حمیدرضا رضوانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: مراسم کرده به کوه (کرد علی) جشن سنتی خداحافظی با سرما است که پنجم تا پانزدهم بهمن‌ماه هرسال طی آئینی سنتی در روستای تاریخی ورکان از توابع شهرستان کاشان به نشانه به پایان رسیدن اوج سرما برگزار می‌شود.
وی افزود: در این آئین شخصی به نام «عام کرد علی» (عمو کرد علی) در پنجم بهمن‌ماه باروبندیل و آذوقه و توشه سفر خود را برمی‌دارد و روانه کوه معروف کمر شمع می‌شود.
دهیار روستای ورکان تصریح کرد: او در شب دهم بهمن به قله کوه رسیده و تا صبح در داخل غاری استراحت کرده و روز بعد راهی را که رفته برمی‌گردد، این ۱۰ روز را «کرده به کوه» یاکردعلی به کوه می‌گویند.
به گفته رضوانی عصر روز پانزدهم بهمن عام کردعلی (عمو کردعلی) از کوه پایین می‌آید و به ده می‌رسد، نزدیک ظهر کودکان و جوانان روستای ورکان در محلی که آن را «دروازه جیر» می‌نامند جمع شده و با شور و هیجان آتش روشن کرده و به پای‌کوبی می‌پردازند.
وی با اشاره به قدمت بسیار این آئین سنتی گفت: طی این مراسم مردم سه نوبت آش هم برای سلامتی عمو کرد علی می‌پزند، یکی روز اول که کرد علی به کوه می‌رفت و به‌عنوان آش پشت پا، یکبار در روز پنجم به‌عنوان آش سلامتی و یک آش هم روز دهم به اسم «آش پیشواز» پخته شده و از همه اهالی پذیرایی گرمی می‌کنند.
دهیار روستای ورکان افزود: در قدیم کردعلی پسر پیرزنی بوده است که با (چرخ وچاره) نخ ریسی می‌کرد اما در زمستان پنبه‌اش تمام می‌شود و چیزی برای رشتن (ریسیدن) ندارد از «کردعلی» می‌خواهد برایش پنبه فراهم کند کردعلی برای آوردن پنبه به کوه می‌رود، در این ایام وقتی برف با دانه‌های درشت (گُله گُله) فرومی‌ریزد، مردم روستای ورکان می‌گویند کردعلی دارد برای مادرش پنبه می‌ریزد.
رضوانی افزود: اما چون مدتی می‌گذرد و کردعلی به خانه‌بر نمی‌گردد پیرزن، «گارونی» (چماق وچوب چوپانی) را در تنور آتش زده، به‌طرف کوه پرتاب می‌کند و با این کار مثلاً می‌خواهد سرما شدتش کاهش یابد و کرد علی به ده برگردد.
وی تصریح کرد: مردم تعدادی از روستاهای اطراف ورکان (ارنجن. پنداس. تجره. آزران) کردعلی به کوه را بخشی از زمستان (از روز پنجم تا پانزدهم بهمن‌ماه) که اوج سرما به پایان می‌رسد، می‌دانند.
نظر شما