به گزارش خبرگزاری ایمنا، در روزهایی که نسیم اردیبهشت، خسته از غبار عادت، بر دیوارهای دانشگاه میوزید، سپهر تئاتر اصفهان، بار دیگر میزبان جشن تولد خلاقیت و جسارت شد. چهارمین جشنواره تئاتر دانشجویی دانشگاه سپهر، از بیست و هفتم تا بیست و نهم اردیبهشت ۱۴۰۴، با دبیری لیلا پرویزی و حمایت سازمان فرهنگی هنری شهرداری اصفهان، در سه بخش نمایشنامهنویسی، نمایش صحنهای و خیابانی برگزار شد؛ رویدادی که در آن، جانهای مشتاقِ نمایش، فرصتی یافتند برای بروز، بیان، و بودن.
بازتاب خلاقیت، بروز دغدغه
در این دوره، از میان آثار ارسالشده به دبیرخانه جشنواره، هفت اثر به بخش نهایی راه یافتند. نمایشهایی که هر یک، بیآنکه رنگ تقلید به خود بگیرد، زبانی ویژه، نگاهی تازه و جسارتی ستودنی داشت. این آثار عبارت بودند از:
• «ادببار» به کارگردانی نوید میرزایی
• «دوشابالملک» به کارگردانی امین ابطحی
• «دلولو» به کارگردانی مینا اسماعیلی
• «سطحیترین انسان» به کارگردانی پوریا مجیدی
• «مرگ انتظار میکشد» به کارگردانی مسعود جبلی
• «حاجیه فیروز» به کارگردانی مهشید آبادی
• «پیشنویس تئاتر» به کارگردانی امیرحسین قاسمی
هر یک از این نمایشها، آیینهای از دغدغهها، تلخیها، امیدها و زیست نسل امروز بود. از نگاه طنز تلخ «دوشابالملک» تا فضای سوررئال «سطحیترین انسان»، از روایتهای زنانه و عمیق در «دلولو» تا مرثیهای تلخ در «مرگ انتظار میکشد»، همگی تلاش داشتند چیزی بگویند، چیزی بشکنند و چیزی بیافرینند.
لبخند و اشک در حاشیه صحنه
اما صحنه تنها جایی نبود که اتفاق میافتاد. در راهروهای دانشکده، در پچپچهای پس از اجرا، در گفتگوهای نیمهشب، جشنواره ادامه داشت. دانش آموزانی از هنرستان هنرهای زیبای پسران نیز با اثری جمعی و حضوری پرشور در این دوره شرکت کرده بودند؛ حضوری که نهفقط از منظر کیفیت هنری، بلکه به لحاظ انسجام گروهی و نگاه دغدغهمند، مورد توجه داوران قرار گرفت.
لیلا پرویزی، دبیر جشنواره، در گفتوگو با خبرنگار ایمنا با نگاهی پرامید از اهداف و دستاوردهای این دوره اظهار میکند: تصمیم برای برگزاری جشنواره از زمستان ۱۴۰۳ گرفته شد و هدف اصلی، احیای اجراهایی بود که پس از یکبار دیدهشدن، به فراموشی سپرده میشوند؛ همچنین دغدغه میداندادن به گروههای نوپایی که هنوز در چرخه رسمی اجرا جایی ندارند، اما استعداد و عشق، در رگهای کارشان موج میزند نیز در این راه مورد توجه بود.
ارزش یادگیری، فراتر از کلاسها
یکی از مهمترین نکات برجسته این دوره، تاکید بر فرآیند یادگیری در بستر تولید آثار بود. بهقول پرویزی که میگوید، «دانشجو در مسیر تمرین و تولید، بیشتر از هر واحد درسی میآموزد.» و این حقیقتیست که در لبخند و اشک شرکتکنندگان قابل لمس بود.
