به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، نتایج یک مطالعه اخیر توسط دانشگاه کویمبرا پرتغال نشان داد که بسته به محل زندگی افراد، شکاف‌های قابل‌توجهی در مورد دسترسی به شبکه خطوط دوچرخه‌سواری لیسبون و سیستم دوچرخه‌های اشتراکی وجود دارد زیرا مناطق کم‌درآمد نسبت به مناطق ثروتمند دسترسی کمتری به این زیرساخت‌ها دارند.
این مطالعه آکادمیک در مجله بین‌المللی "شهرها و سلامت" منتشر شد و به موضوعی اشاره کرد که سیاست گذاران و ادارات شهری باید آن را در نظر بگیرند.
این تحقیق داده‌های مربوط به توزیع جغرافیایی مسیرهای دوچرخه‌سواری و ایستگاه‌های مربوطه را با یک شاخص آسیب‌پذیری اجتماعی پایتخت پرتغال مقایسه کرد.
نتایج پژوهش نشان داد که مناطق جغرافیایی که در آن شاخص آسیب‌پذیری اجتماعی بالاتر است (معمولاً فقیرترین) دسترسی بدتری نسبت به مناطق با سطح آسیب‌پذیری اجتماعی پایین دارند و توسعه سیستم اشتراک دوچرخه و شبکه مسیر آن تاکنون نابرابر بوده است. اگرچه تفاوت در دسترسی و کیفیت خدمات را می‌توان تا حدی با شرایط فیزیکی قلمرو توضیح داد اما توسعه و گسترش این شبکه‌ها کمک چندانی به کاهش نابرابری‌ها نکرده است.
این نتیجه‌گیری‌ها، هم‌راستا با نتایج مطالعات دیگر از این دست که در ایالات متحده آمریکا، شیلی و کلمبیا انجام شده‌اند، هشدار دیگری را برای مقامات دولتی و سازمان‌های مرتبط با برنامه‌ریزی و شهرسازی ایجاد می‌کند.
طراحان شهری باید دستاوردهای پایداری بهداشت عمومی و محیط زیست را که دسترسی به شبکه‌ای از خطوط دوچرخه و سیستم اشتراک دوچرخه می‌تواند برای همه ساکنان یک شهر فراهم کند، در نظر بگیرند.
جالب است بدانید که کشور تقریباً ۱۰ میلیون نفری پرتغال نزدیک به یک‌چهارم دوچرخه‌های اتحادیه اروپا را تولید می‌کند. این صنعت به یکی از پراستخدام‌ترین بخش‌های کاری پرتغال تبدیل شده است به طوری‌که نیروی کار آن در پنج سال گذشته ۶۵ درصد افزایش یافته و به ۷۸۰۰ کارمند رسیده است. این افزایش به دلیل قوانین حمایتی است که از ورود دوچرخه‌های ارزان‌قیمت ساخت چین به اتحادیه اروپا جلوگیری می‌کند.
نظر شما