فروغ کریمی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: حرکت افرادی که با ویلچر در سطح معابر شهر تردد می‌کنند، به ویژه زمانی که کمکی ندارند، آهسته است و این مسئله نیازمند توجه متولیان امر است.
وی افزود: ایستگاه‌های اتوبوس شهری باید برای آسایش شهروندان و توان‌خواهان دارای سایبان باشد تا بتوانند در صورت بارندگی یا تابش آفتاب از آن به عنوان حفاظ استفاده کنند.
مدرس گروه شهرسازی دانشگاه پیام‌نور شهرکرد خاطرنشان کرد: اتوبوس‌های شهری پله دارد؛ بنابراین ورودی در آن باید حداقل یک متر باشد تا افراد معلول برای سوار شدن از وسیله بالابرنده استفاده کنند، اما چنین وسیله‌ای در اتوبوس‌های شهری شهرکرد وجود ندارد.
کریمی ادامه داد: طبق قانون مقررات ملی ساختمان، اگر یک ساختمان عمومی پله داشته باشد، باید جک معلولان نیز داشته باشد تا توان‌خواهان بتوانند با استفاده از آن وارد ساختمان شوند؛ اما در شهرکرد تنها یک بانک در خیابان کاشانی جک ویژه معلولان دارد.
وی با بیان اینکه ابعاد جک معلول به طور معمول یک متر و ۴۰ سانتی‌متر تا یک متر و ۵۰ سانتی‌متر است، تصریح کرد: در ورودی بعضی از پارک‌های سطح شهر نیز پله وجود دارد و عرض مسیر پیاده نیز محدود است، به علاوه نورپردازی مناسبی برای تشخیص موانع در مسیر وجود ندارد.
مدرس گروه شهرسازی دانشگاه پیام‌نور شهرکرد گفت: افراد کهنسال معلول نیستند، اما برای حرکت از وسایلی مانند واکر استفاده می‌کنند، خانم‌های باردار و کودکان نیز ممکن است برای تردد در سطح شهر مشکل داشته باشند؛ لذا فواید مناسب‌سازی تنها متوجه معلولان جسمی-حرکتی نیست.
کریمی تاکید کرد: فضاهای شهری باید به نحوی باشد که افراد بتوانند به شکل یکسان از امکانات استفاده کنند، مناسب‌سازی فضاهای شهری از نظر روحی و روانی به معلولان کمک می‌کند تا بتوانند تعاملات اجتماعی خود را توسعه دهند و جامعه از استعداد آنان بهره‌مند شود.
نظر شما