به گزارش خبرنگار ایمنا، در آستانه رقابت‌های آسیایی ۲۰۲۳ هانگژوی ژاپن، نشست تخصصی «ورزش، از اصفهان تا هانگژو» در خبرگزاری ایمنا، با عنوان «نقد و نظر» برگزار شد. در این نشست که با حضور رسول نظری عضو هیئت‌علمی دانشگاه خوراسگان، داوود نصراصفهانی مدرس دانشگاه، الهام مشکل‌گشا عضو هیئت‌علمی دانشگاه آزاد مبارکه و مینا مستحفضیان عضو هیئت‌علمی دانشگاه آزاد نجف‌آباد برگزار شد، درباره مسائل ورزشی و رقابت‌های آسیایی هانگژو ۲۰۲۳ بحث و تبادل نظر شد.
در ادامه بخش نخست مشروح صحبت‌های کارشناسان را درباره بازی‌های آسیایی ۲۰۲۳ هانگژو در راستای برنامه‌ریزی‌های گوناگون برای کسب بهترین نتایج توسط کاروان کشورمان در رشته‌های مختلف می‌خوانید؛
تکلیف ورزش قهرمانی در ایران مشخص نیست
رسول نظری، عضو هیئت‌علمی دانشگاه خوراسگان در ابتدای این بحث با اشاره به ورزش قهرمانی و راهی که برای آن در ایران طی می‌شود، اظهار کرد: در ورزش قهرمانی متفاوت عمل نکرده‌ایم و هدف‌گذاری برای حرکت به‌سمت مسیر درست وجود ندارد؛ آن هم به این دلیل که ساختار ورزش ایران مانند آش شله‌قلمکار است. بارها و بارها اذعان کرده‌ایم که برای مشخص‌شدن تکلیف خودمان مدل حکمرانی نداریم و اگر کشورهای نزدیک به‌جز عرب‌زبان‌ها را با خود مقایسه کنیم، خواهیم دید که جهش استراتژیکی در ورزش قهرمانی نداشته‌ایم و با ۸۰ میلیون جمعیت در حال حاضر فقط ۷۶ مدال المپیک داریم. در بازی‌های آسیایی هنوز هدف‌گذاری برای رسیدن به کره‌جنوبی برای ما یک رویاپردازی بزرگ است. تکلیف ورزش قهرمانی مشخص نیست و متکی به ستاره‌ها خواهد بود، زمانی‌که به‌جای تمرکز روی رشته‌های اولویت‌دار به ستاره‌ها وابسته باشیم باید منتظر ظهور ستاره‌ها باشیم و به‌طور قطع چنین اتفاقی در رشته‌های متعدد برای المپیک‌ها ممکن است هر ۲۰ سال یک‌بار و برای بازی‌های آسیایی هر ۱۰ سال یک‌بار اتفاق بیفتد.
تفکیک ۲۶ رشته به سه‌دسته از سوی کمیته‌ملی المپیک
وی با توضیح اینکه رشته‌های حاضر در بازی‌های آسیایی از سمت کاروان ایران تفکیک‌شده است، خاطرنشان کرد: ایران با ۲۶ رشته ورزشی در بازی‌های آسیایی ۲۰۲۳ هانگژو شرکت خواهد کرد؛ البته بعضی فدراسیون‌های رزمی در حال رایزنی هستند تا چند رشته دیگر نیز به این تعداد اضافه شود. کمیته ملی المپیک هم این رشته‌ها را به سه‌دسته تقسیم‌بندی کرده است که به این ترتیب رشته‌های قطعی کسب مدال، شانس‌های قطعی کسب مدال و رشته‌های مشروط که می‌دانیم شانس مدال نداریم و روی احتمالات ممکن است با امید و تلاش مدال بیاوریم، تقسیم‌بندی می‌شوند.
