به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، هنرمندان با انگیزه‌های مختلف به خلق آثار خود در فضاهای عمومی می‌پردازند و حتی برخی از آن‌ها از طریق هنر خود به توسعه دوباره شهرها یا اصلاحات اجتماعی کمک زیادی می‌کنند. در بسیاری از نقاط دنیا مانند نیویورک در ایالات متحده آمریکا، نهادهای مختلف سرمایه‌های کلانی را صرف هنرهای عمومی دائمی یا موقتی می‌کنند تا از این طریق، پیام ویژه‌ای را به مردم انتقال دهند.
هنر عمومی از زمان باستان وجود داشته است و به اشکال مختلف خود را نشان داده است؛ به عنوان مثال، هنرهای بسیاری به شکل مجسمه‌های سنگی از امپراتورها، شخصیت‌های افسانه‌ای یا الهه‌های باستان به جا مانده است و همچنان گردشگرانی از سراسر دنیا به سمت شهر میزبان خود جذب می‌کند. در قرن هجدهم و نوزدهم که مردان به عنوان رهبران اصلی غالب بر مردم حکومت می‌کردند، هنرمندان به خلق آثاری هنری از مردان حاکم دوران خود پرداختند که البته برخی از آن‌ها به عنوان شخصیت‌های نامحبوب به تصویر کشیده می‌شد. طی قرن‌های بیستم و بیست‌ویکم، هنر عمومی محدوده گسترده‌تری را در بر گرفت و به پیاده‌سازی پروژه‌های بی‌شماری بر حسب موضوعات مختلف منجر شد.
امروزه ضرورت وجود هنر عمومی بسیار فراتر از بعد زیبایی‌شناسی است و از جنبه‌های مختلف می‌تواند حائز اهمیت باشد که در ادامه به مهم‌ترین آن‌ها پرداخته می‌شود.
احیای فضاهای عمومی
یکی از مهم‌ترین تأثیرات هنر عمومی در قرن بیست‌ویکم به احیای فضاهای عمومی و تبدیل مکان‌های بدون استفاده به فضاهای پرشور مربوط می‌شود. در این رابطه، هنرمندان از رنگ‌های شاد و الگوهای خیره‌کننده به منظور زنده نگه داشتن فضاهای عمومی بهره می‌گیرند و از این طریق، نشاط را به شهروندان هدیه می‌دهند. سارا موریس، نقاش و هنرمند اهل آمریکا از طریق رنگ‌آمیزی سقف ساختمان اداری Lever House در خیابان پارک نیویورک شور را به فضایی بتنی بخشید و به افتخار یکی از فیلم‌نامه‌نویسندگان و کارگردانان پرآوازه کشور به نام رابرت تاون، این اثر هنری را "رابرت تاون" نامید.
ساختمان Lever House اگرچه در سال ۱۹۵۱ با زیبایی تمام توسط گوردون بانشفت طراحی شد، با این حال طبقه همکف آن با هدف کاربری عمومی از چشم‌اندازی تاریک و بسیار کسل‌کننده برخوردار بود که اثر هنری موریس نشاط خاصی را برای آن به ارمغان آورد.
یک هشدار در مورد آینده
بدیهی است که تغییرات اقلیمی یکی از مهم‌ترین بحران‌های حاکم بر عصر حاضر به‌شمار می‌رود که ساخته دست بشر است و آگاهی از آن می‌تواند مردم را به اعمال اقدامات مناسب سوق دهد. امروزه بسیاری از هنرمندان می‌کوشند از طریق آثار هنر عمومی خود، انسان‌ها را از خطرهای ناشی از تغییرات اقلیمی باخبر کنند؛ به این امید که مردم سبک زندگی پایدار را در پیش بگیرند و از این طریق، اثرات جزایر گرمایی بر شهرها را به حداقل برسانند. "تماشای یخ" یکی از بهترین و بحث آفرین‌ترین پروژه‌ها در این زمینه بوده است که توسط هنرمند مشهور دانمارکی-ایسلندی به نام اولافور الیاسون در شهرهای مختلف جهان مانند کپنهاگ در دانمارک، پاریس فرانسه و لندن در بریتانیا بین سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۸ نصب شد و پیامدهای مثبت زیادی از خود به جا گذاشت. الیاسون برای ایجاد این نمایشگاه عمومی ۱۲ بلوک یخ از گرینلند را برش داد و پس از انتقال آن‌ها به محل مورد نظر، یخ‌ها را به شکل یک ساعت چید. ذوب شدن تدریجی یخ‌ها بازدیدکنندگان را از آب شدن یخ‌های گرینلند و ناپدیدی دائمی آن آگاه می‌کرد، ضمن این‌که ظاهر اثر هنری به شکل ساعت، گذر انکارناپذیر زمان را به تصویر می‌کشید.
ایجاد چشم‌اندازهای زیبا برای شهرها
بسیاری از هنرهای عمومی با اشکال مختلف خود که می‌تواند پرشور، مضحک یا حتی هیجانی باشد، چشم‌اندازهای ویژه‌ای در شهرها به وجود می‌آورد و به واسطه همین امر، میان بازدیدکنندگان به محبوبیت می‌رسد. "دروازه ابر" اثر آنیش کاپور، هنرمند هندی تبار-متولد بریتانیا در سال ۲۰۰۴ در پارک میلنیوم شیکاگو احداث شد. کاپور برای ایجاد این اثر هنری شگفت‌انگیز از ۱۶۸ صفحه استیل براق بهره گرفت و از آن‌ها مجسمه‌ای به ارتفاع ۱۰ متر و عرض ۲۰ متر ایجاد کرد. این اثر هنری زیبا، بر خلاف ظاهر غول‌آسای خود، به علت چشم‌انداز براق، بسیار سبک به نظر می‌رسد و این در حالی است که شکل خمیده اثر، الگوهای در حال تغییر رنگ و تصویر اطراف را نمایان می‌کند.
افزایش امید میان مردم
بسیاری از آثار هنری امروز با هدف افزایش امید و قوت قلب در فضاهای عمومی به نمایش گذاشته می‌شود به ویژه در زمان‌های بحران، که ممکن است اقتصادی، سیاسی یا اجتماعی باشد و چالش‌های زیادی را بر زندگی مردم تحمیل کند، هنرمندان به خلق آثاری با هدف انتقال پیام امید می‌پردازند. "دختری با بادکنک" مجموعه‌ای از نقاشی‌های دیواری بود که در سال ۲۰۰۲ توسط هنرمند بنکسی روی دیوارهای لندن حکاکی شد و "امید" را به عنوان یکی از مهم‌ترین شعارهای قرن بیست‌ویکم به تصویر کشید. این نقاشی که برای اولین بار در یکی از پل‌های جنوبی لندن به نمایش گذاشته شد، تصویر دختری است که دست‌های خود را برای گرفتن یک بادکنک قلبی قرمز دراز کرده است که به وسیله باد از او دور می‌شود و پیام "همیشه امید هست" را نمایان می‌کند.
نظر شما