به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، با رشد روزافزون شهرنشینی و افزایش تعداد خودروها، خیابانهای شهرها به میدان رقابت سرعت تبدیل شدهاند؛ رقابتی که قربانیان اصلی آن عابران پیاده، دوچرخهسواران و بهویژه کودکان و سالمندان هستند. در چنین شرایطی، سازمان ملل متحد با راهاندازی جنبش «خیابانهایی برای زندگی» بر اهمیت کاهش سرعت خودروها تا ۳۰ کیلومتر بر ساعت تأکید دارد. این راهکار نهتنها جان انسانها را نجات میدهد، بلکه کیفیت زندگی شهری را بهبود میبخشد و به حفظ محیط زیست کمک میکند.
تحقیقات جهانی نشان میدهد که سرعت بالا عامل اصلی حدود ۳۰ درصد تصادفات مرگبار است. هنگامی که خودرویی با سرعت ۳۰ کیلومتر بر ساعت به عابر پیاده برخورد کند، احتمال زنده ماندن او ۹۰ درصد است، اما این احتمال در سرعت ۵۰ کیلومتر بر ساعت به کمتر از ۵۰ درصد کاهش مییابد. این آمار تکاندهنده نشان میدهد که حتی کاهش اندک سرعت میتواند تفاوتی بزرگ میان مرگ و زندگی ایجاد کند.
افزون بر این، گروههای آسیبپذیر همچون کودکان، سالمندان، افراد دارای معلولیت و دوچرخهسواران، بیشترین سود را از کاهش سرعت خواهند برد. در خیابانهایی که خودروها با سرعت پایین حرکت میکنند، شهروندان احساس امنیت بیشتری دارند و تمایل بیشتری برای پیادهروی یا دوچرخهسواری پیدا میکنند که به سلامت جسمی و روانی جامعه کمک میکند.
تأثیرات کاهش سرعت بر سلامت و محیط زیست
کاهش سرعت خودروها تنها به افزایش ایمنی ختم نمیشود، بلکه خیابانهای با محدودیت سرعت، مردم را به فعالیت بدنی بیشتر ترغیب میکند و این به معنای کاهش بیماریهای قلبی، دیابت و چاقی است. علاوهبر این، فضای آرامتر و امنتر خیابانها منجر به کاهش استرس و افزایش رفاه روانی شهروندان میشود و تأثیر مثبتی بر سلامت کلی جامعه دارد.
از سوی دیگر، کاهش سرعت خودروها موجب کاهش مصرف سوخت و در نتیجه کاهش انتشار گازهای گلخانهای میشود که در مقابله با بحران تغییرات اقلیمی اهمیت ویژهای یافته است. وقتی خودروها با سرعت بالا حرکت میکنند، مقاومت هوا بیشتر میشود و موتور برای غلبه بر این مقاومت باید توان بیشتری تولید کند و این امر منجر به مصرف سوخت بیشتر میشود. به عبارت دیگر، هرچه سرعت خودرو افزایش یابد، مصرف سوخت بهصورت تصاعدی بالا میرود.
مطالعات آژانس محیط زیست اروپا نشان داده است که کاهش سرعت مجاز در بزرگراهها از ۱۲۰ به ۱۱۰ کیلومتر بر ساعت میتواند بین ۱۲ تا ۱۸ درصد در مصرف سوخت صرفهجویی کند. اگرچه این آمار مربوط به بزرگراههاست، اما در محیطهای شهری نیز کاهش سرعت به کاهش مصرف سوخت، کاهش آلودگی هوا و کاهش آلودگی صوتی کمک میکند. محدودیت سرعت ۳۰ کیلومتر بر ساعت در خیابانهای شهری که بهطور معمول کوتاه و پر از توقف و شروع حرکت است، موجب میشود خودروها با سرعتی یکنواختتر حرکت کنند و کمتر دچار شتابگیری و ترمزهای ناگهانی شوند که این خود عامل مهمی در کاهش مصرف سوخت است.
در سالهای اخیر بسیاری از شهرهای اروپایی با اجرای محدودیت سرعت ۳۰ کیلومتر بر ساعت، به دستاوردهای چشمگیری دست پیدا کردهاند. شهرهایی همچون بروکسل و پاریس با این اقدام، موفق به کاهش تصادفات، بهبود کیفیت هوا و کاهش آلودگی صوتی شدهاند. در اسلو و هلسینکی، پس از اجرای این طرح، حتی یک مورد مرگ عابر پیاده یا دوچرخهسوار در تصادفات جادهای ثبت نشده است.