عضو هیئت‌علمی دانشگاه خوراسگان ادامه داد: اصلی‌ترین دغدغه‌ای که می‌توان مطرح کرد این است که به‌نظر می‌رسد در ورزش قهرمانی تکلیف حکمرانی را نمی‌دانیم؛ ما مدال‌های المپیکی و آسیایی پرشماری داریم اما اثر این مدال‌ها در جامعه دیده نمی‌شود. نه بیمارستان‌ها و دادگاه‌ها خلوت است و نه سطح اعتماد اجتماعی ما افزایش پیدا کرده است. براساس تعریف آکادمیک محض برای رویکرد ورزش باید چهار پیامد در نظر بگیریم. باید به مسائلی که در سالیان قبل رخ داده است توجه داشته باشیم، به عنوان نمونه در سال ۱۹۶۲ در سوئد چه اتفاقی افتاد که جزو پیشگامان کسب مدال بود و ۷۰۰ مدال المپیکی به‌دست آورد و چرا به یک‌باره تصمیم به رویکرد جدیدی در ورزش گرفت. از این‌رو مدال مشخصی برای پیگیری کردن ورزش قهرمانی نداریم و در اوج بی‌برنامگی در حال طی‌کردن مسیر فعلی ورزش هستیم و حتی شاید برنامه هم دردی را دوا نخواهد کرد.
رویکرد ایران در بازی‌های آسیایی؛ کمیتی یا کیفیتی؟
در ادامه این نشست داوود نصراصفهانی، مدرس دانشگاه با تکمیل صحبت‌های رسول نظری در رابطه با مدل حکمرانی ورزش قهرمانی و زمان باقی‌مانده برای بازی‌های آسیایی عنوان کرد: برهه زمانی مفید حدوداً هفت‌ماهه تا آغاز بازی‌های آسیایی هانگژو زمان داریم، انتظارات، چشم‌انداز و اهدافمان از جامعه، مسئولان، مربیان و ورزشکاران برای این بازی‌ها حداقل از نگاه اصفهان به‌عنوان یکی از استان‌های برتر و صاحب جایگاه در ورزش کشور بسیار حائز اهمیت است و این جایگاه و انتظارات بین مردان و زنان به یک‌اندازه است. به‌نظر من باید ابتدا ببینیم نگاه کاروانی این دوره در مقایسه با دوره‌های قبلی در چیست؟ باید کمیتی یا کیفیتی به ورزشکاران اعزامی نگاه کنیم و چشم‌اندازی که از استان‌ها و فدراسیون‌ها برای حضور در این مسابقات وجود دارد را در نظر بگیریم و ببینیم براساس دسته‌بندی رشته‌هایی که در این بازی‌ها قرار دارد چه برنامه‌ای می‌تواند به ورزش ایران و اصفهان کمک کند تا در ادامه مسیر بهترین نتیجه و پیامد حاصل شود و دو طلای ورزشکاران اصفهانی دوره قبلی بازی‌های آسیایی افزایش پیدا کند.
وی با تاکید بر اهمیت جنبه‌های مادی و معنوی برای ورزشکاران در راه کسب مدال تصریح کرد: در پارالمپیک نیز با توجه به رشته‌ها و ورزشکارانی که وجود دارند براساس نقاط قوت و ضعف به‌همراه رویکردهای تهدیدی، با ارائه راهکارها و پیشنهادهایی که می‌توانند کمک‌کننده باشند را مورد ارزیابی قرار دهیم تا در ادامه با اضافه‌شدن سایر ذی‌نفعان ورزش قهرمانی، مجموعه پیشنهادهای کاملی را داشته باشیم که هر مدیر تصمیم‌گیرنده‌ای براساس اطلاعات و داده‌های علمی بهترین تصمیم را بگیرد و ریسک تصمیماتی که ممکن است در آینده سیستم‌ها را دچار چالش کند، کاهش دهد. اگر المپیک را به‌عنوان یک رویداد منحصربه‌فرد در نظر نگیریم؛ بازی‌های آسیایی در بخش پارالمپیک زمستانه و ساحلی برای هر ورزشکاری بابت شرایط خاصشان از جنبه‌های مادی و معنوی ارزشمند است. ضمن اینکه این ورزشکاران از مربیان، رؤسای هیئت‌ها، باشگاه‌ها، ادارات کل ورزش‌وجوانان، فدراسیون‌ها و وزارت ورزش‌وجوانان انتظاراتی دارند و در بخش اعزام ورزشکاران که وظیفه آن با کمیته‌ملی المپیک است نیز باید به‌طور کامل و شفاف عمل شود و از میان افراد حاضر در کاروان اعزامی، نقش ورزشکاران برای استانشان نیز مشخص باشد.
