فروغ کریمی در گفتوگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: قبل از صنعتی شدن شهرها بالاترین هدف، مردممحوری شهر بود و در این راستا شهر برای عابران طراحی میشد، اما با وقوع انقلاب صنعتی، شهرها به سمت صنعتی شدن پیش رفتند، وسایل نقلیه موتوری و تعداد شهرها در جهان افزایش یافت و شهرها خودرومحور شدند.
وی افزود: در این شهرها طراحی به نحوی انجام شد که خودروها بهراحتی در آن تردد کنند و انسانها در محور طراحیها کمتر مورد توجه قرار گرفتهاند، در کشور ایران نیز قبل از آنکه شهرها صنعتی شود، خودرو وارد کشور شد و زمینه را برای توجه بیشتر به مسیرهای سوارهرو فراهم کرد.
این کارشناس شهرسازی خاطرنشان کرد: با خودرومحور شدن شهرها در دنیا و افزایش حوادث برخورد خودرو با انسان، روشهایی به منظور کاهش آسیب به عابران پیاده پیشنهاد و تقاطعهای غیرهمسطح احداث شد.
کریمی تصریح کرد: عریض شدن معابر سالهای متمادی در جهان یک راهکار بود که باز هم تأثیر چندانی بر کاهش ترافیک و امنیت عابران پیاده نداشت، در سال ۱۹۶۲ در آمریکای شمالی نخستین روش جداسازی ترافیک عبوری و وسایل حملونقل موتوری برای عبور عابران پیاده اجرا و پس از آن در کشور آلمان برای گذر عابر پیاده پلهایی احداث شد.
وی ادامه داد: در ایران نیز بیش از ۵۰ سال است که پلهای عابر پیاده احداث شده است. اولین طرح پل در شهر اهواز مدنظر بود که اجرایی نشد، سپس نخستین پلهای عابر پیاده در اصفهان و تهران شکل گرفت.
این کارشناس شهرسازی تاکید کرد: در بعضی از مکانها زندگی شبانه در حال گسترش است، اگر بعضی کاربریها در شهر به سمتی برود که ۲۴ ساعته فعالیت داشته باشد یا ساعت کاری آن از بعدازظهر آغاز شود مانند رستورانها یا فستفودها، زندگی شبانه رونق مییابد و امنیت محیط بیشتر میشود.
کریمی با بیان اینکه آسانسورها و پلههای اضطراری برای زنان و کودکان ناامن است، گفت: مکانهای وابسته به حملونقل عمومی مانند ایستگاه اتوبوس باید در امنیت کامل باشد. پژوهشهایی در شهرهای مختلف ایران انجام شده است و شهروندان در نظرسنجیها بر حضور پلیس تاکید کردهاند، چراکه معتقد هستند حضور پلیس میتواند به تأمین امنیت کمک کند.
وی با بیان اینکه حضور پلیس در جایجای شهر آرامش خیال شهروندان را دوچندان میکند، گفت: مدیریت شهری میتواند تمهیداتی بیندیشد تا پلیس در بعضی مکانها حضور بیشتر و پررنگتری داشته باشد، چراکه این موضوع برای تأمین امنیت بسیار مهم و تأثیرگذار است.
نظر شما