به گزارش خبرنگار ایمنا، کیمیا یوسفی متولد مشهد، دو و میدانی را در همین شهر آغاز کرده است. او پس از آنکه دریافت در این رشته ورزشی استعداد خاصی دارد، تلاش کرد تا بالاخره توانست به عنوان تنها زن افغان، مسافر المپیک ۲۰۱۶ ریو شود. چهار سال بعد اما افتخار بزرگی نصیب این بانو دونده شد و پرچم‌داری کشورش را به همراه فرزاد منصوری در مراسم آغازین المپیک ۲۰۲۰ توکیو بر عهده گرفت. هنوز مزه شیرینی تجربه لحظات رویایی در ژاپن زیر زبانش بود که ناگهان شلوغی‌های افغانستان و رسیدن طالبان به قدرت او را نسبت به آینده نگران کرد. این دونده افغانستانی هنوز تصمیمی برای آینده نگرفته و در انتظار آینده نامعلوم ورزش حرفه‌ای خود است که در گرو تصمیمات حکام طالبان قرار گرفته است. در همین خصوص با کیمیا یوسفی گفت و گویی انجام دادیم که در ادامه می‌خوانید:
دو و میدانی را از مشهد آغاز کردید. برایمان توضیح می‌دهید که چگونه پا به این رشته گذاشتید؟
بله. مسابقات انتخابی دو و میدانی برای دختران افغان در سالن باغبان‌باشی شهر مشهد برگزار شده بود و من به صورت اتفاقی در آن شرکت کردم و گفتند که استعداد داری و می‌توانی به سرعت در این رشته موفق شوی. از آن به بعد دو و میدانی را ادامه دادم تا اینکه فهمیدم رکوردهای خوبی را ثبت می‌کنم و می‌توانم نماینده کشورم در میادین بین‌المللی باشم.
در المپیک توکیو و ریو حاضر بودید. حضور در المپیک چه حس و حالی دارد؟
حتی کسانی که به عنوان تماشاگر در المپیک حاضر می‌شوند، بسیار تجربه کسب می‌کنند؛ به‌ویژه زمانی که ورزشکاری که پا به میدان می‌گذارد و با ورزشکاران و ستارگان ورزش جهان رقابت می‌کند، انگیزه می‌گیرد و تجربه بسیاری به دست می‌آورد. من هم تجربه بسیاری کسب کردم. المپیک میدان بزرگی است و ورزشکاران جهان با تمام شرایط و امکانات خوبی که داشته‌اند و تمرین کرده‌اند. با آمادگی کامل به میدان می آیند. ما هم با توجه به شرایط و امکاناتی که در افغانستان و چه در ایران داشتیم، آمادگی بسیار کمتری نسبت به دیگر ورزشکاران جهان داشتیم و به مسابقات المپیک رفتیم.
و افتخار این را داشتید که در این دوره پرچم‌دار کشورتان باشید.
بله، خوشبختانه در المپیک توکیو پرچم دار کاروان کشورم در افتتاحیه بودم و زمانی که پرچم کشورم را حمل می‌کردم، لحظات خیلی شیرینی را سپری کردم.
در دو و میدانی بانوان از ایران هم پس از سال‌ها فرزانه فصیحی توانست سهمیه المپیک را به دست آورد. آیا با او ارتباط دارید؟
از ایران هم فرزانه فصیحی شرکت کرده بودم که ما با هم ارتباط خوب و نزدیکی داریم.
اتفاقات اخیر افغانستان و ورود طالبان شما را نسبت آینده نگران نمی‌کند؟
صد در صد. همه نگران هستیم که در آینده چه اتفاقی قرار است بیافتد. ورزش در افغانستان تازه شروع به پیشرفت کرده بود و عرصه‌ای نوپایی بود که به تازگی داشتند برای رشد و پیشرفت ورزش برنامه‌ریزی می‌کردند. ما هم مثل دیگر دختران که خیلی تلاش کرده‌اند، نگران هستیم. هم دخترها و هم پسرها که تلاش کرده‌اند، نگران هستند که در آینده چه خواهد شد. آیا زحمات ورزشکاران به خصوص دخترها نادیده گرفته می‌شود یا اجازه می‌دهند مثل قبل با پوشش اسلامی وارد میدان مسابقات شوند؟ ما هم منتظریم تا ببینیم چه اتفاقی قرار است بیافتد.