تکرار جایگاه ششم برای ایران در هانگژو امکان‌پذیر است؟
این مدرس دانشگاه همچنین درباره حفظ جایگاه ایران در دوره گذشته بازی‌های آسیایی گفت: باید هدف و روند برنامه جامع برای بازی‌های آسیایی ۲۰۲۳ هانگژو که تک‌برنامه‌ای هم نیست، مشخص شود؛ برنامه‌ها باید براساس رویکردهایی که وجود دارد و در دنیا مورد استفاده قرار گرفته است و نتیجه هم می‌گیرد، ترتیب‌بندی شود. در دوره قبلی ششم و در دوره قبل‌تر نیز ششم آسیا شدیم و این درصورتی است که شاید هدف ما پله چهارم بازی‌های آسیایی بوده است اما این جایگاه و حتی رده پنجم نیز در زمان فعلی برای ایران دست‌یافتنی نیست و سوال اینجا است که آیا دست‌کم حفظ جایگاه ششم امکان‌پذیر است؟
ضرورت تشکیل کمیته‌اجرایی حرفه‌ای از سوی دولت
همچنین الهام مشکل‌گشا، عضو هیئت‌علمی دانشگاه آزاد مبارکه معتقد است فرصت چندانی تا آغاز بازی‌های آسیایی باقی‌نمانده و باید برنامه‌ریزی‌های کوتاه‌مدت انجام داد، خاطرنشان کرد: دیگر زمان برنامه‌ریزی بلندمدت گذشته است و فرصتی نداریم. شاید بشود در این برهه‌زمانی روی مسائل روان‌شناختی، زیرساختی، عوامل انگیزشی برای تشویق‌شدن ورزشکاران و مشکلاتی که موجب پناهنده‌شدن ورزشکاران زن می‌شود، پایه‌ریزی کنیم. مشوق‌های مالی مناسب، سالن‌های سرپوشیده و مکمل‌های موردنیاز برای ورزشکاران به‌خصوص بانوان فراهم نیست و نیاز به تشکیل کمیته اجرایی قوی از سوی دولت دارد تا با کمک وزارت ورزش‌وجوانان و حضور فعال هیئت‌ها و کمک‌های مالی باشگاه‌ها حتی شده به اجبار در راستای برطرف‌کردن این مشکلات گام برداریم.
وی با ارائه این راهکار که بهتر است باشگاه‌ها و هیئت‌ها در کنار فدراسیون‌ها و وزارت ورزش‌وجوانان برای پیشرفت ورزشکاران اقدامات مؤثری انجام دهند، افزود: به‌نظر من این هزینه‌ها از توان دولت هم خارج است و باشگاه‌ها باید به‌جای تمرکز روی چند رشته خاص، به رشته‌های انفرادی و رشته‌های خاص بانوان نیز توجه کنند و اگر باشگاه‌ها غفلت را کنار بگذارند و با کمک متولیان در دستاوردها ذی‌نفع شوند شاید بتوان عوامل موردنیاز را برای ورزشکاران حاضر در این مسابقات مهیا کنیم تا حداقل جایگاه دوره قبلی حفظ شود و در خوشبینانه‌ترین حالت ممکن رتبه ما ارتقا یابد.
