به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، بهداشت عمومی تضمین‌کننده ارتقا و حفظ سلامت کل جوامعی است که در کنار یکدیگر زندگی، تحصیل، کار و بازی می‌کنند و در وهله اول پیش از بروز هرگونه بیماری و آسیب با تشویق رفتارهای سالم سعی در بهبود سلامت جوامع دارد.
بهداشت عمومی چیست؟
بهداشت عمومی علم بهبود و حفاظت از سلامت مردم و جوامع است؛ این علم با ترویج شیوه زندگی سالم، تحقیق در مورد پیشگیری از بیماری‌ها و آسیب‌ها، همچنین تشخیص، پیشگیری و مقابله با بیماری‌های عفونی سر و کار دارد. در حالت کلی بهداشت عمومی مربوط به حفظ سلامت کل جامعه است، جامعه‌ای که می‌تواند متشکل از یک محله، یک کشور و یا منطقه‌ای از کل جهان باشد.
بهداشت عمومی همچنین در راستای محدود کردن نابرابری‌های بهداشتی عمل می‌کند و بخش مهمی از آن شامل ارتقا عدالت، کیفیت و دسترسی یکسان به مراقبت‌های بهداشتی در سراسر جهان است. برخلاف متخصصان بالینی که به طور عمده بر درمان افراد پس از بیمار شدن یا آسیب‌دیدگی تمرکز می‌کنند، متخصصان بهداشت عمومی سعی دارند با بهره‌گیری از و اجرای برنامه‌های آموزشی، توصیه‌های سیاسی، مدیریت خدمات و انجام تحقیقات، جوامع را به سمت اتخاذ رفتارهای سالم سوق دهند و از بروز یا تکرار مشکلات سلامتی جلوگیری کنند.
دامنه عملکرد بهداشت عمومی از واکسیناسیون کودکان و بزرگسالان تا آموزش عمومی درباره خطرات الکل و دخانیات، تعیین استانداردهای ایمنی برای محافظت از کارگران، اعلام برنامه‌های تغذیه‌ای به مدارس جهت اطمینان از دسترسی کودکان به غذای سالم، ردیابی شیوع بیماری‌ها، عنوان کردن راهکارهای علمی برای غلبه بر مشکلات و قطع زنجیره شیوع بیماری‌ها، حتی استفاده از کمربندهای ایمنی در حین رانندگی و غیره متغیر است.
بازرسان رستوران‌ها، مربیان بهداشت، دانشمندان و محققان، متخصصان تغذیه، برنامه‌ریزان جوامع، مددکاران اجتماعی، اپیدمیولوژیست‌ها، پزشکان و پرستاران عمومی، متخصصان بهداشت و ایمنی شغلی، سیاست‌گذاران عمومی و کارشناسان بهداشت همگی از متخصصان بهداشت عمومی محسوب می‌شوند. در طول تاریخ دانشمندان بسیاری بر بهبود فرآیند توسعه بهداشت عمومی در سراسر جهان تأثیرگذار بوده‌اند که در ادامه به معرفی چند تن از آن‌ها می‌پردازیم.
ژول رنه گرین
ژول رنه گرین، متولد ۱۸۰۱ در بوسوی بلژیک و درگذشته ۱۸۸۶ حیرس، تحصیلات پزشکی خود را سال ۱۸۲۱ در پاریس آغاز کرد و سال ۱۸۲۶ موفق به دریافت مدرک دکترا شد. خیلی زود جذب روزنامه‌نگاری شد؛ مجله پزشکی "سلامت" را بنیان نهاد و به‌عنوان ناشر، ویراستار و نویسنده بعضی از مقالات در آن فعالیت کرد. مجله سلامت در سال ۱۸۳۰ به روزنامه پزشکی پاریس تغییر نام داد و تا ۱۸۷۲ تحت مدیریت گرین به فعالیت ادامه داد.
ژول رنه گرین که مدافع حرفه پزشکی بود به عنوان نویسنده برای چندین انجمن پزشکی و گزارشگر کمیسیون وزیران که توسط پزشکان تأسیس شده بود فعالیت و روی قوانین جدید مرتبط با اصلاحات مربوط به آموزش و عمل پزشکی کار کرد. در این راه گرین سعی کرد تا بالاترین آزادی ممکن در تدریس علم پزشکی را تضمین کند.
ژول رنه گرین از ۱۸۳۲ فعالیت‌های علمی خود را آغاز بیماری وبا را مورد بررسی قرار داد و به رشد علم ارتوپدی کمک بسیاری کرد. در ۱۸۳۷ ژول رنه گرین به واسطه کار در زمینه ناهنجاری‌های سیستم اسکلتی موفق به دریافت ۱۰ هزار فرانک جایزه شد.
رودولف لودویگ ویرشو
رودولف لودویگ کارل ویرشو، متولد اکتبر ۱۸۲۱ و درگذشته سپتامبر ۱۹۰۲، پزشک، مردم‌شناس، آسیب‌شناس، تاریخ‌دان، زیست‌شناس، نویسنده، ویراستار و سیاست‌مدار آلمانی بود که به دلیل پیشرفت در بهداشت عمومی شهرت دارد. ویرشو به‌عنوان "پدر آسیب‌شناسی مدرن" شناخته می‌شود چرا که فعالیت‌های وی در روی آوردن عموم مردم به علم پزشکی به جای به سخره گرفتن آن نقش بسزایی داشت. او همچنین به‌عنوان بنیان‌گذار طب اجتماعی و آسیب‌شناسی دامپزشکی شناخته می‌شود و همکارانش او را "پاپ پزشکی" می‌نامند.