آیا مراجع بین‌المللی در این چند وقت اقدامی برای کمک به افغانستان و ورزش آن انجام داده‌اند؟
تمام دنیا از وضعیت افغانستان سردرگم و شوکه شده‌اند و نمی‌دانند چه کاری در توان‌شان هست تا انجام دهند که افغانستان به عقب برنگردد. آنها هم مثل ما منتظرند تا ببیند چه اتفاقی می‌افتد.
سران طالبان می‌گویند زنان می‌توانند مانند گذشته به فعالیت‌های خود ادامه دهند. حرف‌هایشان را باور می‌کنید؟
بله، چنین مصاحبه‌ای انجام داده و چنین حرفی را زده بودند و ما هم امیدوار این اتفاق بیافتد ولی ویدئوهایی در فضا مجازی منتشر شده که عکس این قضیه را ثابت می‌کند. هیچ چیز قطعی نیست و نمی‌توانم چیزی را پیش‌بینی کنیم. امیدواریم خانم‌ها در هر عرصه‌ای اعم از تجارت، سیاست و ورزش هستند، بتوانند مثل قبل فعالیت داشته باشند.
با توجه به شرایط فعلی تصمیم‌تان برای آینده این است که همچنان برای تیم ملی افغانستان بدوید یا تصمیم دیگری دارید؟
هنوز منتظریم ببینیم چه اتفاقی برای کشورمان می‌افتد.
چه خواسته‌ای از دنیا دارید؟
در خواستم از مردم دنیا این است که مردم کشورم را تنها نگذارند. با این حال همیشه دنیا به پیشرفت کشورمان در هر عرصه خیلی کمک کرده بودند. توجه خاصی به ورزشکاران می‌شد. اگر زمانی درخواست اردو تمرینی یا هر چیزی که داشتیم، دنیا توجه خاصی به هر نهاد ما داشت. باز هم از آنها می‌خواهم که به کمک‌هایشان چه مادی و چه معنوی ادامه دهند. کمک‌ها حتی اگر معنوی هم باشد، خیلی ارزش دارد و کمک می‌کند که دیده شویم و به عقب برنگردیم. خانم‌ها به تاریخ نمی‌روند و از بین نخواهند رفت. پیامم برای جهان همین است.
فکر می‌کنید در المپیک ۲۰۲۴ حضور خواهید داشت؟
تمام سعی‌ام را خواهم کرد تا در المپیک ۲۰۲۴ حضور داشته باشم و امیدوارم بتوانم شرکت کنم.
و به عنوان آخرین سوال اگر صحبتی باقی‌مانده و دوست دارید مطرح کنید، برای مخاطبان بگویید.
اول باید بگویم که خودم را متعلق به هر دو کشور می‌دانم؛ ایران و هم افغانستان. در ایران به دنیا آمدم ولی خاک و خونم از افغانستان است. در این مدت پیام‌های محبت‌آمیزی از مردم ایران دریافت کردم که خیلی از آنها تشکر می‌کنم و ممنونم که من را شهروند ایران می‌دانند. اگر این مصاحبه‌ام را مردم داخل کشورم و هم‌وطنانم دیدند، از آنها هم تشکر می‌کردند. در شرایطی به مسابقات رفتیم که بسیاری از شهرهای افغانستان در حال سقوط بود اما باز هم پیام انگیزه‌بخش و الهام بخش می‌فرستادند و از آنها واقعاً ممنونم.
گفت و گو از: سروش فدایی _ خبرنگار سرویس ورزش ایمنا
نظر شما