به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، چین میزبان پرجمعیت‌ترین شهرهای جهان است، اما نکته جالب اینجا است که این کشور مشکل شهرهای بزرگ جهان یعنی زاغه‌نشینی را به‌طور جدی ندارد. البته چند دهه پیش دیدن صحنه‌های بی‌خانمانی در شهرهای چین غیرمعمول نبود، اما دولت توانست با این چالش‌ها مقابله کند.
چرا شهرنشینی انبوه در چین باعث ایجاد محله‌های فقیرنشین نشد؟
زمانی که اصلاحات چین در اواخر دهه ۱۹۷۰ آغاز شد، ۸۳ درصد از جمعیت آن در روستاها زندگی می‌کردند اما در سال ۲۰۲۱، به ۳۶ درصد کاهش یافت و بیش از ۶۰۰ میلیون نفر مطابق با نیازهای برنامه‌ریزی شده دولت از مناطق روستایی به شهرها مهاجرت کردند. بر اساس آمار، ۲۹۶ میلیون کارگر مهاجر داخلی در چین وجود دارد که بیش از ۷۰ درصد از کل نیروی کار کشور را تشکیل می‌دهند. این مهاجرت تاریخی با چالش‌های زیادی همراه بود، از جمله ظهور «روستاهای شهری» که شرایط زندگی بد و زیرساخت‌های ناکافی داشتند، به‌طوری که با وجود برخوردار بودن از امکانات اولیه (آب لوله‌کشی، برق، گاز و ارتباطات) اما سرویس بهداشتی، خدمات عمومی، ایمنی آتش‌نشانی و سایر امکانات رفاهی آن‌ها شبیه مناطق روستایی بود.
با شتاب گرفتن شهرنشینی در دهه ۲۰۰۰، دولت چین شروع به نوسازی محله‌های تاریخی فرسوده و حذف مسکن‌های پرخطر در مناطق قدیمی شهرها کرد و اقداماتی برای ساخت مسکن‌های عمومی اجاره‌ای با اجاره پایین انجام داد. به عنوان مثال در شانگهای، خانواده‌های سه‌نفره یا بیشتر با درآمد ماهانه کمتر از ۴۲۰۰ یوان به ازای هر نفر می‌توانند برای مسکن با اجاره پایین یا هزینه ماهانه فقط چند صد یوان (یا پنج درصد از درآمد ماهانه خانوار) درخواست بدهند. یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد فرآیند شهرنشینی چین این است که اگرچه مهاجرت از روستا به شهر برای مشاغل صنعتی و خدماتی بسیار رایج است اما اهالی روستا هرگز دسترسی خود را به زمین‌های روستایی‌شان از دست ندادند. هر چینی دارای وضعیت موسوم به «هوکوی» شهری یا روستایی است که بر اساس آن امکان دسترسی به امکانات رفاه اجتماعی مانند مسکن عمومی به اصطلاح یارانه‌ای، آموزش، مراقبت‌های بهداشتی، مستمری و بیمه بیکاری در منطقه خود یا شهری که به آن مهاجرت کرده است، فراهم می‌شود. اگرچه این سیستم از بی‌خانمانی و پیدایش محله‌های فقیرنشین شهری جلوگیری کرد، اما نابرابری‌های جدی رفاه اجتماعی بین ساکنان داخل شهر بر اساس وضعیت هوکو را تقویت کرد.
مقابله با بی‌خانمانی در چین
در اوایل دهه ۲۰۰۰، مسائل مربوط به وضعیت سکونت، حقوق کارگران مهاجر و رفتار با افراد بی‌خانمان شهری به یک موضوع ملی تبدیل شد و در سال ۲۰۰۳، شورای دولتی چین اقدامات نجات و مدیریت دوره‌گردها و بی‌خانمان‌ها در مناطق شهری را آغاز کرد. طبق مقررات جدید ایستگاه‌های امداد شهری برای تأمین جیره‌های غذایی و سرپناه‌های موقت تأسیس شد، سیستم بازداشت اجباری افراد فاقد وضعیت هوکو یا مسکن لغو شد و مسئولیت یافتن مسکن برای افراد بی‌خانمان در شهر بر عهده مقامات محلی گذاشته شد. ایستگاه‌های امداد به بی‌خانمان‌ها غذا و اسکان اولیه می‌دهند، برای بیماران مراقبت‌های بهداشت فراهم می‌کنند و به آن‌ها کمک می‌کنند تا با تماس با بستگان یا دولت محلی به محل ثبت‌نام خانوار خود بازگردند.
پس از بازگشت به خانه، دولت محلی مسئول کمک به افراد بی‌خانمان از جمله برقراری ارتباط با نزدیکان برای مراقبت و یافتن شغل محلی برای آن‌ها است. برای تعداد بسیار کمی از افراد سالخورده یا دارای معلولیت شرایط حمایتی از جمله تأمین امکانات اولیه برای زندگی، مراقبت‌های درمانی و رسیدگی به امور تشییع جنازه بر عهده دولت محلی است. این مجموعه اقدامات مدیریت امدادی تضمین می‌کند که افراد بی‌خانمان به‌راحتی از شهر اخراج نمی‌شوند، بلکه با دریافت کمک‌های مناسب به شهر خود برگردانده می‌شوند.
چالش‌های کنونی شهرنشینی و مهاجرت در چین
در حالی که ایجاد مراکز امدادی یک پیشرفت مهم است، اما واضح است که پناهگاه‌ها یک راه‌حل ساختاری نیستند و به تنهایی نمی‌توانند نیازهای کلان‌شهری مانند شانگهای با ۲۵ میلیون نفر جمعیت را برآورده کنند. دولت اصلاحات ساختاری بسیاری را برای رسیدگی به نابرابری و برای زیست‌پذیرتر کردن شهرها و روستاها انجام داده است. یکی از این اقدامات راه‌اندازی کمپین‌های ضدفقر و احیای روستاهایی است که ساکنان آن به شهرها مهاجرت کرده‌اند.
نظر شما