به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، همیشه شیوع بیماری‌ها اثراتی درازمدت از خود بر طراحی شهری به جای گذاشته و به بهبود قابل توجه کیفیت زندگی شهرنشینان منجر شده است. به عنوان مثال، ضرورت وجود پارک‌ها و وسیع‌سازی خیابان‌ها به زمان شیوع بیماری سل بازمی‌گردد و این در حالی است که تغییرات دائمی دیگری نظیر ایجاد سرویس‌های بهداشتی نیز به گسترش سایر انواع امراض مسری نسبت داده شده است.
بیماری کووید -۱۹ از همان ابتدای گسترش خود، چالش‌های بسیاری پیش روی مدیران شهری قرار داد و مانند جرقه‌ای برای اعمال تغییرات مثبت میان آن‌ها عمل کرد. برنامه‌ریزان شهری بیش از گذشته به بحران‌هایی مانند فقر، تغییرات آب و هوایی، نژادپرستی، بی خانمانی و آلودگی هوا پرداختند که پیش از این نیز در شهرهای جهان وجود داشت چرا که بدون رفع این مشکلات، رهایی از کرونا را غیرممکن می‌دانستند. در این میان، ذهن بشر را احتمال وقوع چالش‌های جدید به خود درگیر کرد که در ادامه به شرح بعضی از آن‌ها پرداخته می‌شود.
آیا اختلالات و عدم قطعیت ناشی از وقوع ویروس کرونا، هنجار جدید حاکم بر کره خاکی خواهد بود؟
شهرهای امروز دست کم با سه بحران بسیار بزرگ یعنی پاندمی کرونا، تشدید اثرات مخرب تغییرات آب و هوایی و رشد نابرابری شهری دست و پنجه نرم می‌کند. تنها در سال گذشته، رویدادهای ناشی از گرم شدن کره خاکی مانند آتش‌سوزی‌های مخرب، سیل و امواج گرمایی نشان داد که همه این بحران‌ها جهانی بوده و هیچ نقطه‌ای در دنیا از لطمه‌های ناشی از آن‌ها در امان نمانده است. این سه بحران به طور باور نکردنی اثرات خود را بر زندگی شهری به جای گذاشته است ضمن اینکه بر مشکلات قبلی نظیر محرومیت اجتماعی، نژادپرستی، بی‌خانمانی و آلودگی هوا نیز دامن زده است. بدیهی است که شهرها سیستم‌هایی بسیار پیچیده دارد که به طور مداوم متأثر از عوامل زیست محیطی قرار می‌گیرد و این در حالی است که ساخت و سازهای همیشگی نیز زندگی ساکنان آن‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. از همه مهم‌تر اینکه با وجود پیشرفت‌هایی که هر روزه در فناوری اتفاق می‌افتد، شدت وقوع پاندمی‌ها، بحران اقلیمی و نابرابری نیز در سراسر کره زمین افزایش می‌یابد.
این تغییرات اثرات خود را به طور نامعلوم بر زمین و ساکنان آن به جای می‌گذارد؛ تکنولوژی‌های جدید می‌تواند نور امید را در دل بشر به هنگام مواجهه با بحران به وجود آورد با این حال، نگرانی‌هایی مانند تجاوز به حریم خصوصی و افزایش تبعیض را نیز میان بشر شدت می‌بخشد.
آیا پایداری و فراگیری بر شهرهای آینده حاکم خواهد شد؟
وارد شدن شوک‌هایی ناگهانی و وضعیت‌های بحرانی شدید نظیر افزایش دمای کره خاکی بر اثر تغییرات اقلیمی، ترورهای متعدد، حملات سایبری، رکودهای اقتصادی، اختلالات در زنجیره تأمین و شیوع بیماری کووید -۱۹ جهان را به سمت پایداری هر چه بیشتر به ویژه در زمینه طراحی شهری سوق داده است. البته سه بحرانی که پیش از این به آن‌ها اشاره شد (پاندمی، تغییرات اقلیمی و نابرابری) نیازمند سرنوشتی فراتر از پایداری است؛ مدیران باید برای فراگیری مناطق شهری بیش از گذشته تلاش کنند تا بتوانند شهرهایی با کیفیت رضایت‌بخش برای زندگی ساکنان خود فراهم آورند. متأسفانه دستیابی به این اهداف به راحتی امکان‌پذیر نیست و گذر زمان و تلاش بیشتر برنامه‌ریزان شهری را می‌طلبد.
به عنوان مثال در مراکز متراکم شهری، تمام تمرکز مدیران بر افزایش سازه‌ها برای پیوند هر چه بیشتر مردم با فرصت‌های اقتصادی است با این حال، چنانچه شهرنشینان با فاصله بسیار کم در کنار یکدیگر زندگی کنند، امکان آسیب‌پذیری آن‌ها نسبت به تهدیدهای فراگیر افزایش خواهد یافت.
طراحان شهری باید همزمان با تلاش برای افزایش پایداری شهرها برای بالا بردن میزان فراگیری آن‌ها نیز بکوشند و هیچ‌گاه یکی از این مولفه‌ها را قربان تحقق هدف دیگر نکنند.
شهرها چگونه باید متأثر از بحران‌ها بهبود یابد؟
با وجود تفاوت‌های زیادی که بین شهرهای یک منطقه یا کشور وجود دارد، مدیران در همه آن‌ها تلاش می‌کنند از موفقیت‌های سایر شهرهای همسایه خود به عنوان الگویی برای بهبود کیفیت زندگی در مناطق خود بهره ببرند. طی چند دهه اخیر، برنامه‌ریزان در اغلب نقاط دنیا از استراتژی‌هایی بهره گرفته‌اند که به سایر شهرهای دنیا در زمینه تغییرات اقلیمی، برابری و پایداری کمک کرده است.
مقامات محلی یک شهر باید هر چه بیشتر از تجربیات سایر هم‌نوعان خود در طراحی شهری بهره گیرند تا در واکنش به یک بحران سخت مانند تغییرات آب و هوایی، توسعه اقتصادی محلی و پاندمی جهانی موفق عمل کنند. رویکردهای خلاقانه‌ای مانند "آزمایشگاه‌های زندگی شهری و مناطق تجربی" اخیراً در مدیریت شهری ترویج پیدا کرده و حاکی از افزایش دانش در پیاده‌سازی پروژه‌ها، یادگیری و به اشتراک‌گذاری درس‌هایی در بافت پیچیده و نامعلومی دنیای امروزی است.
نظر شما