به گزارش خبرنگار ایمنا، خودش را پیرو مرام و مسلک شهید عباس بابایی می‌داند، خلبان بازنشسته نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران که اکنون دهه هشتم زندگی خود را سپری می‌کند.
امیر سرتیپ دوم خلبان سیاوش مشیری که زمان آشنایی‌اش با شهید بابایی به تعریف یکی از دوستانش از این فرمانده متفاوت در یک میهمانی و بعدها دیدار با او در پاگرد پلکان ستاد پایگاه بوشهر برمی‌گردد، معتقد است، اقدامات او سبب شد مسیر جنگ تغییر پیدا کند و ایران در بسیاری مواقع ابتکار عمل را در دست داشته باشد.
او چندین سال با شهید عباس بابایی به عنوان دوست، هم‌رزم و مشاور همکاری و همراهی داشته و در این گفت‌وگو خاطرات این سال‌ها و ویژگی‌هایی را که این فرمانده را به یکی از اسطوره‌های دفاع مقدس تبدیل کرده است، ورق می‌زند.
جوهر اصلی وجود شهید بابایی با ایمان و اعتقاد آمیخته شده بود
امیر مشیری معتقد است، آدم‌های بزرگ را باید با تمام ابهت و بزرگی که در سیره و رفتارشان بود شناخت، افرادی مثل شهید سلیمانی، شهید صیادشیرازی، شهید کاظمی و شهید باکری‌ها، اعتقادات، رفتار، سیر و سلوک جز لاینفک شخصیت این فرماندهان بزرگ بوده و برای شناخت شهید بابایی هم باید به همین‌گونه عمل کرد.
این خلبان بازنشسته با بیان اینکه پدر عباس یعنی مشهدی اسماعیل از شبیه‌خوان‌های قدیمی و اصیل قزوین بود، می‌گوید: عباس از کودکی با این فضا بزرگ شده بود و نقش‌هایی که در کودکی در تعزیه ایفا کرده بود، انگار در خونش باقی مانده بود. او آن‌چنان در این کاراکترها فرورفته و حل شده بود که تمام ابعاد زندگی شخصی و نظامی او را تحت تأثیر قرار می‌داد، جوهر اصلی وجود عباس با ایمان و اعتقاد آمیخته شده بود، به‌طوری که در آمریکا و در طول دوره‌های آموزشی نماز اول وقت را ترک نمی‌کرد، او ادای دین‌داری را درنمی‌آورد و ایمانی که از قلبش ساطع می‌شد، همه را تحت تأثیر قرار می‌داد.
هم‌رزم شهید بابایی می‌افزاید: عباس بعد از بازگشت از آمریکا به خاطر همین اعتقادات با بسیاری از علما از جمله شهید صدوقی ارتباط خوبی داشت و همین اعتقاداتش او را به صحنه انقلاب کشاند و هم‌سو با قیام و انقلاب مردم شد، بعد از پیروزی انقلاب هم زمانی که به ریاست پایگاه هشتم شکاری منصوب شد، با تمام نیروها دوست و رفیق شد.
شهید بابایی، مقر و دفتر فرماندهی خاصی نداشت
امیر مشیری با بیان اینکه برای شهید بابایی دلیل خدمت، دنیا و پول نبود، بلکه او اهداف والایی در راه پیشرفت و اعتلای نام اسلام و ایران داشت، می‌گوید: عباس اکثر اوقات در پایگاه با لباس شخصی یا لباس خدمت که نشانی نداشت، تک و تنها بدون هیچ محافظی تردد می‌کرد تا همه بدانند او هم یکی است مثل خودشان، آن‌قدر درگیر مشکلات پرسنل می‌شد که گویا آن‌ها جزئی از خانواده او هستند.
این پیشکسوت دفاع مقدس ادامه می‌دهد: بعدها که شهید بابایی به عنوان معاون فرماندهی عملیات نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران معرفی شد سرسوزنی در رفتار او تغییری ایجاد نشد، در آن زمان تعداد هواپیماهای f-۱۴ حدود ۱۵ فروند بود که با تلاش‌های مستمر او این تعداد به حدود ۵۰ فروند افزایش پیدا کرد.
