به گزارش ایمنا، روزنامه شرق نوشت: در این حراج دو اثر از تبریزی عرضه شده بود که تابلوی دو اسب‌سوار مربوط به دهه ۷۰ میلادی که با تکنیک رنگ‌روغن روی بوم در ابعاد ۷۵ در ۱۰۶ سانتی‌متر اجرا شده بود، به قیمت ۱۱ هزار دلار به فروش رفت.
این در حالی است که این اثر به وضوح دارای ریختگی و شکستگی رنگ بود و بدون ترمیم در این حراج شرکت داده شده بود. اثر دیگر این هنرمند با عنوان زنان اسب‌سوار نیز که در ابعاد ۷۰ در ۷۰ سانتی‌متر مربوط به دهه ۹۰ میلادی بود ۹ هزار و ۸۰۰ دلار فروخته شد.
در این حراج گران‌ترین اثر ایرانی تابلوی زمین‌لرزه از حسین زنده‌رودی به ابعاد ۱۵۰ در ۱۳۴ سانتی‌متر مربوط به سال ۱۹۷۱ میلادی بود که ۲۳۰ هزار دلار فروخته شد. تابلویی از منوچهر یکتایی به رقم ۷۴ هزار دلار، تابلویی از حسین کاظمی به مبلغ ۵۲ هزار دلار و مجسمه‌ای برنزی از پرویز تناولی به رقم ۳۵ هزار دلار جز گران‌ترین آثار ایرانی این حراج بودند.
اثری از کاظم حیدر (۱۹۳۲- ۱۹۸۵) هنرمند فقید عراقی با عنوان «قلب شهید» با مبلغ ۸۴۶ هزار دلار به‌عنوان گران‌ترین اثر به‌فروش‌رفته این حراج شناخته شد و اثر جواد سلیم (۱۹۱۹-۱۹۶۱) دیگر هنرمند فقید عراقی هم ۶۲۷ هزار دلار به فروش رسید.
اما جدا از شگفتی‌سازی هنرمندان ایرانی در این حراج، اصولاً باید حضور هنرمندان ایرانی را در شرایط بسیار حاد ناشی از تحریم‌ها یک نوع شگفتی به حساب آورد. عدم امکان انجام معاملات پولی از طریق بانک‌های ایرانی و انتقال پول از حساب‌های بانکی در خارج از این کشور، شرایط دشواری را برای تمام شئون زندگی ایرانی از جمله هنر ایجاد کرده است.
هزینه‌های سفر و فروش آثار در خارج از کشور برای گالری‌های ایرانی، سه برابر شده و گالری‌ها و نمایشگاه‌گردان‌های هنر ایران چاره‌ای جز چشم‌پوشی از حضور در نمایشگاه‌های بین‌المللی ندارند.
این به آن معناست که سود محدود و دیده‌شدن کمتر برای هنر ایران رقم خورده است. شاید اگر نبودند گروهی اندک از هنردوستان ایرانی خارج از کشور که همچنان دلشان برای هنر ایران می‌تپید، چراغ خرید و فروش آثار هنرمندان ایرانی در عرصه بین‌الملل برای همیشه خاموش می‌شد.
حراج هنر مدرن و معاصر بونامز در حالی برگزار شد که برخلاف حراج‌های مشابه نه به صورت آنلاین و برخط که به شکل حضوری و با حضور پرشمار خریداران و مجموعه‌داران برگزار شد؛ خریدارانی که حاضرند صدها هزار دلار برای حمایت از هنرمندان خرج کنند.
نظر شما