به گزارش ایمنا، سعید هادیگل اظهار کرد: کودکان طیف اوتیسم از لحاظ دسته‌بندی، به سه سطح یک، دو و سه تقسیم می‌شوند؛ اما دسته‌بندی آن‌ها از لحاظ ارتباطی وابسته به سطح‌های اوتیسم آنان است.
وی افزود: با رشد سنی افراد مبتلا به این اختلال، شرایط نگه‌داری آن‌ها وارد مراحل سخت‌تری می‌شود و شدت این سختی به خانواده، مرکز و نوع فعالیت این افراد نیز بستگی دارد. از آنجا که گروه مورد بحث سنین کودکی را پشت سر گذاشته‌اند در کلاس‌هایی که عموماً برای آن‌ها تکراری است، مشارکت کمتری دارند.
هادیگل تاکید کرد: بنابراین لازم است برای این افراد فضای خانه را شبیه‌سازی کنیم تا شخص احساس کند در خانه دوم خود است و در آنجا مهارت‌های ساده را یاد بگیرد.
مدیر خانه امید ۲ انجمن اوتیسم ایران، ادامه داد: این افراد وابستگی شدیدی به خانواده خود دارند و نوع این وابستگی، متفاوت است؛ کمتر خانواده‌ای را پیدا می‌کنیم که این وابستگی در آن کنترل شده باشد و در نتیجه آن به فرزندان خود اجازه کسب تجربه جدید بدهند.
وی گفت: مشکل بزرگ ما متقاعد کردن خانواده‌ها است؛ خانواده باید عمیقاً درک کند که یادگیری فرد مبتلا به اختلال اوتیسم، محدود به یک جلسه ۱۰ یا پنج ساعته و چندجلسه‌ای نیست. کسب مهارت نیازمند، سال‌ها زمان است. همچنین دانش خانواده‌ها کم است و همکاری کمی دارند. همه این عوامل موجب شده که مشکلاتی بی‌نهایت جدی در این عرصه داشته باشیم. از سوی دیگر ابزاری که بتواند کیفیت آموزش به این افراد را ارتقا دهد در دسترس ما نیست.
هادیگل تصریح کرد: ابزارهای بی‌نهایت محدودی داریم که احتمال دارد یادگیری را برای افراد دارای اوتیسم در هر عرصه‌ای کمتر کند. در کل لازم است افراد مبتلا به اختلال اوتیسم در فضایی قرار بگیرند که این فضا بتواند تجربه استقلال و زیست آن‌ها را بهتر کنند.
اوتیسم یا درخودماندگی یک اختلال عصبی رشدی با شاخص‌های نقص در ارتباط اجتماعی، رفتارهای کلیشه‌ای، مشکلات درک شناختی و خزانه رفتاری، حرکتی و کلامی محدود است. به گفته کارشناسان، ۷۵ تا ۸۸ درصد بچه‌هایی که در طیف اوتیسم قرار دارند، علامت‌هایی از این اختلال را طی دو سال اول زندگی نشان می‌دهند.
منبع: ایرنا
نظر شما