به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، فاطمه حسونه، عکاس خبری جوان اهل غزه، خوب می‌دانست که مرگ همیشه در کمین اوست. او طی ۱۸ ماه گذشته با ثبت تصاویر حملات، آوارگی‌ها و ویرانی‌های پی‌درپی و کشته شدن اعضای خانواده‌اش، واقعیت تلخ مظلومیت غزه را به تصویر کشید و تنها خواسته‌اش این بود که مرگش بی‌صدا و بی‌اثر نباشد.
او در شبکه‌های اجتماعی نوشته بود: «اگر بمیرم، می‌خواهم آوازه مرگم همه‌جا بپیچد. نمی‌خواهم فقط یک خبر فوری باشد؛ می‌خواهم مرگی داشته باشم که جهان بشنود، اثری که تا ابد باقی بماند و تصویری جاودان که زمان و مکان نتواند آن را دفن کند.»
روز چهارشنبه، تنها چند روز مانده به مراسم ازدواجش، فاطمه حسونه بیست‌وپنج‌ساله در حمله هوایی اسرائیل به خانه‌اش در شمال غزه کشته شد. ۱۰ نفر از اعضای خانواده‌اش از جمله خواهر باردارش، نیز جان باختند. ارتش اسرائیل اعلام کرد که هدف این حمله یکی از اعضای حماس بوده است.
تنها بیست‌وچهار ساعت پیش از شهادت او، خبر انتخاب مستندی درباره زندگی حسونه در غزه برای نمایش در جشنواره‌ای مستقل در فرانسه که هم‌زمان با کن برگزار می‌شود، منتشر شد. این فیلم با نام «روحت را در دستت بگیر و قدم بزن» به کارگردانی سپیده فارسی، کارگردان ایرانی مقیم فرانسه، روایتگر زندگی روزمره فلسطینیان و رنج‌های مردم غزه از دریچه دوربین و گفت‌وگوهای تصویری با حسونه است. فارسی درباره او گفته بود: «فاطمه چشم‌های من در غزه بود… آتشین و سرشار از زندگی. خنده‌ها، اشک‌ها، امیدها و افسردگی‌هایش را ثبت کردم.»
حسونه در حالی به شهادت رسید که تنها چند ساعت قبل، فارسی خبر انتخاب فیلم را به او داده و دعوتش کرده بود تا در جشنواره شرکت کند. شهادت حسونه موجی از اندوه و خشم را در میان روزنامه‌نگاران غزه برانگیخت. انس الشریف، یکی از خبرنگاران الجزیره در غزه، در این رابطه گفت: «او کشتارها را در میان بمباران و گلوله‌باران ثبت می‌کرد و درد و فریاد مردم را با عکس‌هایش به تصویر می‌کشید.» خبرنگار دیگری از مردم خواست عکس‌ها و نوشته‌های حسونه را ببینند و زندگی و رنج کودکان غزه را از دریچه نگاه او بشناسند.
جشنواره فیلم ACID کن نیز در بیانیه‌ای نوشت: «لبخندش به اندازه استقامتش جادویی بود. همیشه در صحنه بود، عکاسی می‌کرد، در میان بمب‌ها غذا توزیع می‌کرد، سوگواری و گرسنگی… هر بار که او را زنده می‌دیدیم، خوشحال می‌شدیم و برایش نگران بودیم. »
در نهایت، حسونه همان‌گونه که آرزو داشت، مرگی داشت که صدای آن به گوش جهان رسید؛ اما این صدای بلند، بازتابی از رنج بی‌پایان مردم غزه و بهای سنگین روزنامه‌نگاری در میانه جنگ است.
نظر شما