به گزارش خبرنگار ایمنا، حسین نجفی امروز _ شنبه هفدهم اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۱_ در «همایش بین‌المللی میرداماد و مکتب فلسفی اصفهان» اظهار کرد: در تاریخ نگاری اندیشه اسلامی گسست‌های فراوانی وجود دارد که یکی از آنها غفلت از زنجیره تاریخی شارحان هر اندیشه است؛ در خصوص میرداماد دو جریان تاریخ شارحان و مدافعان وجود دارد، شارحان میرداماد در جایگاه خود بررسی نشده و همین موجب شده مکاتب فلسفی در اصفهان عصر صفوی مغفول بماند.
وی گفت: در اواسط قرن هفتم تا اواخر قرن دوازدهم، هندوستان بزرگترین شریک داد و ستد علمی، فرهنگی و فلسفی با ایران است. در اوایل قرن دهم هجری، اندیشمندان ایرانی به هند مهاجرت می‌کنند، میرفتح‌الله شیرازی در این دوره به هند رفته و تدریس متون سهروردی و ابن سینا در حوزه‌های درسی هند را آغاز می‌کند.
این پژوهشگر و محقق اضافه کرد: آثار میرداماد در قرن دهم و یازدهم هجری وارد شبه قاره هند شده و جریانی پویا در خصوص فلسفه میرداماد متشکل از حدود ۴۵ چهره تاریخی فلسفی از ملااحمد جانپوری تا میرزا محمدقاسم اخگر حیدرآبادی شکل گرفته است که حدوث دهری، نظریه میرداماد درباره وجود ماهیت و نسبت شریعت و فلسفه که همان حکمت یمانی است مباحث محوری آن است.
نجفی ادامه داد: مکاتبات میرداماد با دیوان‌های رسمی و رجال سیاسی هندوستان، شاگردان هندی میرداماد از جمله فردی ناشناخته با نام دستور لاهوری، خویشان و بستگان میرداماد از جمله سید عمادالدین حسن، برادر بزرگ‌تر وی و متون درسی کانال‌هایی است که فلسفه و اندیشه‌های میرداماد را در شبه قاره هند منتشر کرد.
وی اضافه کرد: اما جریان شارحان، مدافعان و منتقدان میرداماد در شبه قاره هندوستان مورد توجه قرار نگرفته و از آن بی اطلاع هستیم.
نظر شما