پیاده‌مدار کردن خیابان‌های شهری در اولویت‌ قرار گیرد

نرجس عباسی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: منظر شهری نخستین سطح برخورد و ارتباط میان شهروندان و محیط شهری است که از طریق آن شهر را درک می‌کنند، از جمله فضاهایی که منظر شهری در آن حیات می‌یابد، خیابان‌های شهری است که به منظور تعاملات اجتماعی و رفع نیازهای عمومی شهروندان ایجاد می‌شود.

وی افزود: یکی از چالش‌های اساسی شهرنشینی عصر حاضر سلطه خودرو بر فضاهای شهری است، فضاهایی که زمانی بستر حیات جمعی شهروندان بود و با نفوذ خودرو تا حد زیادی نقش سازنده خود را در راستای ارتقای کیفیت زندگی شهروندان از دست داد.

این کارشناس شهرسازی خاطرنشان کرد: یکی از مهم‌ترین سیاست‌هایی که طی سال‌های اخیر برای تقلیل این سلطه مورد توجه قرار گرفته است، پیاده‌مدار کردن خیابان‌های شهری است، از آنجا که مدیریت شهری با محدودیت‌های مالی، فنی و عمرانی روبه‌رو است، اولویت‌بندی پیاده‌مدار کردن خیابان‌های شهری حائز اهمیت است.

عباسی ادامه داد: به منظور اجرای پروژه‌های شهری داشتن رویکرد کلی‌نگر ضروری به نظر می‌رسد، به این ترتیب حدود پروژه نمی‌تواند دلیلی بر نادیده گرفتن کنش متقابل آن با حوزه فراگیر خود در ساختار شهری باشد.

وی تصریح کرد: توجه نداشتن به ساختار قدیمی شهر در طرح‌های توسعه شهری با تحمیل شبکه خیابان‌های جدید، آسیب‌های جدی به یکپارچگی بافت‌های شهری وارد می‌کند، در شهر اصفهان به ویژه در بافت تاریخی آن، پروژه‌های احیای میدان عتیق، ایجاد محورهای باغ گلدسته، شهید مقدم و نظام‌الملک به عنوان پروژه‌های معاصر، مصداق این‌گونه مداخلات بوده است و بر این ساختار تأثیر مستقیم یا غیرمستقیم داشته‌اند.

این کارشناس شهرسازی تاکید کرد: لازم است بررسی شود که پروژه‌های توسعه جدید به ویژه توسعه‌های مرتبط با شبکه‌های آمد و شد، به چه ترتیب توانسته است بر نظام ساختاری-فضایی محدوده تاریخی شهر اصفهان تأثیر بگذارد.

عباسی گفت: پس از تحلیل ساختار فضایی محدوده تاریخی شهر در مهم‌ترین دوره‌های تحولات کالبدی شامل دوره‌های سلجوقی، صفوی، پهلوی و معاصر تأثیر احیای ساختاری میدان و سایر پروژه‌ها در لایه‌های کاربری و حمل‌ونقل نیز بررسی شده است.

وی افزود: یافته‌های تاریخی نشان می‌دهد انسجام ساختار و سازمان فضایی شهر تنها در دوران سلجوقی و صفوی وجود داشته است، برخلاف دوران صفوی که ساختار جدید با احترام به بافت قدیم و در ارتباط با آن ایجاد شد، شبکه خیابان‌کشی‌های جدید دوران پهلوی بدون توجه به زمینه ایجاد و منجر به منزوی شدن هرچه بیشتر بافت شد.

این کارشناس شهرسازی ادامه داد: این خیابان‌ها با فاصله گرفتن هم‌پیوندی محورهای جدید ایجاد شده و گذرهای درونی بافت، ارتباط فضایی عناصر موجود در دوران پیشین را از بین برده است.