نرجس عباسی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: اجتماعی بودن، مشارکت و مشورت از ویژگی‌های متمایزکننده انسان از سایر جانداران است. نظام معماری در دوران پیش از مدرن مبتنی بر نظام استاد-شاگرد و بخش بیشتر کار بر عهده استاد معمار بود؛ لذا بیشتر اقدامات مربوط به بنا از طراحی تا مدیریت و اجرا را معمار انجام می‌داد.
وی با اشاره به ویژگی‌های مثبت معماری سنتی افزود: در گذشته میان مجموعه طرح بنا، از معماری تا سازه و آرایه‌ها هماهنگی و تناسب برقرار می‌شد، به علاوه معمار سنتی حکمت و مهارت داشت، دارای منزلت والا در جامعه بود و وظیفه جاری کردن احکام شرعی، عرفی و سنتی را به عهده داشت.
این کارشناس شهرسازی خاطرنشان کرد: در این رویکرد، مشورت و همکاری میان سازندگان بنا، توجه به کارفرما و نظرات او از بنیادی‌ترین اصول محسوب می‌شد، اما با آغاز دوران مدرن معماری به مسیری کاملاً متفاوت سوق داده شد.
عباسی تصریح کرد: تحولات دوران صنعت موجب تقسیم وظایف کار معمار شد و مهندس سازه، مکانیک و دیگر تخصص‌ها وارد کار طراحی و اجرای بنا شدند. طراحان و مهندسان دخیل در ساخت بنا در شرایط جدید از یکدیگر فاصله گرفتند و هماهنگی میان آن‌ها برقرار نشد. متخصصانی که در دوران معاصر کار طراحی بنا را بر عهده دارند، دانش جامعی را به منظور ایجاد بنای مناسب برای زندگی انسان ندارند.
وی تاکید کرد: سازمان نظام مهندسی ساختمان، نهادی متشکل از مهندسان معمار، سازه و تأسیسات است که باید با تعامل، همکاری و مشارکت یکدیگر اقدام به تهیه نقشه و احداث بنا کنند، به علاوه خواسته‌ها و اهداف کارفرما و نیازهای استفاده‌کنندگان نیز نیازمند مشارکت و مشورت با طراحان است تا طرحی متناسب با ویژگی‌های هر شهر در نظر گرفته شود.
این کارشناس شهرسازی گفت: مشارکت در شکل‌گیری طرح‌ها در دوران معاصر بدون حضور فردی به نام طراح انجام می‌شود که در بسیاری مواقع بدون مشارکت با بهره‌بردار، اقدام به طراحی بناها می‌کند و کیفیت طراحی و رضایتمندی شهروندان را کاهش می‌دهد.
نظر شما