آماده‌سازی برنامه جامع کوتاه‌مدت برای رقابت‌ها
مینا مستحفظیان، عضو هیئت‌علمی دانشگاه آزاد نجف‌آباد نیز در پایان بخش اول صحبت‌ها، توجه به مسائل انگیزشی را مهم دانست و اظهار کرد: در بحث برنامه‌ریزی، دیگر تفکرات بلندمدتی وجود ندارد و باید برنامه‌های عملیاتی را مدنظر قرار دهیم که وظیفه اداره‌کل ورزش‌وجوانان است با حمایت‌های مالی این اقدام را انجام دهد. زیرا در بسیاری مواقع ورزشکاران هزینه‌های اردوها را نمی‌توانند پرداخت کنند و حمایت‌های مالی واقعاً مهم است؛ علاوه‌بر آن مباحث انگیزشی اهمیت فراوانی دارد، چرا که حفظ جایگاه با توجه به شرایط حاکم بر ایران به‌خاطر پیگیری‌نشدن به‌موقع تمرینات توسط ورزشکاران دشوار است. بدین ترتیب توجه به مسائل انگیزشی موردنیاز بوده و در بخش بانوان این موارد شدیدتر است که می‌شود با نگاه‌های ویژه، به آماده‌شدن ورزشکاران کمک کنیم و با این حال برنامه جامع ما باید کوتاه‌مدت باشد.
تعدد کم رشته‌های مدال‌آور در ایران به‌دلیل نوع حکمرانی
رسول نظری با اشاره به تعداد کم رشته‌های مدال‌آور کاروان ایران در تورنمنت‌ها خاطرنشان کرد: وقتی تاریخ ورزش ایران را بررسی می‌کنیم، از سال ۱۹۴۸ لندن در المپیک‌ها و بازی‌های آسیایی، تراکنش مدال‌های کسب‌شده ایران از پنج تا شش رشته بالاتر نرفته است؛ تعدادی که در بازی‌های آسیایی هم برای ما به ۱۰ می‌رسد. اما در سایر کشورها این تعدد کسب مدال‌ها در رشته‌های کاملاً متفاوت وجود دارد زیرا کشورهای دیگر به‌خصوص شرق آسیا به‌صورت جامع‌گرا یا نقطه‌گرا و مدل شبکه‌ای، حکمرانی ورزشی خود را پیش می‌برند. در همین بین برای مدل‌های شبکه‌ای چند کشور نماینده هستند که بر این اساس، نماینده مدل شبکه‌ای آمریکا و چین هستند، نماینده مدل باشگاهی که نماینده آن آلمان است، مدل متمرکز و مدل کارآفرینی که نماینده آن جامائیکا می‌تواند باشد. حال اینکه از نوع حکمرانی ورزش قهرمانی جامع‌گرا، نقطه‌گرا یا ایدئولوگ، یکی باید انتخاب شود.
وی در ادامه با تاکید بر اهمیت مشخص‌شدن نوع و مدل حکمرانی در ورزش قهرمانی خاطرنشان کرد: به‌همین دلیل کشورهایی هستند که برای خودشان رویکرد انتخاب و مدل حاکمیتی خود را نیز مشخص کرده‌اند. به‌طور نمونه در مدل کارآفرینی، به ورزشکار کمک می‌شود تا مدال‌آوری کند و پس از آن به وی اجازه می‌دهید که شروع به کسب درآمد کند که منجر می‌شود ورزشکاران مثلاً جامائیکایی برای سایر کشورها نیز مدال کسب کنند. اما مدل حاکمیتی ورزش ایران و رویکرد آن چیست و کدام رویکرد را در ورزش قهرمانی باید بپذیریم؟ ایران هیچ‌یک را ندارد و بارها از وزیر ورزش‌وجوانان مشخص‌کردن مدل حاکمیتی و رویکرد ورزش را خواسته‌ام.
