عمرانی وجود نداشته است را قبول دارید؟
قربانی: به نظر هر منتقدی احترام می‌گذارم، اما بخشی از این قضاوت‌ها ناشی از نداشتن اطلاعات کامل است؛ امروز دیگر دوره ساخت روگذر و زیرگذر به‌عنوان راه‌حل دائمی برای ترافیک گذشته است؛ در دنیا نیز به این نتیجه رسیده‌اند که این نوع پروژه‌ها در بهترین حالت، اثر کوتاه‌مدت دارد و بعدها خود تبدیل به گره ترافیکی می‌شود، به‌عنوان مثال در خیابان امام خمینی (ره) هم پلی به‌طول ۵ کیلومتر و هم مسیر سطحی با همان میزان ظرفیت داریم، اما هر دو امروز اشباع شده است.
اگر بخواهیم به این موضوع نگاه علمی‌تری داشته باشیم، شاید اگر به‌جای ساخت روگذر به سمت توسعه حمل‌ونقل عمومی می‌رفتیم، امروز شرایط بهتری داشتیم، البته تصمیم‌های آن زمان اقتضائات خود را داشت و قابل احترام است، هرچند در بعضی نقاط استثنا نیز وجود دارد، به‌عنوان مثال تونل شهید آقاخانی در خیابان بزرگمهر همچنان نیاز واقعی شهر است و کارآمدی آن نیز مشخص است.
نکته مهم اینجاست که حجم پروژه‌های عمرانی در دوره ششم نه‌تنها کم نشد، بلکه بیشتر هم شد، اما بسیاری از آن‌ها از دید مردم پنهان است، به‌عنوان مثال احداث بیش از ۲۰ ایستگاه در مسیر خط دو متروی اصفهان بود که هرکدام از این ایستگاه‌ها از لحاظ حجم، اعتبار و پیچیدگی چیزی کمتر از یک روگذر یا زیرگذر بزرگ ندارد؛ ایستگاهی همچون میدان امام حسین (ع) به‌تنهایی از چند پروژه عمرانی سابق بزرگ‌تر و ماندگارتر است.
کاری که اکنون انجام می‌دهیم، زیربنایی و ماندگار است که تا ۲۰۰ سال آینده پاسخگوی نیاز شهر خواهد بود، برخلاف زیرگذری که ممکن است فقط ۱۰ سال دوام داشته باشد، مترو یک زیرساخت اساسی است.
در حال حاضر در خط یک مترو در ساعات اوج ازدحام، درِ واگن‌ها به‌سختی بسته می‌شود که این نشان می‌دهد مردم از مترو استقبال کرده‌اند و به این خدمات نیاز دارند، زیرا ارزان است، زمان کمتری می‌برد و مهم‌تر اینکه آلایندگی ندارد یا حتی اقدامات در رینگ چهارم ترافیکی شهر یکی دیگر از پروژه‌های اساسی است؛ اگر این حلقه تکمیل نشود، ترافیک عبوری ناگزیر وارد شهر می‌شود و مشکلات چند برابر خواهد شد، بنابراین پروژه‌های عمرانی نه‌فقط در حال انجام است، بلکه در این دوره به سمت اقدامات اساسی و ریشه‌ای رفته است، اما چون زیرساختی است، از دید مردم پنهان مانده است.
ایمنا: به عملکرد خودتان چه نمره‌ای می‌دهید؟
قربانی: همیشه تلاش کرده‌ام در هر جایگاهی که بوده‌ام تا جایی که توانم اجازه می‌دهد، وظایفم را به‌خوبی انجام دهم، اما هیچ‌وقت از عملکردم رضایت کامل نداشتم؛ همیشه فکر می‌کنم جای بهتر شدن وجود دارد، حتی در زمینه تدریس نیز نمره بالا دادن برایم خیلی سخت است، بر همین مبنا اگر بخواهم به عملکرد خودم در این دوره نگاه کنم، به خودم نمره ۱۴ یا ۱۵ می‌دهم.
ایمنا: حرف دل ابوالفضل قربانی پس از چهار سال خدمت به مردم اصفهان چیست؟
قربانی: تقاضای من از مردم عزیز اصفهان این است که در مدیریت شهر مشارکت بیشتری داشته باشند؛ حفظ شهر، پیشرفت آن و رفع مشکلاتش تنها با فعالیت مدیریت شهری ممکن نیست؛ مشارکت مردم در تصمیم‌گیری‌ها، رعایت قوانین و صرفه‌جویی در منابع، تأثیر تعیین‌کننده‌ای در پیشرفت امور شهر دارد.
شهر متعلق به همه ماست و اگر همه با هم همراه شویم، می‌توانیم اصفهان را در مسیر درستی نگه داریم.
برای مشاهده فیلم این گفت‌وگو روی لینک http://imna.ir/x9q7T کلیک کنید.
نظر شما