ام‌البنین علی‌اصغری در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: از منظر آماری هر فاجعه‌ای همچون طغیان رودخانه‌ها، زلزله‌ها یا گسترش بیماری‌های همه‌گیر، یک رویداد نادر با احتمال کوچک است، با این حال اگر مدیریت شهرها اقدامات کارآمدی را برای جلوگیری از چنین احتمال کوچکی انجام ندهند، هنگامی که این بلایا رخ می‌دهد، نتایج آن‌ها قابل کنترل نیست.
وی افزود: شهرها باید اقدامات لازم، علمی و متناسب را برای بهبود ظرفیت خود و پاسخگویی به این رویدادها انجام دهند.
این کارشناس شهرسازی خاطرنشان کرد: شهرها یکی از نخستین مناطق شیوع کووید ۱۹ بودند و به دلیل ناشناخته بودن این بیماری، اقدامات ابتدایی در این شهرها به‌کندی و بدون همدلی و همراهی اجتماعی شهروندان انجام و سبب شد این شهرها همواره جزو شهرهای موقعیت قرمز از لحاظ میزان شیوع باشد.
علی‌اصغری اضافه کرد: با بررسی تجربه زندگی شهروندان در این دوران، می‌توان به رابطه شهر و بیماری‌های همه‌گیر پی برد و شهرها را برای آینده‌ای نه چندان دور آماده کرد.
وی تاکید کرد: تحقیقات اولیه در مورد تأثیرات کووید ۱۹ روی شهرها چهار موضوع اصلی شامل کیفیت محیط زیست، تأثیرات اقتصادی، اجتماعی، مدیریتی و حاکمیت، حمل‌ونقل و طراحی شهری را بررسی می‌کند.
این کارشناس شهرسازی تصریح کرد: سهم بالقوه معماری، طراحی و برنامه‌ریزی شهری در تولید دانش بسیار مهم است، به سوالات مبرم درباره ملاحظات آینده معماری و شهرسازی پس از همه‌گیری پاسخ می‌دهد و سلامت عمومی در دنیای مجازی و جهان پساکرونا را نشان می‌دهد. شهرهای سراسر جهان باید با پذیرش بحران‌ها به عنوان واقعیتی جدید و یافتن راه‌حل‌هایی برای گذر از این بحران‌ها، گامی به سوی توسعه پایدار بردارند.
علی‌اصغری گفت: برنامه‌ریزی شهری و نظارت کافی می‌تواند ابزاری قدرتمند برای بهبود سلامت جهانی و کاهش بیماری‌های واگیردار باشد، به عنوان مثال شهرهایی که رشد اقتصادی بالایی دارند بیماری‌های همه‌گیر در آنجا گسترده‌تر است؛ لذا بررسی سازمان‌ها، تجارب و سیاست‌ها در زمان همه‌گیری‌ها امری حیاتی است.
وی افزود: همه‌گیری‌ها با شهرنشینی، گسترش جغرافیایی و جابه‌جایی مهاجران همزمان است؛ شناسایی پیوند میان فضای باز شهری و بیماری کووید در چارچوب رویکرد کیفی و کمی نیازمند بررسی است.
نظر شما