فروغ کریمی در گفتوگو با خبرنگار ایمنا، با بیان اینکه طبق آمار سازمان جهانی بهداشت معلولان ۱۵ درصد جمعیت جهان را تشکیل میدهند، اظهار کرد: شمار این افراد در کشور ایران ۶.۵ میلیون نفر است.
وی با اشاره به سابقه جهانی مناسبسازی اماکن و معابر، افزود: برای نخستینبار موضوع مناسبسازی فضاهای شهری برای تردد معلولان بعد از جنگهای جهانی مورد توجه قرار گرفت، زیرا تعداد معلولان در نتیجه جنگ افزایش یافت و این موضوع مطرح شد که این افراد نیز باید بتوانند از فضای شهری استفاده کنند.
این مدرس دانشگاه اضافه کرد: در ایران نیز بعد از جنگ تحمیلی به دلیل اینکه تعداد معلولان افزایش یافت به این مهم بیشتر توجه شد.
کریمی تصریح کرد: سال ۱۹۸۲ برای نخستین بار در جهان و در سیوهفتمین اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل سندی تحت عنوان اقدام جهانی برای معلولان به تصویب رسید و بر این مبنا دهه ۱۹۸۳ تا ۱۹۹۲ را دهه معلولان نامگذاری کردند؛ در ایران نیز برای نخستینبار بعد از پیروزی انقلاب، شورای عالی شهرسازی و معماری ایران آئیننامهای را به منظور مناسبسازی فضاهای عمومی برای معلولان تنظیم کرد که یک نقطه عطف محسوب میشود.
وی اضافه کرد: معلولان به دو دسته حسی و حرکتی شامل نابینایان و ناشنوایان و معلولان جسمی که دچار ضعف در انجام حرکات هستند، تقسیم میشوند، این قشر از جامعه برای حرکت نیاز به وسیله نقلیه همانند ویلچر و واکر دارند، اما بیشتر معلولان جسمیحرکتی با مشکل حرکت در فضای شهری مواجه هستند.
مدرس گروه شهرسازی دانشگاه پیام نور شهرکرد گفت: این افراد باید از صندلی چرخدار استفاده کنند که حجیم و سنگین است و برای آنان مشکل ایجاد میکند؛ طول ویلچر بین یک متر و ۱۰ سانتیمتر تا یک متر و ۲۵ سانتیمتر، عرض جلوی این وسیله ۴۵ تا ۵۵ سانتیمتر، عرض پشت آن بین ۶۰ تا ۷۰ سانتیمتر و ارتفاع ویلچر یک متر و ۳۰ سانتیمتر تا یک متر و ۴۷ سانتیمتر است که ابعاد کمی نیست؛ لذا لازم است فضاهای شهری متناسب با نیازهای این قشر و وسایل مورد نیاز برای تردد مناسبسازی شود.
نظر شما