فروغ کریمی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، در خصوص مناسب‌سازی شهر برای معلولان، اظهار کرد: مشکل اصلی توان‌خواهان و معلولان برای تردد این است که عرض معابر استاندارد درستی ندارد.
وی افزود: متوسط عرض پیاده‌رو دو متر است، اما برای کسی که ویلچر دارد حداقل ۹۰ سانتیمتر فضا لازم است تا بتواند به راحتی تردد کند؛ بنابراین عرض معبر پیاده‌رو نباید کمتر از ۹۰ سانتیمتر باشد، این مهم در بسیاری از مکان‌ها رعایت نمی‌شود و این مسئله معلولان را دچار مشکل کرده است.
این مدرس دانشگاه خاطرنشان کرد: موانع موجود در پیاده‌روها را می‌توان به دو دسته موقت و دائم تقسیم‌بندی کرد؛ موانع موقت دستفروش‌ها، اجرای عملیات لوله‌گذاری برای ایجاد تأسیسات شهری، پارک وسایل نقلیه و موانع دائم سطل‌های زباله، تیرهای چراغ برق، صندوق‌های صدقات و پست، درخت‌ها، پستی و بلندی‌های معبر پیاده یا شیب نامناسب آن است.
کریمی تصریح کرد: راه ارتباطی فضاهای شهری معابر است و شامل فضایی می‌شود که معلولان از آن استفاده کنند تا از محلی به محل دیگر بروند؛ مهم‌ترین مشکل معلولان در شهرها در این بخش و به دلیل معابر نامناسب و غیراستاندارد است.
وی تاکید کرد: عبور از عرض پیاده‌رو برای رسیدن به خیابان و عبور از خیابان مهم است؛ باید برای ارتباط مسیر پیاده‌رو به سواره‌رو پل استاندارد وجود داشته باشد که بسیاری مواقع این پل تعبیه نشده است.
مدرس گروه شهرسازی دانشگاه پیام‌نور شهرکرد گفت: عرض خیابان گاهی زیاد است و معلولان به ویژه زمانی که کمک ندارند، نیازمند گذر از آن هستند؛ بنابراین لازم است یک جزیره در وسط خیابان تعبیه شود تا اگر چراغ سبز شد معلولان یا افراد توان‌خواه در آن جزیره قرار بگیرند و تا زمانی که چراغ برای رانندگان قرمز می‌شود، از خیابان عبور کنند.
نظر شما