الگوی قهرمانی ورزشکاران در چهار ضلع مشخص قرار می‌گیرد
عضو هیئت‌علمی دانشگاه خوراسگان اضلاع کلیدی ورزش به‌سمت موفقیت را این‌چنین توصیف کرد: چهار ضلع در هدایت کلیدی ورزش همیشه وجود داشته است؛ اول اینکه بعد از انقلاب مشروطه، کانون ورزش در اختیار دولت است، دانشگاه دومین عامل است که پس از المپیک ۱۹۷۶ مونترال که نتایج خوب نگرفت و سازمان تربیت‌بدنی به انحلال رسید نقش دانشگاه‌ها پررنگ شد. همیشه دولت‌ها با محدودیت‌های مالی مواجه هستند و بخشی از بار خودشان را روی دوش صنایع انداخته‌اند و در نهایت جامعه که تعیین‌کننده است و الگوی ورزشکاران باید در این چهار ضلع (دولت، دانشگاه، صنعت و جامعه) جست‌وجو شود. اگر این چهار ضلع در یک رویکرد و مدل حاکمیتی مشخص قرار بگیرند از حالا می‌توان برای المپیک آینده برنامه‌ریزی کرد اما فعلاً برای تورنمنت‌های بعدی هدفی تعیین نشده است.
رسول نظری با تاکید بر نگاه‌های سطحی به برخی رشته‌ها صرفاً به‌خاطر کیفیت رقم قراردادها ادامه داد: البته در این چهار ضلع، یک هرم قرار می‌گیرد که متشکل از پول، امکانات و مدال می‌شود؛ خانواده‌ها به‌دنبال فوتبالیست‌شدن بچه‌های خود هستند زیرا رقم قرارداد برای آن‌ها مهم است و فقط به همین توجه می‌کنند. اما براساس برآوردها در کل جامعه صددرصدی فوتبال، فقط سه‌دهم درصد حقوق میلیاردی دریافت می‌کنند.
وی افزود: نمی‌توان گفت جایگاه ششم را حفظ خواهیم کرد؛ زیرا باید در روند قرار گرفت و ظهور ستاره‌ها را مورد بررسی قرار داد؛ اگر سجاد گنج‌زاده، نخستین طلایی کاراته ایران در المپیک لقب می‌گیرد ۲۰ سال تلاش در کارنامه خود دارد و در این جایگاه قرار گرفته است.
بودجه ۳۵۰ میلیاردی ورزش قهرمانی در سال ۱۴۰۲
عضو هیئت‌علمی دانشگاه خوراسگان بودجه ورزش ایران در سال آینده را نیز اعلام کرد: بودجه ورزش قهرمانی ایران در سال ۱۴۰۲ فقط ۳۵۰ میلیارد تومان است و کل بودجه ورزش ما نیز ۱,۸۰۰ میلیارد تومان است که بخش عمده آن سهم املاک و دارایی‌ها خواهد بود؛ بخش‌هایی دیگر از آن سهم کمیته‌ملی المپیک، کمیته‌ملی پارالمپیک، وزارت ورزش‌وجوانان و مقدار باقی‌مانده به فدراسیون‌ها می‌رسد. بنابراین ضلع مهم هرم در ورزش قهرمانی مسائل مالی است.
رسول نظری با اظهار این نکته که تعداد رشته‌هایی که ایران در بازی‌های آسیایی در آن نماینده دارد جالب توجه نیست و باید ستاره‌ها به‌صورت شبکه‌ای جایگزین شوند، گفت: با بهره‌وری نیروی انسانی در دستاوردها و استفاده از راه‌های میان‌بر، می‌توانیم میزان تمرین، ورودی کمتر و خروجی بهتری داشته باشیم؛ این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که براساس شبکه کاملاً مشخص دنبال شود. مایکل فیلیپس با ۲۸ مدال به اندازه ۴۴ کشور دنیا مدال المپیک گرفته است و به محض خداحافظی‌اش، در المپیک بعدی یک شناگر دیگر ظهور می‌کند و رکوردهایی که وی خلق کرده بود را می‌زند و این یعنی ستاره‌ها به‌صورت شبکه‌ای جایگزین می‌شوند و چون ورزش قهرمانی ما متکی بر ستاره‌ها است، نمی‌توان برنامه مشخص کوتاه‌مدت هفت‌ماهه برای ورزشکاران طراحی کرد تا مدال‌آور باشند.
