به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، با وجود اینکه ایجاد شهرهای دوستدار زنان به منظور سهیم‌سازی این قشر آسیب‌پذیر در فرآیندهای اجتماعی، طی چند دهه اخیر به موضوع داغی در میان برنامه‌ریزان شهری تبدیل شده، با این حال، عملاً تغییر خاصی در طراحی‌های شهرهای جهان در این زمینه صورت نگرفته است و زنان از امکاناتی به مراتب کمتر از مردان برای رفع نیازهای خود، به ویژه در محیط کاری برخوردار هستند. در بسیاری از مباحث مربوط به تبعیض جنسیتی این موضوع مورد بحث قرار می‌گیرد که آیا محیط‌های کاری، ایمنی زنان را فراهم می‌آورد یا خیر، اما متأسفانه اینکه آیا شهرها از طراحی مناسب برای مقابله با نیازها و چالش‌های پیش روی زنان و مردان، به طور برابر برخوردار است، از توجه برنامه‌ریزان نادیده گرفته شده است.
بدیهی است که هر چه برنامه‌ریزان با خلقیات و نیازهای اقشار مختلف جامعه بیشتر آشنا باشند، بهتر می‌توانند به طراحی شهرهایی زیست‌پذیر برای ساکنان بپردازند و حس برابری را در میان دو جنس مخالف به وجود آورند. از سوی دیگر، هر روز بر تعداد زنانی افزوده می‌شود که به سمت کار در شهرها گرایش پیدا می‌کنند و این رویداد، ایجاد تغییر در طراحی شهری و محیط‌های کاری را به یک ضرورت تبدیل می‌کند.
در دستورالعمل جدید شهری، که سال ۲۰۱۶ در کنفرانس سازمان ملل متحد در خصوص توسعه پایدار شهر و مسکن به تصویب رسید، برابری جنسیتی و توانمندسازی زنان در رأس تمام اهداف توسعه اجتماعی قرار گرفت و از آن پس، سبک پویایی این قشر در شهرهای مختلف جهان را تغییر و به سمت برابری بیشتر سوق داد. امروزه این مسئله که چگونه می‌توان شهرهایی دوستدار زنان ایجاد کرد، بیش از گذشته مورد توجه قرار گرفته است و برنامه‌ریزان به طور مداوم در تلاش بوده‌اند از طریق مداخلات طراحی، رضایتمندی این گروه را در شهرها افزایش دهند.
با وجود همه این تلاش‌ها، پویایی زنان در محیط‌های کاری تغییر قابل توجهی پیدا نکرده و "جریان جنسیت" که توسط جین جیکوبز برنامه‌ریز شهری معروف کانادایی-آمریکایی حامی زنان، مبنی بر ارزیابی پیامدهای طراحی شهری بر زنان و مردان مطرح شد، به طور چشمگیری مورد توجه برنامه‌ریزان قرار نگرفته است.
بدیهی است که در فرآیند شهرسازی، اینکه برنامه‌ریزان تا چه اندازه تفاوت جنسیتی را مورد توجه قرار می‌دهند و آن را در طراحی شهری پیاده می‌کنند، از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. اعضا شورای شهر پلیموث در انگلستان، نوعی متوازن‌سازی و بررسی دقیق جنسیتی را در پیش گرفته‌اند تا از تفاوت‌های میان زنان و مردان در طراحی شهری آگاه شوند و برای اصلاح آن بکوشند. اگرچه این اقدام کار جدیدی نبوده است، با این حال، در طراحی پایدار و برابر بسیاری از شهرهای جهان نادیده گرفته می‌شود و همین امر، تبعیض جنسیتی و نبود رضایتمندی زنان در شهرها را به دنبال دارد.
مدیران شهری به منظور حل بحران تبعیض جنسیتی ابتدا باید توجه طراحان و معماران را به این مسئله و اینکه هر گروه ساکن، از شهر خود چه انتظاری دارد متمرکز کنند تا این افراد، دیدگاه هر گروه اجتماعی را به طور جدا از دیگری برای طراحی شهری پیاده کنند. در این راستا، تکنولوژی دیجیتالی می‌تواند نقش مهمی برای افزایش مشارکت زنان در فرآیندهای اجتماعی و شکل‌گیری شهرها ایفا کند. به عنوان مثال، در بسیاری از شهرهای جهان، نرم‌افزارهایی نظیر Free To Be قابل نصب روی گوشی‌های تلفن همراه است که به زنان جوان امکان شناسایی مناطق پرخطر و ایمن شهر را می‌دهد و در نتیجه این افراد با اطمینان خاطر بیشتر، مقصد خود برای گذراندن اوقات فراغتشان را انتخاب می‌کنند.
مفاهیمی نظیر طراحی فراگیر و طراحی شهروند-محور، توجه به تمام کاربران در حین انجام برنامه‌ریزی‌های شهری را به تصویر می‌کشد و در نهایت به ایجاد حس برابری و همدلی در میان تمام اقشار منجر می‌شود. آژانس‌های حمل و نقل عمومی این اصل را با دقت مورد توجه قرار می‌دهند و تلاش می‌کنند در ارائه خدمات خود، رویکرد مشتری-محور را مهم‌تر از هر موضوع دیگری در نظر گیرند. با این حال، در طراحی بسیاری از شهرهای جهان، رفت و آمد زنان چه از طریق وسایل نقلیه عمومی و چه زیرساخت‌های شهری تردد مورد توجه قرار نگرفته و همین امر، یک بار دیگر، حس تبعیض جنسیتی را در زنان به وجود تقویت کرده است.
به طور کلی، قابلیت دسترسی به فضاهای شهری برای تمام اقشار جامعه، چه زن یا مرد، پیر یا جوان و فرد سالم یا دارای معلولیت جسمی بسیار حائز اهمیت است و به ایجاد برابری و در نتیجه زیست‌پذیری شهرها کمک زیادی می‌کند. توجه به میزان فضای مورد استفاده، قابلیت دسترسی به وسایل حمل و نقل عمومی با کیفیتی به مراتب بیشتر از قبل و امنیت زیرساخت‌های اجتماعی از جمله مولفه‌هایی است که به شکل گرفتن شهرهای فراگیر و دوستدار زنان منجر می‌شود.
نظر شما