به گزارش ایمنا، حسن عابدینی درباره دستاوردهای سیاست خارجی در یک‌سال گذشته اظهار کرد: به نظر می‌رسد سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بر مبنای توازن دیپلماسی و گسترش روابط با همسایگان و تعمیق روابط با کشورها و نهادهای منطقه‌ای است که می‌توانند زمینه برای مقابله با سلطه غرب را فراهم کنند.
وی افزود: در این چهارچوب ما شاهد بودیم که رفت‌وآمدهای دیپلماتیک در بالاترین سطوح به کشورهای همسایه صورت گرفت و با توجه به اینکه ایران با ۱۵ کشور همسایه است، این مسئله می‌تواند زمینه را برای گسترش روابط سیاسی را فراهم کند اما دولت سیزدهم تلاش کرده است که این گسترش صرف روابط سیاسی نباشد بلکه روابط سیاسی تبدیل به روابط تجاری شود.
این کارشناس مسائل بین‌الملل اضافه کرد: شاهد بودیم این موضوع تا حدود زیادی در جریان مذاکرات و پیمان‌های اقتصادی که بسته می‌شود، نمود پیدا کرده است. البته زمان زیادی نیاز است تا این مسئله به صورت کامل به مرحله اجرا در بیاید و نیازمند برخی از زیرساخت‌ها است.
عابدینی خاطرنشان کرد: به عنوان مثال زمانی که بخواهیم روابط اقتصادی را با کشورهای همسایه تقویت کنیم یکی از مؤلفه‌های اصلی آن این است که جمهوری اسلامی بتواند دالان جنوب-شمال و شرق-غرب خود را در که قالب جاده‌ها و حمل‌ونقل ریلی و حتی هوایی است را تقویت کند. لذا می‌بینیم که در یک‌سال گذشته در این حوزه تلاش زیادی انجام شده است تا زمینه اتصال و زیرساختارهای شبکه راه‌آهن از شمال به جنوب فراهم شود.
وی درباره بحث توازن در سیاست خارجی گفت: در بسیاری از مقاطع ما شاهد بودیم که دولت‌ها کوشش کردند تا همه تخم‌مرغ‌های خود را در سبد بخشی از کشورهای جهان قرار بدهند.
این کارشناس مسائل بین‌الملل افزود: به عنوان مثال همکاری با کشورهای غربی از جلوه بیشتری نسبت به سایرین برخوردار بود، در صورتی که دنیا حدود ۲۰۰ کشور و منطقه دارد که نباید صرفاً چند کشور را نماد جامعه جهانی تلقی کرد یا یک منطقه یا قاره مانند اروپا آن هم ارتباط با پنج یا شش کشور را در اولویت قرار داد و بقیه دنیا را خط زد.
عابدینی تصریح کرد: اما در دولت سیزدهم شاهد هستیم که هم روابط با کشورهای همسایه و هم روابط با کشورهای آمریکای لاتین، آمریکای جنوبی، کشورهای جنوب شرق آسیا تا کشورهای آفریقایی مدنظر قرار گرفته است. به نظر می‌رسد این موضوع یکی از راهبردهای هوشمندانه‌ای است که دولت آن را دنبال می‌کند.
وی ادامه داد: موضوع بعدی اینکه در دهه سوم قرن بیست‌ویکم نهادهای منطقه‌ای و پیمان‌های منطقه می‌تواند نقش تعیین‌کننده‌ای در روابط کشورها ایفا کند. اکنون براساس گفته بسیاری از نظریه‌پردازان قدرت در حال انتقال از غرب به شرق است، لذا نهادهای منطقه‌ای باید تقویت شود و حضور در این نهادهای منطقه‌ای می‌تواند برای آینده جمهوری اسلامی تأثیر تعیین کننده‌ای داشته باشد.
این کارشناس مسائل بین‌الملل خاطرنشان کرد: سازمان همکاری‌های شانگهای یکی از پیمان‌های اقتصادی منطقه‌ای است که هم از جهت وسعت سرزمینی و هم به لحاظ تولید جی دی پی و جی ام پی که تولید ناخالص کل کشورهای حوزه شانگهای بعد از نهاد سازمان ملل که قوی‌ترین و بزرگترین و پردرآمدترین نهاد منطقه‌ای است. لذا به نظر می‌رسد پیوستن ایران به این پیمان بسیار برای آینده تعیین‌کننده است ضمن اینکه ایران می‌تواند بهره‌برداری‌های خود را از همکاری با کشورهای عضو شانگهای داشته باشد.
عابدینی یادآور شد: البته پیمان‌هایی مانند اوراسیا و روابط دوجانبه‌ای که با برخی از این کشورها مانند چین که یکی قدرت‌های بزرگ اقتصادی است، برآوردها و اعتقاد بسیاری از تحلیلگران اقتصادی بر این است که تا سال ۲۰۲۸ یعنی حدود پنج سال بعد از قدرت اقتصادی از آمریکا هم جلو می‌زند و این هم یکی از اقداماتی است که جمهوری اسلامی دنبال کرده است.
وی ادامه داد: البته همکاری با روسیه در حوزه‌های مختلف و همکاری با کشورهای عربی مانند قطر هم هر کدام به نوبه خود می‌تواند تأثیر تعیین‌کننده‌ای در روابط تجاری جمهوری اسلامی ایران و سایر کشورها داشته و در جذب سرمایه‌گذاری و در حوزه تقویت صادرات نیز تأثیر داشته باشد.
این کارشناس مسائل بین‌الملل گفت: بنابراین به نظر می‌رسد دولت سیزدهم اگر بتواند توازن سیاسی با کشورهای دنیا همچنین تقویت روابط با همسایگان و البته پیوستن به نهادهای منطقه‌ای یا نهادهای خاصی مانند بریکس کشورهای نوظهور را داشته باشد، می‌توانیم امیدوار باشیم که اقتصاد ایران به‌تدریج به ثبات خود بازگردد و در منطقه و به شکل ملی بسیار موفق عمل کند.
منبع: ایرنا
نظر شما