شانس کم ایران در مدال‌آوری بازی‌های پیش‌رو
وی خاطرنشان کرد: بازی‌های آسیایی هانگژو در ۴۰ رشته، ۶۱ نوع رشته ورزشی و ۴۸۲ ماده برگزار می‌شود و ایران تنها در ۲۶ رشته شرکت می‌کند که از این تعداد نیز خودمان آن‌را به سه‌دسته تقسیم‌بندی کرده‌ایم. این یعنی می‌دانیم در ۱۰ رشته شانس اصلی کسب مدال هستیم، در ۱۰ رشته دیگر ممکن است مدال بیاوریم و در سایر رشته‌ها اصلاً شانسی نداریم.
این کارشناس با نقل قولی از آلبرت انیشتین که گفته بود کسانی که وضعیت موجود را ایجاد کرده‌اند امکان ندارد بتوانند آن‌را برطرف کنند، تصریح کرد: معتقدم تفکر حاکم در ورزش فعلی ما امکان ندارد برای ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو دستاورد بزرگی داشته باشد و رتبه ششمی ما به سوم تبدیل شود. ضمن اینکه کاروان ایران در بازی‌های آسیایی سال‌آینده کاملاً کیفی‌گرا است؛ دلیل آن نیز تحریم‌های ناجوانمردانه و محدودیت‌های مالی است که بدین ترتیب می‌توان فهمید رشد ۱۱ درصدی بودجه ۱۴۰۲ در مقایسه با سال ۱۴۰۱، با نرخ‌تورم همخوانی ندارد.
اهمیت بورسیه ورزشکاران به‌دست باشگاه‌ها
وی با ارائه پیشنهاد بورسیه‌کردن ورزشکاران توسط باشگاه‌ها اظهار کرد: باشگاه‌های حرفه‌ای ما مسئولیتی تحت‌عنوان مسئولیت اجتماعی برعهده دارند؛ به‌خصوص سپاهان و ذوب‌آهن که مبتنی بر فعالیتشان باید ورزشکاران اصفهانی شانس مدال را بورسیه کنند و می‌توان فهمید پس از گذشت یک‌سال به‌اندازه یک بازیکن تیم فوتبال به ورزشکار شانس مدال هزینه‌ای نمی‌دهند. این طرح بورسیه اگر از سمت مدیران ورزشی و سیاسی برای باشگاه‌های حرفه‌ای به یک تکلیف تبدیل شود به‌واسطه محدودیت‌های مالی که همه فدراسیون‌ها دارند، می‌تواند در تمام ابعاد، ورزشکاران را تحت‌پوشش خود قرار دهد.
صدور ابلاغیه دستوری به باشگاه‌ها برای کمک به ورزشکاران
الهام مشکل‌گشا نیز در تکمیل بورسیه‌شدن ورزشکاران به‌وسیله باشگاه‌ها و اینکه امری دشوار است تصریح کرد: باشگاه‌هایی مانند سپاهان، ذوب‌آهن و گیتی‌پسند شاید بتوانند ورزشکاران را بورسیه کنند اما به عنوان نمونه سپاهان چند رشته خود را منحل کرده است پس چطور می‌توانیم انتظار داشته باشیم در رشته‌هایی که مدال‌آور نیستند سرمایه‌گذاری کنیم؟ مگر اینکه رویکرد مشخص شود و به‌عنوان یک تکلیف به باشگاه‌ها ابلاغ شود که چنین اقدامی را انجام دهند؛ زیرا در حالت عادی باشگاه‌ها حرکتی به این سمت نخواهند کرد.