رودولف لودویگ ویرشو با بورسیه نظامی ویژه مدرک پزشکی خود را از مؤسسه فردریش ویلهلمز (دانشگاه هومبولت برلین) تحت سرپرستی یوهانس پیتر مولر دریافت کرد و در بیمارستان "شاریت" زیر نظر روبرت فوریپ کار کرد. هر چند ویرشو موفق به مهار اپیدمی تیفوس در فاصله ۱۸۴۷ تا ۱۸۴۸ نشد، گزارشات وی همچنین فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی‌اش پایه و اساس بهبود بهداشت عمومی آلمان را بنا نهاد.
نیکولای الکساندرویچ سماشکو
نیکولای الکساندرویچ سماشکو، متولد ۱۸۷۴ و درگذشته ۱۹۴۹ یک دولتمرد روسی بود که در سال ۱۹۱۸ به‌عنوان وزیر بهداشت عمومی انتخاب شد و تا سال ۱۹۳۰ در این سمت خدمت کرد. سماشکو که در ۱۸۹۱ وارد دانشکده پزشکی دانشگاه مسکو و در ۱۹۴۴ از آکادمی علوم پزشکی شوروی سابق فارغ‌التحصیل شد یکی از سازمان‌دهندگان سیستم مراقبت‌های بهداشتی در اتحاد جماهیر شوروی بود.
سماشکو پس از انقلاب اکتبر به‌عنوان رئیس بخش بهداشت عمومی شورای شهر مسکو انتخاب شد و در فاصله سال‌های ۱۹۱۸ تا ۱۹۳۰ به‌عنوان وزیر بهداشت شوری فعالیت کرد. تحت سرپرستی او، فعالیت‌های گسترده‌ای علیه همه‌گیری‌ها انجام گرفت، پایه‌های بهداشت عمومی اتحاد جماهیر شوروی پایه‌گذاری و سیستم حفاظت از مادر و کودک، سلامت کودکان و نوجوانان، مبارزه با بی‌خانمانی، مدیریت فعالیت‌های درمانی و پیشگیری از ابتلای کودکان به بیماری در مراکز بهداشتی، همچنین شبکه‌ای از مؤسسات تحقیقاتی پزشکی ایجاد شد.
سماشکو همچنین مؤسسه بهداشت مدارس، مؤسسه بهداشت و آکادمی علوم پزشکی، مؤسسه تحقیقات علمی، سازمان بهداشت و سلامت عمومی، کتابخانه مرکزی پزشکی و خانه دانشمندان مسکو را بنا نهاد و دایره‌المعارف بزرگ پزشکی را منتشر کرد.
آندریا استامپار
آندریا استامپار، متولد یکم سپتامبر ۱۸۸۸ در نوواچ و درگذشت ۲۶ ژوئن ۱۹۵۸ در زاگرب، یک دانشمند برجسته اهل کرواسی در زمینه پزشکی اجتماعی است. استامپار به‌عنوان دانشجوی پزشکی در سال ۱۹۰۶ ویرایش مقالات پزشکی را آغاز کرد و جزوات و مقالاتی را با هدف آموزش مردم در زمینه مسائل بهداشتی نوشت. در سال ۱۹۰۹ وی انتشار مجموعه‌ای به نام کتابخانه بهداشت عمومی را آغاز کرد که درباره موضوعات متعددی در زمینه بهداشت و پیشگیری از بیماری‌ها بحث می‌کرد.
آندریا استامپار در ۲۳ دسامبر ۱۹۱۱ موفق به دریافت دکترای پزشکی جهانی شد. سال ۱۹۱۹ وی در کنگره کشورهای متفقین برای بهداشت اجتماعی در پاریس شرکت و در مورد سلامت کودکان سخنرانی کرد. استامپار که به‌عنوان "مرد عمل" شناخته می‌شود در آن زمان نشان داد که مسیر روشنی برای سازماندهی خدمات بهداشت عمومی دارد. در راستای تلاش‌های وی، یک مؤسسه ویژه پزشکی اجتماعی وابسته به دانشکده پزشکی دانشگاه زاگرب تأسیس شد.
آندریا استامپار با امتناع از پذیرش مقام وزارت کشور در سال ۱۹۳۱ پس از دو سال فعالیت به‌عنوان کارشناس سازمان بهداشت تا سال ۱۹۳۳ به سفرهای مطالعاتی و سخنرانی‌های گسترده در نقاط مختلف جهان به‌منظور مقابله با مشکلات بهداشتی در سطح بین‌المللی اقدام کرد. در همین سال سازمان بهداشت جهانی استامپر را به‌عنوان مشاور برای کمک به اداره بهداشت چین در کنترل بیماری‌های عفونی گسترده که پس از سیل‌های ویرانگر سال ۱۹۳۱ ایجاد شده بود به این کشور اعزام کرد.
آندریا استامپار نقش بسزایی در درمان مالاریا ایفا و در سال ۱۹۲۷ اقدام به تأسیس دانشکده بهداشت عمومی در زاگرب کرد. وی در سال‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۴۱ دست به کار اصلاح آموزش‌های پزشکی و در ۱۹۴۸ به اتفاق آرا به‌عنوان اولین رئیس مجمع جهانی بهداشت سازمان جهانی بهداشت انتخاب شد. در سال ۱۹۵۵ استامپار جایزه و مدال بنیاد لئون برنارد را دریافت کرد که بزرگترین تقدیر بین‌المللی از شایستگی در زمینه پزشکی اجتماعی است.
نظر شما