به گزارش خبرگزاری ایمنا، سوم ژانویه است (چهاردهم دی)، نشست شورای امنیت سازمان ملل در نیویورک. نوبت به صحبت‌های ریاض منصور، نماینده دائم فلسطین در سازمان ملل متحد می‌رسد.
پیرمرد متنی در مقابل دارد که به نظر خواندنش برایش دشوار است. مکث‌های طولانی در میان کلمات وقفه می‌اندازند. مرد نفس‌های عمیقش را با شدت از ریه به بیرون می‌فرستد. صدایش هنگام خواندن متن می‌لرزد اما از خواندن دست نمی‌کشد: «ما هر کاری از دستمون برمیومد انجام دادیم…»
با یک دست، برگه‌های مقابلش را چنگ زده و با دست دیگر، حین ادای این کلمات محکم روی میز می‌کوبد: «ما رو به یاد داشته باشید…»
او بعد از ادای این جمله آشکارا در حال گریه است اما مشت محکمش روی میز خبر از بغضی می‌دهد که با خشمی عمیق همراه شده. ادامه سخنانش پرده از هویت صاحب این کلمات برمی‌دارد: «دکتر محمود ابونجیله که در حمله هوایی اسرائیل به بیمارستان العوده کشته شد، ماه‌ها پیش پیامی را روی تخته وایت بورد نوشت، تخته‌ای در بیمارستان که معمولاً برای برنامه‌ریزی عمل جراحی استفاده می‌شد و من از او نقل قول می‌کنم؛ هرکس تا آخر بماند، داستان را روایت خواهد کرد…»
دوباره سکوت می‌کند. شانه‌هایش از گریه می‌لرزد: «ما هر کاری از دستمون برمیومد انجام دادیم، ما رو به یاد داشته باشید.»
مرور این کلمات عذابش می‌دهد. خشمی درون این مرد در حال قلیان است که می‌خواهد با کوبیدن مشت روی میز آرامش کند. او نماینده فلسطین در یکی از سخت‌ترین برهه‌های تاریخ این ملت است، در سازمانی که تا به این لحظه جز محکوم کردن اقدامات اسرائیل و ابراز نگرانی‌های پیوسته، کاری از پیش نبرده و در جلسه‌ای که اکثر دولت‌های حاضر در آن، خودشان پول و امکانات بیشتر اسرائیل برای حمله به مردم غزه را فراهم می‌کنند و یا با سکوت در برابر یکی از واضح‌ترین نسل کشی‌های تاریخ، رأی به ادامه این جنایت داده‌اند.
«ما رو به یاد داشته باشید.» شاید مرور این کلمات، ریاض منصور را به یاد ۵۰ هزار جان بیگناهی انداخته که در مقابل چشم جهان سلاخی شدند. شاید صحنه‌های این نسل کشی، حین مشت کوبیدن روی میز از جلوی چشمانش عبور کرده است؛ کشتار مردمی که از ترس بمباران در یک استادیوم ورزشی پناه گرفته بودند و یک روز، خود را در محاصره ارتش اسرائیل دیدند، جوان مجروحی که در میان شعله‌های آتش گرفتار شده بود و حین سوختن گوشت بدنش، تنها خدا را صدا میزد، نوزادانی که یکی یکی پر پر می‌شدند، زیرا آخرین بیمارستان نوزادان در شمال غزه به دلیل نبود سوخت از کار افتاده بود، بیش از ۲۰۰ خبرنگاری که در حملات اسرائیل جان داده بودند تا شاید صدای رنج این مردم به گوش دیگران نرسد.... مادران بارداری که چند ساعت بعد از تولد فرزندشان به سوگ می‌نشستند. کودکانی که بمب‌های اسرائیل برای همیشه یتیم یا معلولشان کرده بود. پدرانی که تمام شرافت و غرورشان در جستجوی یک لقمه غذا یا جرعه‌ای آب لگدمال شده بود…
«ما رو به یاد داشته باشید.» کادر پزشکی بیمارستان المعمدانی در میان صدها جسدی که در اثر بمباران بیمارستان جان داده بودند، بیانیه می‌خواندند. تانک‌های اسرائیلی بیمارستان شفا را محاصره کردند. دخترک در حالی که با نیروهای امداد تماس گرفته، در خودرو پنهان شده و با صدای لرزان می‌گوید: پدر و مادرم هردو کشته شدند، یک تانک دارد به من نزدیک می‌شود، من میترسم… دکتر حسام ابو صفیه با روپوش سفید به سمت دو تانک صهیونیستی می‌رود و «مهند المقید» عکاس فلسطینی آخرین قدم‌های وی در این موقعیت آخرالزمانی را به تصویر می‌کشد تا چهره قاتلان و زندانبانان وی را بهتر و بیشتر به تصویر بکشد…
شاید مشت ریاض منصور، یک نماد باشد؛ نمادی از ۷۵ سال بغض فروخورده، نمادی از یک خشم مقدس در مقابل آن‌ها که در کت و شلوارهای گران قیمت و اتوکشیده و با خونسردی تمام، تنها با یک اشاره و استفاده از حق وتو، بارها مانع از توقف جنگ شدند. اعتراض به آن‌ها که در خون ۵۰ هزار فلسطینی شریکند و ژست حقوق بشر می‌گیرند.
ریاض ادامه می‌دهد: «ما به آن‌ها چیزی بیشتر از یادبود بدهکاریم. هیچ طور نمی‌شود توضیح داد که چطور فلسطینیان در طی ۱۵ ماه در غزه جهنم را تحمل کردند و چطور تنها گذاشته شدند.»
هزاران کیلومتر دورتر از نیویورک، جایی در غرب آسیا، سال‌هاست که مردمانی در این خشم مقدس شریک‌اند و هر ساله آخرین جمعه ماه رمضان را به فرصتی برای «فریاد زدن» بدل کرده‌اند، سال‌ها پیش از اینکه جهان درک کند «اسرائیل یک غده سرطانی است» یعنی چه و سال‌ها قبل از اینکه میلیون‌ها نفر در قلب آمریکا و اروپا فریاد بزنند «مرگ بر اسرائیل».
«ما شما را به خاطر داریم»؛ این پاسخ یک ملت است به دست نوشته دکتر ابونجیله. پاسخی که روز قدس، در خیابان‌ها طنین‌انداز خواهد شد، امسال، پرشور تر از همیشه. ما همیشه شما را به خاطر خواهیم داشت و این مظلومیت را فریاد می‌زنیم، چراکه امروز همه ما به گواهی انسانیت، به این نسل کشی آشکار، چیزی بیشتر از یادبود بدهکاریم.
به گزارش ایمنا، مجموعه روایت‌های «از فلسطین بگو» ادای دینی است به بیش از ۵۰ هزار جان گرامی که طول یکسال و نیم گذشته در اثر حملات و جنایت‌های رژیم صهیونیستی از دست رفته است.
نظر شما