امیر مشیری با بیان اینکه شهید بابایی که خلبان f-۵ بود، با جهشی کم‌نظیر به خلبانی در f-۱۴ پرداخت، کاری که از کمتر خلبانی ساخته بود، می‌گوید: عباس به عنوان یک فرمانده، مقر و دفتر فرماندهی خاصی نداشت، یک میز کوچک گوشه یک دفتر که البته بیشتر مواقع هم خالی بود و بیشتر از اینکه مراجعه‌کننده داشته باشد، با پای خودش به همه جا سرکشی می‌کرد. در حراست از اموال بیت‌المال بسیار حساس و دغدغه‌مند بود.
شهید بابایی هوش و فراست را با شجاعت و رشادت در هم آمیخته بود
این خلبان بازنشسته گذری هم به روزهایی می‌زند که در قامت یک مشاور فرصت همراهی با شهید بابایی را داشته است، فرمانده‌ای که آن‌قدر آدم جذاب، محبوب و کاملی در نظر او بوده که دوست داشته است تا به‌طور مداوم با او حشرونشر داشته باشد.
امیر مشیری در این ارتباط می‌گوید: کنار او زیاد سخن می‌گفتم، اما او کم حرف بود و یکی از نکاتی که همیشه بر آن تاکید می‌کرد این بود که اگر فرمانده تو، دستوری داد و نظر تو مخالف آن بود، خودت را به جای او بگذار که برای یک تصمیم باید جهات مختلف یک موضوع را در نظر بگیرد، اگر درون خودت راضی شدی که هیچ، اما اگر نشدنی با چند نفر مشورت کن شاید به ناحق بودن نظر خودت پی ببری.
وی می‌افزاید: عباس در تابستان‌های گرم، فاصله بین منطقه دزفول تا منطقه بندر گناوه و دلیجان را شخصاً طی می‌کرد تا به درک درستی از مسیری که نیروها طی خواهند کرد، برسد، او می‌خواست با این فهم و تجربه‌ای که خودش به آن می‌رسید تصمیمات آگاهانه‌تر با حساب و کتاب بیشتری بگیرد.
امیر مشیری با اشاره به دیگر ویژگی‌های مدیریتی شهید بابایی تصریح می‌کند: بر خلاف نظر برخی که اعتقاد دارند یک مدیر نباید کار اجرایی داشته باشد او خودش همیشه و تحت هر شرایطی وسط میدان بود، طوری رفتار می‌کرد با تمام خلبان‌ها و پرسنل دم‌خور بود تا با آن‌ها احساس نزدیکی و مشکلاتشان را حل کند، گاهی با لباس شخصی و به صورت تکی وارد جمع همکاران می‌شد، به طوری که همه با دیدن فرمانده به این شکل شوکه می‌شدند، بر خود واجب می‌دانست تا حرمت‌ها را حفظ کند، اگر چه این امر باعث شود گاهی حرمت او نادیده گرفته شود.
این خلبان بازنشسته با بیان اینکه نباید فراموش کنیم که شهید بابایی به عنوان یک خلبان نیز در اوج قرار داشت، می‌گوید: عباس هوش و فراست فراوان را با رشادت و شجاعت کم‌نظیر در هم آمیخته بود تا بتواند شش هزار پرواز را با موفقیت پشت سر بگذارد، او اولین کسی بود که توانست با تمام مخاطراتی که وجود داشت، سوخت‌گیری f-۱۴ را در شب و در آسمان انجام دهد، او همچنین توانست در اوج تحریم موشکی در طول جنگ، موشک مشابه را جایگزین موشک‌های مورد استفاده و مرسوم در این نوع جنگنده کند و شهادت او در کابین عقب هواپیمای f-۵ و پس از بازگشت از شناسایی بهترین مدرک و دلیل بر مرد میدان بودن او است.
نظر شما