خلبانی که کابوس بعثی‌ها شده بود

به گزارش خبرنگار ایمنا، بیست‌وسوم تیرماه سالروز شهادت خلبان شهید «علی بی‌طرف» است، خلبانی که شهید بابایی او را انتخاب کرده و گفته بود "من به یک خلبان منضبط و کاری احتیاج دارم."

شهید بی‌طرف، بیست‌وچهارم آبان‌ماه سال ۱۳۳۲ در شهر دامغان چشم به این جهان گشود و پس از گذراندن دوره تحصیلات متوسطه توانست با کسب رتبه خوب در کنکور سراسری به هدف و علاقه‌اش که خلبانی بود، نزدیک شود.

او پس از قبولی در کنکور وارد دانشگاه افسری نیروی هوایی شد و پس از گذراندن آموزش‌های اولیه در ایران به منظور آموزش خلبانی به کشور آمریکا اعزام شد. شهید بی‌طرف، با ورود اولین هواپیماهای F-۱۴ به ایران جزو نخستین خلبانانی بود که برای پرواز با این نوع هواپیما معرفی شدند و پس از پیروزی انقلاب اسلامی در پایگاه هشتم شکاری به خدمت و پاسداری از آسمان آبی ایران پرداخت.

او پس از سال‌ها رشادت و دفاع جانانه از مرزهای هوایی کشور در بیست‌وسوم تیرماه سال ۱۳۶۶ برای انجام مأموریت عملیاتی برون‌مرزی از پایگاه اصفهان به آسمان برخاست و در همان روز به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

شهید بابایی برای مراسم تشییع شهید بی‌طرف به اصفهان آمد که این آخرین وداع او با شهری بود که خانه دوم معاون وقت نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی نامیده می‌شد. شهید بابایی در این مراسم به ایراد سخنرانی پرداخت و درباره شهید بی‌طرف گفت: "نمی‌دانم درباره این شهید چه بگویم و شروع به قرآن خواندن کرد."

آن طور که دوستان شهید بی‌طرف درباره او گفته‌اند او شجاعت خاصی داشت و همیشه داوطلب پروازهای خطرناکی بود که امکان بازگشت کمی داشت.

این شهید والامقام همچنین به وقت‌شناس و خوش‌قول بودن بین دوستانش شهره بود و همیشه دوستان خود را به وقت‌شناسی و خوش‌قولی دعوت می‌کرد.

اسم او برای رفتن به حج تمتع در آمد و حتی چمدانش هم به مکه فرستاده شد، اما تأخیر در پرواز باعث شد که شهید بی‌طرف دوباره به اصفهان بازگردد و عازم مأموریتی شود که آخرین پرواز او را رقم زد، مأموریتی که داوطلبانه و به جای یکی از همکارانش انجام شد.