دولت اسپانیا نیز با اصلاح قوانین راهنمایی و رانندگی، محدودیت سرعت را کاهش داده و جریمهها را افزایش داده است تا رانندگان به رعایت سرعت مجاز ترغیب شوند. تمام مناطق مسکونی در لوکزامبورگ، به محدوده سرعت ۳۰ کیلومتر بر ساعت تبدیل شدهاند و نتایج آن رضایتبخش گزارش شده است.
مسئولیت اجتماعی و شهری
تا پیش از این، مسئولیت ایمنی جادهها بیشتر بر دوش رانندگان بود، اما رویکردهای نوین همچون «چشمانداز صفر» و «سیستم ایمن» تأکید دارند که برنامهریزان شهری، مهندسان و سیاست گذاران باید زیرساختها را بهگونهای طراحی کنند که حتی در صورت خطای انسانی، جان افراد به خطر نیفتد. این رویکردها، کاهش سرعت را یکی از ارکان اصلی ایمنی شهری میدانند.
رویکرد چشمانداز صفر بر این اصل استوار است که هیچ کشته یا آسیب جدی در جادهها قابل قبول نیست و هدف نهایی باید حذف کامل تصادفات مرگبار و جراحات شدید باشد. بر اساس این رویکرد سیستم حملونقل باید بهگونهای طراحی شود که حتی در صورت بروز خطاهای انسانی، نتیجه آن منجر به آسیب جدی یا مرگ نشود، بنابراین مسئولیت ایمنی تنها بر دوش رانندگان نیست بلکه طراحان زیرساختها موظف هستند با طراحی مناسب خیابانها، کاهش سرعت و ایجاد موانع ایمنی، خطرات را به حداقل برسانند.
سیستم ایمن رویکردی جامعتر است که کل سیستم حملونقل را بهعنوان یک مجموعه در نظر میگیرد و تلاش میکند با طراحی زیرساختهای ایمن، آموزش کاربران، اعمال قوانین سختگیرانه و استفاده از فناوریهای نوین، احتمال وقوع تصادف و شدت آسیبها را کاهش دهد. در این سیستم، کاهش سرعت یکی از ارکان کلیدی است، زیرا سرعت کمتر به معنی زمان واکنش بیشتر و شدت کمتر برخوردهاست. رویکرد سیستم ایمن به طراحی خیابانهایی با هندسه مناسب، استفاده از سرعتگیرها، تقاطعهای ایمن و جداسازی مسیر عابران پیاده و دوچرخهسواران تأکید دارد تا محیطی امن برای همه کاربران ایجاد شود.
این دو رویکرد نوین، ایمنی جادهای را مسئولیتی اجتماعی و ساختاری میدانند که نیازمند تغییرات بنیادین در طراحی و مدیریت سیستم حملونقل است. کاهش سرعت خودروها در خیابانهای شهری یکی از مهمترین ابزارهای عملی برای تحقق این اهداف بهشمار میآید.
درسهایی از کرونا برای شهرها
همهگیری کرونا نگاه تازهای به فضاهای شهری و نقش حملونقل در سلامت عمومی ایجاد کرد. بسیاری از شهرها برای کاهش فشار بر بیمارستانها و جلوگیری از تصادفات شدید، سرعت خودروها را کاهش دادند. برای مثال، جزیره آیل آف من در بریتانیا با جمعیت عمده سالمند، با هدف کاهش نیاز به مراقبتهای ویژه، محدودیت سرعت سراسری ۶۴ کیلومتر بر ساعت را اعمال کرد. بسیاری از شهرها در دوران کرونا، با باز کردن فضاهای عمومی برای پیادهروی، دوچرخهسواری و حتی ایجاد رستورانهای روباز در خیابانها، نشان دادند که خیابانهای کمسرعت میتوانند به ارتقای کیفیت زندگی کمک کنند.
اکنون که شهرها در حال بازتعریف زیرساختها و سبک زندگی پساکرونا هستند، کاهش سرعت خودروها به ۳۰ کیلومتر بر ساعت میتواند نقطه عطفی در ایمنی، سلامت، محیط زیست و کیفیت زندگی شهری باشد. این اقدام ساده اما تأثیرگذار، میتواند شهرها را به محیطی دوستداشتنیتر، ایمنتر و پایدارتر برای همه شهروندان تبدیل کند.بزارک چگونه کاهش سرعت، شهرها را نجات میدهد تصویر
نظر شما