نرجس عباسی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: امروزه جایگزینی بناها، بلوارها و خیابان‌های بزرگ با کامیون‌های پر دود و افزایش رفت‌وآمدها جز آلودگی صوتی، آلودگی بصری و آلودگی زیست‌محیطی دستاوردی برای شهرها نداشته است.
وی افزود: مدرنیته یک جریان فکری است که به گذشته کاری ندارد، اما آینده شهر را مدنظر قرار می‌دهد؛ مدرنیته آشکارا هرچه را که به گذشته تعلق دارد را دور می‌ریزد و می‌خواهد از سنت جدا شود؛ مدرنیته آنقدر گرفتار آینده است که پرداختن به گذشته را اتلاف وقت می‌داند.
این کارشناس شهرسازی خاطرنشان کرد: نفوذ مدرنیته به معماری و شهرسازی معاصر ایران و طرح‌های شهرسازی منجر به تخریب باورها و بافت تاریخی شهرها شده است، در راستای همین تفکر معماران برجسته ایرانی که شناخت خوبی از معماری ایران دارند نمونه‌های برجسته‌ای از تلفیق معماری ایرانی با معماری مدرن را پدید آورده‌اند، اما اهمیت چندانی برای بافت‌های تاریخی قائل نشده‌اند و تنها انگاره تخریب را می‌شناسند.
عباسی با تاکید بر اینکه طراحی بناها و نمای ساختمان‌ها در هر منطقه و محله از شهر باید بنا بر موقعیت و پیشینه تاریخی آن منطقه و محله انجام شود، تاکید کرد: مطالعات نشان می‌دهد در سطح حرفه‌ای و میان معماران شاخص با گذشت زمان، معماری معاصر ایران از تشابه به معماری ایرانی به تشابه به معماری غربی رسیده و توجه به معماری سنتی به مرور زمان کمتر شده است.
وی اضافه کرد: در سطح عمومی نیز ساختمان‌های هم‌شکل بر پایه تفکر مدرن بوده و سرتاسر معماری ایران را فراگرفته است و هم اکنون نیز کاربرد زیادی دارد.
این کارشناس شهرسازی با اشاره به مزیت‌های معماری سنتی ایران، گفت: در معماری سنتی ایران ساخت بنا با تبعیت از اصول محیط زیست انجام می‌شده است و معماران تلاش می‌کردند خودبسنده باشند و مصالح مورد نیاز را از نزدیک‌ترین مکان‌ها به‌دست بیاورند.
عباسی اضافه کرد: در معماری سنتی ایران ساختمان با طبیعت پیرامون خود هماهنگ بود و امکان بازیافت و بهره‌برداری مجدد از ساختمان‌ها وجود داشت در حالی که معماری مدرن سنخیتی با ساختارهای فرهنگی، اجتماعی و کالبدی شهرهای ایران ندارد.
نظر شما