وی همچنین متذکر شد: حفظ جایگاه ششم برای ایران در بازی‌های آسیایی مهم و موردنظر است اما دست‌یافتنی نیست و با وجود اینکه تحریم‌هایی وجود دارد که منجر به کمیت‌گرا شدن کاروان ما شده است اما از طرفی اقدامی هم برای ورزشکاران انجام نداده‌ایم. برخی رشته‌های مدال‌آور فعالیتشان را دنبال می‌کنند اما در آن رشته‌هایی که مدال‌آور نیستند هیچ زیرساختی را مهیا نکرده‌ایم و برهمین اساس به این نتیجه می‌رسیم که کمیته ملی المپیک هدف کیفی‌گرایی کاروان ایران در بازی‌های آسیایی را در سر دارد و رشته‌هایی که حداقل امکانات دارند در دسته سوم قرار می‌گیرند.
عضو هیئت‌علمی دانشگاه‌آزاد مبارکه تقسیم‌بندی رشته‌های ورزشی ایران در مسابقات پیش‌رو را نادرست تلقی کرد و گفت: تقسیم‌بندی کمیته ملی المپیک برای رشته‌ها از لحاظ جایگاه ورزشی درست نیست؛ بدین ترتیب این سه‌دسته همواره به‌همین شکل ادامه پیدا می‌کند و رویکردی برای تغییر آن وجود ندارد. استعدادها به‌صورت فردی ممکن است دیده شوند و اگر دیدگاه ما مثلاً به رشته دوچرخه‌سواری همیشه ناتوانی در کسب مدال باشد، به طور قطع پیشرفتی نخواهیم کرد.
افتخارآفرینی ورزشکاران موجب افزایش اعتبار ملی می‌شود
رسول نظری از دلایل ایجاد و سپس انحلال رشته‌های ورزشی در باشگاه‌ها صحبت کرد و افزود: رشته‌ها در باشگاه‌های حرفه‌ای به‌جز فوتبال تحت تأثیر چند عامل از جمله برخورداری منابع مالی ایجاد می‌شود یا اینکه یک رشته خاص به‌دلیل حضور فرزند یکی از اسپانسرها در آن رشته به باشگاه اضافه می‌شود؛ ترکیب اعضای هیئت‌مدیره و مدیرعامل کارخانه در این که چه رشته‌هایی به یک باشگاه اضافه شود، مؤثر است. سپاهان به رشته فوتسال ورود کرد اما به‌دلیل نبود ظرفیت دو یا سه تیم فوتسال در اصفهان ناموفق بود و از طرفی با فعالیت در کشتی که ظرفیت آن در استان مهیا است، قهرمان لیگ برتر شد.
وی با اشاره به اهمیت قهرمانی در ورزش ادامه داد: خروجی مدال قهرمانی افزایش سهم ورزش در اعتبار ملی است و یک باشگاه حرفه‌ای خصولتی که عنوان فرهنگی و اجتماعی را یدک می‌کشد باید نقش‌آفرینی کند تا سهم ورزش در اعتبار ملی افزایش یابد. در کشورهای خارجی، در دو حالت سرود نواخته می‌شود که یکی از آن سفر عالی‌ترین مقام سیاسی یک کشور در قالب سفر رسمی برحسب پروتکل‌های بین‌المللی است و دیگری قهرمانی یک ورزشکار است. حتی برای المپیادهای علمی و مهندسی نیز این کار انجام نمی‌پذیرد. بنابراین باشگاه‌های فرهنگی و ورزشی یک قطعه مهم در پازل الگوی مارپیچ ورزش ایران هستند و بیهوده نیست که باشگاه‌ها در افزایش عزت‌ملی باید نقش‌آفرینی کنند.
عضو هیئت علمی دانشگاه خوراسگان در پایان بخش اول این نشست گفت: باشگاه‌ها نیاز نیست الزاماً در رشته‌ای تیم‌داری کنند، بلکه برای بورسیه ورزشکاران باید رصد هوشمندانه‌ای داشته باشند تا براساس شاخص‌ها آن را تجزیه و تحلیل کنند و سپس براساس شانس کسب مدال، آن ورزشکار خاص به‌صورت فردی بورسیه شود.
نظر شما