مینا اسماعیلی، کارگردان جوان نمایش «دلولو» که بیشترین جوایز این دوره را کسب کرد، درباره تجربه خود میگوید: «از روزی که متن را انتخاب کردیم تا شب اجرا، یک سفر پرچالش و پرعشق بود. تمرینها گاهی در اتاق شکل میگرفت، گاهی در کلاس خالی، گاهی در دل شب. اما هر لحظهاش یادگیری بود. از شناخت متن تا مواجهه با تنشهای گروهی، از طراحی صحنه با حداقل امکانات تا مواجهه با مخاطب، همهاش تجربهای بود که برای من تا همیشه خواهد ماند.»
نگاه منتقدانه، قلب تپنده جشنواره
بخش داوری این دوره نیز با ترکیبی از چهرههای جوان و پیشکسوت تئاتر استان انجام شد. داورانی که با نگاهی تخصصی اما حمایتی و امیدبخش، آثار را بررسی کردند و بازخوردهایی دقیق و سازنده ارائه دادند. در همین راستا، آثار برگزیده این دوره در اختتامیه جشنواره به شرح زیر اعلام شد:
بخش خیابانی:
• لوح سپاس و جایزه نقدی: «دوشابالملک» به کارگردانی امین ابطحی
بخش نمایشنامهنویسی:
• لوح سپاس و جایزه نقدی: «در ظن» به نویسندگی مسعود نقیزاده
• دیپلم افتخار و جایزه نقدی: «ابن شمر» به نویسندگی شکیبا معقولی
بخش صحنهای بازیگری زن:
• لوح سپاس و جایزه نقدی: نازنین خزایی برای نمایش «مرگ انتظار میکشد»
• دیپلم افتخار و جایزه نقدی: فائزه عمرانی برای نمایش «دلولو»
بازیگری مرد:
• لوح سپاس و جایزه نقدی (مشترک): امیررضا مخولی برای نمایش «دلولو» و امین نیکخواه برای نمایش «مرگ انتظار میکشد»
• دیپلم افتخار در این بخش، به کسی تعلق نگرفت.
کارگردانی:
• دیپلم افتخار و جایزه نقدی: مینا اسماعیلی برای نمایش «دلولو»
تقدیر ویژه:
• لوح سپاس گروهی: نمایش «ادببار» از هنرستان هنرهای زیبا
بهترین اثر از نگاه مخاطبان:
• دیپلم افتخار و جایزه نقدی: نمایش «دلولو» برای مینا اسماعیلی
آیندهای روشن در دل تاریکیها
از دل این جشنواره، دو اثر نیز به رویدادهای شهری معرفی شدند. یک اثر خیابانی برای اجرا در سطح شهر اصفهان و یک اثر طنز برای حضور در «جشنواره خندستان». همچنین طبق گفتهی دبیر جشنواره، حمایتهای سازمانی و دانشگاهی در حال شکلگیریست تا سال آینده، این جشنواره با دامنهای ملی و در ابعادی وسیعتر برگزار شود؛ اتفاقی که نهتنها فضای دانشگاه سپهر را متحول خواهد کرد، بلکه میتواند به الگویی برای دیگر دانشگاهها و نهادهای فرهنگی کشور تبدیل شود.
به گزارش ایمنا، تئاتر، هنرِ زندهبودن است و این جشنواره به خوبی زندهبودن را تجلی بخشید. در لحظهای که بازیگری بر صحنه فریاد میکشید، در سکوتِ پر از انتظارِ سالن پیش از آغاز، در اشکهای بیصدا پس از اهدای جوایز، زندگی، امید و عشق جریان داشت.
چهارمین جشنواره تئاتر دانشجویی سپهر، نه نقطه پایان، که آغازی بود برای صداهایی که تازه از گلوی خاموشیها برخاستهاست برای صحنههایی که هنوز آرزوی درخشش دارند برای نسلی که دل به تاریکی نمیسپارد. باشد که این بذرهای جوان، در خاکی غنی از حمایت، دیدهشدن و فرصت، به درختهایی تناور با سایههایی گسترده، برگهایی سبز، و شاخههایی پُر از پرنده بدل شوند.
نظر شما