به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، اختلال بیش‌فعالی و نقص توجه (ADHD) یکی از شایع‌ترین اختلالات عصبی رشدی دوران کودکی است که به‌طورمعمول در کودکی تشخیص داده می‌شود و تا بزرگسالی ادامه می‌یابد.
کودکان مبتلا به ADHD ممکن است در توجه و کنترل رفتارهای تکانشی مشکل داشته باشند، بدون فکر کردن به نتیجه اقدام خود عمل کنند یا بیش از حد فعال باشند. این کودکان زیاد رؤیاپردازی می‌کنند، بسیار فراموشکار هستند، احساس بی‌قراری دارند، زیاد صحبت می‌کنند، بی‌دقت هستند، به اقدامات غیرضروری می‌پردازند، در برابر وسوسه مقاومت چندانی ندارند و در اجتماع با مشکل مواجه می‌شوند.
توجه و حافظه فعال دو مؤلفه کلیدی عملکرد شناختی هستند و کودکان مبتلا به ADHD در برقراری ارتباط با اطرافیان خود با مشکل مواجه می‌شوند. این کودکان از همکاری در پروژه‌های گروهی واهمه دارند، همیشه نگران مورد تمسخر قرار گرفتن توسط دیگران هستند و به‌طورمعمول با این مشکل مواجه می‌شوند که هیچ‌کس تمایلی برای گوش دادن به ایده‌ها یا نظرات آن‌ها در گروه از خود نشان نمی‌دهد.
انواع ADHD
کودکان مبتلا به ADHD بسته به نوع علائمی که بیشتر از خود نشان می‌دهند در یکی از سه گروه «عمدتاً بی‌توجه»، «عمدتاً بیش‌فعال-تکانشی» و «ترکیبی» قرار می‌گیرند. برای کودکان عمدتاً بی‌توجه، سازماندهی یا تمام کردن یک کار، توجه به جزئیات، پیروی از دستورالعمل‌ها یا به‌خاطر آوردن مکالمات دشوار است.
حواس این کودکان به‌راحتی پرت می‌شود و جزئیات کارهای روزمره را فراموش می‌کنند. کودکان عمدتاً بیش‌فعال-تکانشی بسیار بی‌قرار هستند، زیاد صحبت می‌کنند و نشستن طولانی‌مدت در یک مکان به هر دلیل و منظوری حتی غذا خوردن و انجام تکالیف برای آن‌ها بسیار دشوار است. کودکان کوچک‌تر این گروه مدام بالا و پایین می‌پرند، به اطراف می‌دوند، با تکانش‌گری مشکل دارند، حرف‌های دیگران را قطع می‌کنند، در زمان‌های نامناسب صحبت می‌کنند، با در نوبت ماندن یا گوش دادن به دیگران مشکل دارند، در میان صحبت مدام وسایل طرف مقابل را می‌گیرند و زیاد به این طرف و آن طرف برخورد می‌کنند. کودکان نوع آخر نیز ترکیبی از علائم بالا را نشان می‌دهند. این علائم ممکن است در طول زمان تغییر کند یا در زمان‌های مختلف بروز یابد.
دید اطرافیان نسبت به ADHD و برخورد با آن
نبود خودآگاهی (توجه به عواطف، احساسات، رفتارها و نحوه تأثیر آن‌ها بر دیگران) می‌تواند منجر به این شود که کودکان مبتلا به ADHD دچار سوءتفاهم شوند و مورد توجه قرار نگیرند. افراد عصبی نیز آن‌ها را بی‌احساس، بی‌توجه یا از نظر اجتماعی ناتوان تلقی می‌کنند. از سوی دیگر به دلیل علائم بی‌توجهی، نابالغی، بیش‌فعالی، تکانش‌گری، کنترل ضعیف عاطفی و پرخاشگری، این کودکان توسط همسالان خود با دیدی منفی مواجه می‌شوند. نگرش‌های منفی همسالان در طول زمان به‌سختی رفع می‌شود و حدود یک‌سوم از نوجوانان و بزرگسالان مبتلا به ADHD از این می‌ترسند که توسط دیگران به‌عنوان افرادی نالایق، غیرجذاب یا ناآرام دیده شوند.
بیشتر مردم با همسالانی معاشرت می‌کنند که علایق مشابهی با خودشان دارند و این امر به‌ویژه برای کودکان مبتلا به ADHD که از نظر اجتماعی با مشکل مواجه هستند بسیار مهم است. داشتن یک ویژگی مشترک با دیگران به این کودکان کمک می‌کند تا روابط پایداری با همسالان خود برقرار کنند. بنابراین تشویق کودکان ADHD برای مشارکت در گروه‌های اجتماعی مناسب برای آن‌ها بسیار مهم است، علاوه‌بر این شناخت توانایی‌های این کودکان و تشویق آن‌ها به استفاده از این توانایی‌ها در اجتماع باعث می‌شود آن‌ها با گروهی از افراد آشنا شوند که دارای علایق مشترک با یکدیگر هستند و این امر به کودکان مبتلا به ADHD کمک می‌کند تا توانایی‌های معاشرت خود را افزایش دهند. در این مواقع کودک احساس می‌کند در گروهی قرار گرفته است که به وی تعلق دارد و او بخشی از جمعیت خودش می‌شود.
درمان ADHD
ADHD در بیشتر موارد با ترکیبی از رفتار درمانی و دارو درمان می‌شود. برای کودکان پیش‌دبستانی (چهار تا پنج ساله) مبتلا به ADHD، رفتار درمانی به‌ویژه آموزش والدین، به‌عنوان نخستین خط درمان قبل از آزمایش دارو توصیه می‌شود. اینکه چه درمانی بهتر عمل می‌کند به کودک و خانواده وی بستگی دارد. برنامه‌های درمانی مؤثر شامل نظارت دقیق، پیگیری و ایجاد تغییرات در صورت نیاز بخشی از مسیر درمان ADHD خواهد بود.
نظر شما